GECEMİN GÜNEŞİ

29.BÖLÜM"ANİ GİDİŞLER"

YENİ BİR BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIM. BÖLÜM YAYIMLAMAK ARTIK ZOR GELİYOR. ÇÜNKÜ ÇOK YOĞUN BİR DERS PROGRAMI VAR. SİZE DEDİĞİM GİBİ YAZIN BİTİREMEDİM. FARKINDAYIM SÖZLERİMİ TUTMADIĞIMIN AMA YAPABİLECEK BİRŞEYİM YOK.

İYİ OKUMALAR...

Can sinirle dışarı fırladı. Bende onun ardından insan yığınını topuklularla deşe deşe gittim. Ben dışarı çıktığım sırada bir arabanın buzda kayma sesini duydum. Can'ı göremiyordum. Yer yarılmışta içine girmişti sanki. Arabanın farına doğru gittim. Lütfen Can'a birşey olmasın. Lütfen Allahım sen koru onu. Arabaya yaklaştığımda adamın yerden birşey kaldırmaya çalıştığını farkettim. " Caaaan " diye bağırdım. Buzun üstünde yatan beden yerden kalkmıyordu. Yere bıraktım kendimi. Can'ın kanıyan başını elimle tuttum ve henüz kapanmamış bilincini açık tutmaya çalıştım.
" Can. Gidemezsin."
"Duru seni çok... Seni çok seviyorum." Öksürdü yavaşça. Bu arada saçlarını okşuyordum. Gözümden akan yaş alnına düştü. Baş parmağımla sildim gözyaşımı.
" Senden.. duyabi- " "Yorma kendini. Bende seni çok seviyorum. Can. Can duyuyor musun beni? " hafif araladığı gözleri iç çekmeme sebep oldu. " Burdayım. " dedi kaldırdığı eliyle kalbimş gösterirken. " Burdasın." Dedim elini tutarak. Gözleri kapandı, eli düştü, kalbi... kalbi durmuş olamazdı. " Ambulans nerde? Can , Can dayan. Dayanabilirsin Can. Bırakma Can. Can hayır. Ambulans nerde ya tekrar arayın? " bağırışlarım çığlıklara karışırken ambulansın siren sesleri duyuldu. Ambulans durdu. Kucağımdan Canı aldılar. Ellerim Canın başında kaldı. Akan kanları durdurmak istedim. Üstümdeki ceketi tuttum kafasına. Dışarıda ki soğuk etkilemiyordu. Sedye ambulansa bindirildi. Dokunmama izin vermediler. Bora ile birlikte ambulansa Can'ın yanına bindik. Bora ne diyiceğini şaşırmış gibiydi. "Can!! " diye seslendin tekrar. Bakmadı. Ellerimi vücuduna götürdüm. Kanı heryerimdeydi. Gitmek istemezcesine çıkmıyordu nereye sürersem süreyim. Elbisemi kaplayan kan lekeleri.... "Can..." diye fısıldadım. Tuttuğum elleri bir an hareket etmiş gibi geldi. Sanki elimi sıkmıştı. Ambulans durduğu anda çabucak sedyeyle hastaneye soktular. Ameliyathaneye benzer bir yere sokarlarken bende arkalarından koşuyordum. Kapı kapandı, yumruklamama rağmen kimse açmadı. Kimse görmeme izin vermedi. Gücüm bittiği anda yere bıraktım kendimi. Kapının karşısına süründüm. Ellerine, elbiseme baktım. Üşüdüğüm sırada Bora oturdu yanıma. Omzuma elini attı. Başımı onun omzuna koydum. " Bizi bırakmayacak değil mi? " "Bilmiyorum. Bilmiyorum. " söylerken sesi titremişti. Gözünden bir damla yaş aktığı sırada ırta yaşlarda bir kadın içeri daldı. Bıra onu görünce ayağa kalktı.

" Zeynep Teyze sakin ol. Can ordan çıkıcak." Diye teselli etmeye çalıştı. Can ordaydı, ama çıkarmıydı belli değildi. Arkadan mahvolmuş bir adam belirdi. Bora kadını yanıma otuttururken adamın yanına ilerledi. Adam Bora'ya sıkıca sarıldı. Birden içinde tuttuğu tüm yaşlar boşaldı.

" Can gelicek değil mi kızım? " dedi kadın. " Gelicek. Beni bırakamaz o. " dedim duvara kitlenerek. " Sen Duru'sun değil mi? "
" Evet " " Can seni çok seviyordu kızım. Her akşam arar anlatırdı seni. Bana ilk anlattığı kız sensin. Son da sensin. Kimseyi böyle sevmedi o. " dedi kadın. Bütü hücrelerim kadının sözlerine takılmıştı. Engellerle karşılan koşucular yorulana kadar koşarlardı. Ben yorulmayı bırakın ölüyordum şuan. İçeride yatan bendim sanki. Kapı aralandı. Doktor çıktı. Kadına baktı önce sonra Bora'ya birşeyler söyledi. Bora elini sinirle cam kapıya geçirdi. Cam kırılırken o birde tekme attı. Hemşire endişeyle gelip eline baktı. Camlarını tenizkedikten sonra sarmaya götürmeye çalıştı Bora'yı. Bora gitmezken hemşire pes etti. Kırık cam kapıdan giriyordum ki Bora tuttu. "Bırak beni, bırak Can yaşıyor orda. Sadece bize şaka yapıyor. Bora , bırak. Gücüm bittiği an Bora kendine çekip sarıldı. Yere çöktük öylece. " Şaka yapıyor değil mi? Birazdan nasıl da inandınız diye gelecek. Kahkahalar atacak. Ben sinirden köpürürken o yanağımdan bir makas alacak değil mi? " Saçlarımı öptü ve başımı okşadı usulca.