Becoming an American girl... Part 2 :)

9.

(Vanuit Laura)

Toen ik die avond thuis kwam zat mijn moeder alleen op de bank. "Waar zijn papa en Tom?" Vroeg ik een beetje verbaasd. "Tom is bij zijn vriendin, maar papa weet ik niet. Hij neemt ook niet op." Zei mijn moeder. Ze was duidelijk bezorgd. "Wat gek." Merkte ik op. Zo was mijn vader helemaal niet. Zou er wat gebeurd zijn? Mijn moeder stond op. "Wil je wat drinken?" Ik schudde mijn hoofd en liep naar mijn moeder. "Waar kan papa zijn dan?" Vroeg ik een beetje bang. Mijn moeder zuchtte en haalde haar schouders op. "Ik weet het niet meisje... Hij ontvangt mijn berichten wel, dus hij heeft internet." "Dan is hij dus bij iemand thuis, want hij heeft geen internet buiten." Concludeerde ik. Mijn moeder knikte. "Ja..." Waar kon mijn vader zijn? Bij een vriend? Een collega? Maar dan zou hij toch bellen? "Maak je maar niet al te veel zorgen schatje, er zal wel niks aan de hand zijn." Zei mijn moeder. Ik zag aan haar dat ze heel bang was, maar ze probeerde het zoveel mogelijk voor mij te verbergen. Ik knikte en plofte op de bank. Mijn moeder kwam naast me zitten en we zwegen even. "Hoe was het bij Ilse?" Vroeg mijn moeder na een tijdje. "Wel goed hoor." Zei ik. Ik vertelde het verhaal en mijn moeder glimlachte. "Ze is ook veel te onzeker." "Ja, dat is ze echt." Grinnikte ik.

Tegen half 12 ging ik naar bed. Slapen kon ik niet. Ik dacht alleen maar aan papa. Waar kon hij nou uithangen? En waarom zei hij niks? Hij zou toch niet... Nee, zoiets zou mijn vader nooit doen. Ik snapte er echt niks van. Ik had echt medelijden met mijn moeder, die waarschijnlijk nog steeds bezorgd op de bank zat. Mijn ouders hadden wel vaker ruzie de laatste tijd, maar daarom zou mijn vader toch niet wegblijven? Niet veel later hoorde ik de auto de oprit oprijden. Ik keek uit het raam en zag mijn vader uitstappen. Godzijdank. Ik ging liggen en sloot mijn ogen. Niet veel later werd ik wakker van geschreeuw. Dit klonk als mijn moeder. Ik schrok een beetje. Het klonk best heftig. Ik sloop naar de trap en ging op de bovenste trede zitten, zodat mijn ouders me niet zouden zien. "Al die jaren zeg je dat je van me houdt en nu ineens ga je ervan door?!" Hoorde ik mijn moeder schreeuwen. Ik schrok me dood. "Ik trek het niet meer! Ik hou gewoon van Sue!" Schreeuwde mijn vader terug. Wie was Sue? "Ik ga." Zei mijn vader daarna kortaf. Hij liep de trap af en ik haastte me naar mijn kamer. Daar liet ik me op bed vallen. Mijn hart klopte in mijn keel. Papa ging toch niet echt weg...?