Becoming an American girl... Part 2 :)

23.

(Vanuit Laura)

1 maand later besloot ik om mijn come back toch echt door te zetten. Ik wilde dit nog een keer, ik wist het zeker. Ik had nog precies een jaar voor de eerste Nationals, en dat wilde ik hoe dan ook goed doen. Met mijn moeder ging het redelijk. Ze lag soms nog steeds dagen in bed te huilen, maar er waren ook dagen dat ze zich goed voelde en zelfs naar buiten ging. Mijn vader had ik niet meer gesproken. Niet dat ik daar behoefte aan had, maar toch. Hij en die Sue waren waarschijnlijk gelukkig samen, dat was het enige wat ik wist. Ik had besloten dat ik mijn droom niet opzij ging zetten voor mijn vader, dat gunde ik hem niet. Ik wilde trainen en laten zien dat ik dit kon, ook zonder hem.

"Laura." De stem van Ron haalde me uit mijn gedachten. Ik was al de hele dag in de sportzaal, en Ron was dingen aan het regelen voor mijn officiële come back. "Do you want 'van Buren' as your last name?" Vroeg Ron. Ik knikte. "Yes, I don't have another last name and even if I hate the name because my dad left, I'll keep it. They know me as Laura van Buren so that's better." Zei ik. Als ik nu ineens de naam van mijn moeder zou gebruiken zou niemand weten wie ik ben. De drie olympische medailles waren onlosmakelijk verbonden met de achternaam van mijn vader. Ron knikte en ging verder met invullen, terwijl ik doorging met waar ik mee bezig was.

'Three time olympic medalist Laura van Buren will do a come back next year.' Las ik voor. Het internet stond er vol mee. Het was de volgende avond en ik zat op de hotelkamer van Ilse en Bart. Ze waren nog steeds hier, en het leek er op dat de droom van Ilse ook echt in vervulling zou gaan. "Nu is het officieel meid." Glimlachte Ilse. Ik knikte. "Het voelt zo gek, maar ook zo fijn. Ik heb er echt zin in!" Ik was echt enthousiast. Ilse lachte. "Gelukkig maar. Hoe is het met je moeder?" Vroeg Ilse. Ik haalde mijn schouders op. "Wel oke op zich. Ze heeft wel een goede dag vandaag. Tenminste, ik zag haar beneden lopen vanmorgen." "Is het niet verstandig dat ze naar de dokter gaat?" De vraag van Ilse klonk voorzichtig. Ik zuchtte. "Dat vertel ik haar zo'n beetje elke dag, maar ze weigert..." Natuurlijk wist ik dat mijn moeder hulp nodig had, maar ik had totaal geen invloed op haar. Elke dag was ze weer anders. Tom en ik waren eigenlijk compleet machteloos. Het deed pijn, maarja, ik moest door...