Becoming an American girl... Part 2 :)

22.

(Vanuit Laura)

Het was twee dagen later en het ging al een stuk beter met mama. De pep-talk van Ilse had haar gelukkig echt goed gedaan. Met mij ging het wat minder goed. Ik kon mijn vader toch moeilijker loslaten dan ik dacht. En hij werd nog een keer vader... Het klonk misschien gek, maar het voelde voor mij alsof hij Tom en mij probeerde te vervangen. Wij voldeden blijkbaar niet aan zijn verwachtingen. Dat was iets wat me echt verdrietig maakte, maar ook onzeker. Wat had ik dan verkeerd gedaan? Hoe had ik een betere dochter kunnen zijn? Had ik mijn vader dan niet trots gemaakt? Er spookte van alles door mijn hoofd toen ik de sportzaal binnenliep. "Hey girl!" De stem van Ron haalde me uit mijn gedachten. Ik keek geschrokken op. "Oh hey." Ron keek me een beetje bezorgd aan. "Everything okay?" Vroeg hij. Ik knikte en glimlachte. "Yes, I'm fine." Ik was helemaal niet 'fine', en dat bleek wel toen ik op de balk stond. Ik wiebelde de hele tijd en Ron had duidelijk door dat er iets aan de hand was. "Laura, come here for a second." Zei hij. Ik sprong van de balk en keek mijn coach bang aan. Stelde ik hem teleur? "There is something wrong, I see it." Zei Ron toen ik naast hem ging zitten. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. "There is just so much going on in my life right now. It's hard, but I want this so badly..." Zuchtte ik. Ron knikte. "I know girl. You're going through so much at the moment and I understand it's hard to stay focussed and give everything you can." "But I want to come back! I want to give everything I can because gymnastics is my life!" Ik schrok zelf van de wanhoop in mijn stem. "I know girl, I know. It's possible, and we're working together on it." Stelde Ron me gerust. Ik knikte langzaam en er rolde traan over mijn wang. "I'm sorry... I just think... I think I'm a failure." Zuchtte ik. Ron gaf me een knuffel. "You aren't girl, you are amazing." Suste hij. Ik knikte en keek hem aan. "Thank you." Fluisterde ik. Ron glimlachte. "You're welcome."

Die middag liepen Ilse en ik samen door het park. "Ik kon er niks aan doen, maar ik begon gewoon te huilen bij Ron vanmorgen." Zei ik. Ik had Ilse net verteld over het gesprek dat Ron en ik hadden gehad op de training. Ilse glimlachte. "Dat is goed." Ik keek haar verbaasd aan. "Hoezo dat dan?" Vroeg ik. "Opkroppen werkt ook niet, dus huilen is veel beter." Legde Ilse uit. Ik glimlachte. "Echt?" Ilse lachte. "Ja. Waarom denk je anders dat ik zo vaak huil tijdens het liedjes schrijven?" Vroeg ze. Ik begon te lachen. Ilse had gelijk, zoals altijd.