Becoming an American girl... Part 2 :)

6.

(Vanuit Ilse)

Die avond stond ik voor het raam van onze hotelkamer naar buiten te staren. Ik dacht aan het gesprek met Laura van vandaag. Zij was ervan overtuigd dat mijn droom uit zou komen, maar ik zelf wist dat nog niet zo zeker. Was ik niet te oud? Te normaal? Of misschien wel juist te overdreven? "Waar denk je allemaal aan schat?" Vroeg Bart toen hij achter me ging staan en zijn armen om me heen sloeg. Ik zuchtte. "Misschien moeten we het helemaal niet proberen Bart." Zei ik. "Wat niet liefje?" "Die plaat uitbrengen in Amerika. Misschien is het allemaal veel te groot gedacht." Antwoordde ik. "Liefje, ik weet zeker dat je er spijt van krijgt als je het niet probeert, dat weet jij ook." Ik zuchtte en knikte. Dat was waar, maar ja... "Hoe dan ook. We moeten het gewoon proberen. Wat hebben we te verliezen?" Vervolgde Bart zijn verhaal. Ik haalde mijn schouders op. "In de VS niks, maar in Nederland..." "Daar moet je je al helemaal geen zorgen over maken." Vond Bart. Ik knikte en leunde tegen hem aan. Bart gaf me een kus op mijn wang en zo staarden we even naar buiten. "Hoe gaaf zou het zijn als het lukt..." Zuchtte ik dromerig. Bart glimlachte. "Ja, dan is je grootste droom eindelijk uitgekomen." "Niet mijn allergrootste droom." Zei ik. Bart keek me verbaasd aan. "Niet? En wat was jouw allergrootste droom dan wel?" Vroeg hij. Ik glimlachte. "Trouwen met de man van mijn dromen. En die droom is uitgekomen." Bart lachte en zoende me. "Jij bent gek." Grinnikte hij. Ik lachte. "Ik hou van je." Zei ik. Bart glimlachte. "Ik ook van jou Ilsje."

(Vanuit Laura)

"Voel jij je wel goed Lautje?" Vroeg mijn moeder bezorgd toen ik onder de douche vandaan kwam. Het was al hartstikke laat, maar ik kon toch niet slapen. Ik knikte. "Ja hoor, hoezo?" Mijn moeder klopte naast zich op de bank en ik ging naast haar zitten. "Omdat je weer zoveel traint. Je ziet er gewoon moe uit." Zei ze. "Maak je geen zorgen, ik doe rustig aan. Beloofd." Mijn moeder knikte met een glimlach. "Trouwens, weet je wat Ilse vanmorgen tegen me zei?" Vroeg mijn moeder na een tijdje. Ik schudde mij hoofd. "Dat ze onder indruk is van jouw professionele gedrag." Ging mijn moeder verder. Ik lachte. Typisch Ilse. "Ik zal haar morgen wel bedanken." Grinnikte ik.