Becoming an American girl... Part 2 :)

20.

(Vanuit Laura)

De volgende ochtend werd ik met een raar gevoel wakker. Ik kon nog steeds niet bevatten wat er allemaal aan de hand was. Ik had nooit verwacht dat zoiets als dit zou gebeuren in ons gezin. We waren gelukkig, zo leek het tenminste. Mijn vader was blijkbaar verre van gelukkig. Ik snapte er nog altijd niks van, en ik ging het ook nooit begrijpen. Maar goed, de focus moest nu op turnen. Ik stond op en maakte me snel klaar voor de training. Ik keek nog even bij mama en at wat. Toen ik de deur uit liep hoorde ik een bekende stem achter me. Ik keek om en zag Ilse staan. "Hey, wat ben jij vroeg wakker!" Glimlachte ik. Ilse lachte en gaf me een knuffel. "Ik kon toch niet meer slapen en ik weet hoe laat je moet trainen, vandaar." Legde Ilse uit. Ik knikte. "Gezellig! Weet je al hoe je dat gaat doen met Waylon?" Ilse schudde haar hoofd. "Nee, en op de een of andere manier kan ik aan niks anders meer denken. Natuurlijk wil ik geen ruzie meer, maar ik wil dit hele plan in Amerika ook niet opgeven..." Zuchtte Ilse. Ik knikte. "Ik snap het wel Ils... Je hebt gelukkig nog wel even tijd om erover na te denken." "Ja, gelukkig wel. Hoe gaat het met jou?" Vroeg Ilse toen. Ik haalde mijn schouders op. "Het gaat wel. Ik ga stoppen met nadenken over mijn vader. Het werkt toch niet. Hij wil me niet meer als dochter, dus het is gewoon klaar." Zei ik. Ik zei dit wel zo stoer, maar diep van binnen deed het toch wel pijn. Dit had ik nooit achter mijn vader gezocht. Ilse glimlachte en trok me naar zich toe. Blijkbaar zag ze wel dat ik het moeilijk vond. "Ik ben trots op je meisje..." Zei ze zacht. "En ik op jou." Glimlachte ik.

Toen Ilse en ik na mijn training bij mij thuis kwamen was de woonkamer leeg. Tom zou wel weer naar zijn vriendin zijn en mama lag vast en zeker weer in bed. Ik zuchtte. "Ik denk dat mama nog in bed ligt." Zei ik. Ilse knikte. "Het gaat niet zo goed met haar he?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. "Tom en ik dachten dat het een tijdelijk iets was, dat het wel weer over zou gaan... Maar het duurt nu echt wel heel lang." Ilse keek me vol medelijden aan. "Wil je dat ik even met haar ga praten?" Vroeg ze voorzichtig. Ilse was altijd zo voorzichtig met zulke dingen, ook al was zij zo goed in zulke gesprekken. Ik knikte. "Als je dat zou willen...?" Ilse glimlachte. "Natuurlijk wil ik dat!"