Depressief

hoofdstuk 11 : Max' dagboek

Lief Dagboek,

ik woon nu in mijn nieuwe huis , helemaal in Purmerend. Ik mis m'n thuis nu al. Ik voel me boos en verdrietig. Kim en Niels hebben me al ongeveer 100 berichtjes gestuurd , maar het helpt niet. Ik mis het alleen maar meer , om hun vast te houden , te zien, gewoon mee te praten....

Mijn kamer is een stuk groter dan mijn vorige, ik heb een piano gekregen en twee nieuwe gitaren. Het lijkt wel alsof mijn moeder me probeert om te kopen ofzo... nou dat werkt bij mij niet hoor. Ik heb veel liever mijn vrienden terug dan een paar stomme instrumenten. Muziek maken in je eentje is veel minder leuk dan met de band.

Mijn vader en moeder hebben ondanks dat ze in een scheiding liggen nog steeds contact, niet bepaald positief om eerlijk te zijn.. Ze hebben ruzie om de spullen , om geld en om mij , hoe vaak ik bij mijn vader op visite kom enzo.. . Mijn moeder is een paar keer naar mijn vader gegaan om te praten, maar dan kwam ze steeds terug met blauwe plekken. Ik heb geen medelijden met haar, eerst wel maar nu niet meer omdat ze haar frustraties op mij afreageerd. Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd heb.

Ik heb steeds minder eetlust , ik denk dat het komt omdat ik me niet thuis voel op deze plek. Ik heb een weekje vrij gekregen om te wennen aan de omgeving , maar daarna moet ik gewoon weer naar school.
Ik heb werk gezocht , en eindelijk heb ik een baantje gevonden. Ik werk nu bij de bibliotheek, saak baantje maar het verdiend best goed. Morgen of overmorgen heb ik genoeg geld voor een buskaart en dan ga ik er zo snel mogelijk één kopen.