Depressief

Hoofdstuk 29: Puddingbotten

De drugs waren geen goed idee geweest, op dat moment leek het de enige uitweg maar nu had hij spijt. Gelukkig was het geen drugs waar je meteen aan verslaafd raakt bedacht hij.

"Max, sukkel, je had het nooit moeten doen." Het stemmetje in zijn hoofd was weer aan het praten. Hoe kwam hij hier ooit van af?

Toen hij thuis kwam zat Megan voor zijn hut. 'Ik heb hamburgers voor je ' , ze wees naar de barbecue die ze voor zijn hut had neergezet. Max snapte zichzelf niet meer, vroeger was hij blij als iemand het woord hamburger en eten in één zin zei, maar nu dacht hij alleen maar aan de calorieën. Hij bedankte Megan toch en perste een glimlach op zijn gezicht. Anders zou het natuurlijk onbeleefd zijn, bovendien hoefde Megan niet te weten waar hij nu aan dacht. Dit deel van zichzelf kon hij maar beter niet aan iedereen vertellen, aan niemand. Maar Megan leek te voelen dat zijn glimlach nep was, want ze trok haar wenkbrauwen op 'Heb je geen zin in Hamburgers? kom op Max, iedereen lust ze.' en ze duwde hem zacht tegen zijn schouder. Max knikte, 'Natuurlijk hou ik van hamburgers alleen....' Megan keek hem vragend aan , 'alleen je hebt geen honger? vulde ze zijn zin aan 'het is acht uur, daar trap ik niet in.' Max mompelde bijna onverstaanbaar 'Laat maar.' Maar hij wist dat Megan het hoorde. 'Max als er iets is kun je altijd met me praten, ik zal niet over je oordelen, hoe erg het ook is.' Max knikte alweer, hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. 

Megan hapte in haar broodje en keek toen met gefronste wenkbrauwen. 'Ik ben de mayonaise vergeten.' En ze klakte met haar tong. Ze legde haar broodje op het bord en vouwde hem open, met de witte fles spoot ze er nog wat saus tussen. 

Max had voorgenomen om wel een hamburger te eten, anders zou het Megan opvallen. Hij deed toch aan wat "caloriebesparing" door maar één broodje te nemen zonder saus. 

Ineens keek Megan hem recht aan ' Ebje te stolen rui'?' Een lach glipte tussen zijn lippen weg. 'En nu zonder je halve broodje in je mond? Je weet dat je niet met volle mond mag praten' zei hij belerend en hij knipoogde naar Megan.' Megan stompte hem tegen zijn schouder 'Ja mama, ik vroeg of je nou die trui al gestolen had? dat pester gedoe.' Eigenlijk wilde Max er helemaal niet over praten, hij schaamde zich. Hij had gestolen én drugs gebruikt. Twee dingen die de oude Max nooit zou doen. Ondanks dat hij spijt had van de drugs wilde hij het stiekem nog een keer gebruiken. Hij voelde zich altijd zo down en niet vrolijk, en door die drugs kon hij weer lachen. Maar iets in hem hield hem tegen om het Megan te vertellen. Ze zou hem verlaten, want wie wil nou een drugskikker als vriendje? 

'Ja , ik heb het gedaan, maar ik wil er verder niet over praten. Het was niet bepaald een leuk klusje.' Megan knikte begrijpend en ging weer verder met het eten van haar broodje. 

Toen ze waren uitgegeten omhelsde Max Megan. 'Misschien kun je beter naar huis gaan, anders vragen je ouders zich nog af waar je blijft.' Eigenlijk was dat niet de rede waarom hij wilde dat ze weg ging, hij wilde gewoon even alleen zijn.  

Nadat Megan weg was begon hij te rennen, zo ver en zo hard als hij maar kon. Hij moest die hamburger ervan af trainen. De vorige keer had hij overgegeven, maar dat voelde niet goed. Als hij aan iemand zou vertellen dat hij veel trainde zouden ze het als stoer beschouwen, maar als hij vertelde dat hij expres had overgegeven zou hij raar aangekeken worden. Met beide manieren zorgde hij ervoor dat hij gewicht verloor, dus dan maar beter door middel van trainen.

Met trillende benen kwam hij thuis, Sammie kwam aanrennen en begroette hem met een blaf. De laatste honderd meter kon hij niet meer rennen. Het duizelde voor zijn ogen. Natuurlijk wist hij wel dat het kwam door het te weinig eten, maar dat wilde hij niet voor zichzelf toegeven. 'Max moet even uitrusten , straks gaat hij weer verder.' zei hij liefkozend tegen zijn hond. Met een plof ging hij op zijn bed liggen. Hij moest hulp zoeken, hij wilde hulp, maar ook weer niet. Want wat als ze zijn controle afpakten? wat als ze ervoor zorgden dat hij niet meer kon afvallen. 

Liggend op zijn bed keek hij rond in zijn kamer, daar lagen nog steeds de gestolen shirts. Morgen zou hij ze aan de pesters geven. Daar was hij dan ook weer vanaf. Hij stuurde nog even en berichtje naar Sandra dat hij de shirts had en ze morgen zou geven. Ergens hoopte hij nog steeds dat dit zijn laatste opdracht zou zijn. Maar zijn hoofd wist beter, de pesters zouden hem uitbuiten. 

'Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd heb.' mompelde hij zuchtend. Is er nog wel iets leuks aan het leven? Bij die vraag kwamen meteen twee namen in zijn gedachten omhoog , Megan en Sammie. Hij wist niet wat hij gedaan zou hebben als hij hun niet had, en hij wilde het ook niet weten. Zij waren zijn enge lichtpuntje aan het einde van een nog lange donkere tunnel. Zonder dat lichtpuntje zou hij het hebben opgegeven bedacht Max met pijn in zijn hart. Een traan rolde over zijn wang bij die gedachte. 

Hij lag nu al een half uur uit te rusten en nog steeds voelde hij zich even zwak. Natuurlijk omdat hij niks gegeten had in die tijd, maar wat had het trainen dan voor zin? Als hij meteen elke pauze er weer calorieën bij ging eten zou dat afvallen nooit lukken.

 Met tegenzin van zijn benen stapte hij uit bed. Mentaal wilde hij trainen, móest hij trainen. Maar zijn hele lichaam kwam in protest, zijn handen begonnen te trillen zodra hij rechtop stond en zijn benen waren zo zwak dat het voelde alsof er in plaats van botten pudding inzat.

Zijn hele lichaam trilde en de wereld om hem heen draaide als een tol om zijn hoofd. Hij verloor zijn evenwicht en het beeld werd zwart. Met een klap kwam Max op de grond en van schrik rende Sammie weg.