Depressief

Toby

'Papa' Dat was zijn eerste woordje. Max pakte de camera en filmde zijn zoon. 'Toe dan Toby, zeg het nog eens.' Toby keek hem met zijn grote blauwe ogen aan, Hij opende zijn mond en mompelde zacht een woord, 'Mama'. 

Zo was het begonnen, niemand geloofde Max dat het eerste woordje van zijn zoon "Papa" was geweest. Megan was zo blij om te horen dat hij eerst "Mama" zei, dat ze niet eens wilde geloven dat het niet waar was. Niemand wist dat het zo was, maar Toby zei toch echt eerst 'Papa'. Max moest nog steeds grijnzen bij die gedachte. Het maakte niet uit wat een ander dacht, hij wist het.

Na ongeveer 6 jaar werd duidelijk dat Toby meer op Max leek dan op Megan, hij leek meer op hem, innerlijk maar ook zijn uiterlijk was bijna identiek aan Max. Het enige verschil was dat Toby twee liefhebbende ouders had, iets was Max zelf nooit gehad had. Één gedachte spookte al een tijdje door Max' hoofd. Als Toby echt zoveel op hem leek, nu al, zou hij dan net zo dom zijn als Max? Zou Toby op zijn zestiende depressief worden? Zou Toby een eetstoornis krijgen? 's avonds in bed had hij Megan verteld dat hij zich daar zorgen om maakte, maar zij had hem gerustgesteld. Een reden waarom hij depressief was geworden kwam door zijn thuissituatie, door de ruzies, verhuizing en het pesten. Dat Toby veel op hem leek, betekende niet dat hij precies dezelfde fout ging maken, Toby zou niet verhuizen, zijn ouders gaan niet scheiden. Niet alleen genen bepalen wie je bent, maar ook de dingen die je meemaakt. 'We zorgen er gewoon voor dat Toby die dingen niet meemaakt Max, dan komt alles goed' had Megan in zijn oor gefluisterd.

'Gefeliciteerd met je zestiende verjaardag zoon!' Max gaf Toby een kus op zijn voorhoofd, al leek Toby dat niet echt prettig te vinden. Max deed het toch, het kwam gewoon door de puberteit dat Toby zich daarvoor schaamde. Sara, de hond rende langs hun benen. Voor een zestien jaar oude hond was ze nog erg actief. Het was niet alleen Toby's verjaardag, maar ook die van zijn hond. Sara leek net zoveel op Sammie, als Toby op Max. Die gedachte cirkelde rond in zijn hoofd, hoe kon alles zoveel op zijn leven lijken en toch positief zijn? Een naar gevoel bekroop hem, als hij niet depressief was geworden had hij net als Toby ook dit leuke leventje kunnen leiden. Van Megan mocht hij niet zo denken, hij had nú een leuk leven. Zoals een wijs gezegde van Toby "You only live once". Toby's vriendinnetje gaf hem een kus, Merel heette ze. Deze kus leek Toby wel te waarderen, in tegenstelling tot die van zijn vader, Max.

Pas toen Toby achttien werd was Max helemaal gerustgesteld dat er niks met hem ging gebeuren, geen eetstoornis, geen depressie. Hij had zijn zoon daarvoor kunnen beschermen, hij had zijn zoon voor zichzelf beschermd. Max voelde eindelijk rust, niet dat hij er altijd aan dacht, maar de gedachte aan een depressieve Toby raasde eens in de paar maanden toch door zijn hoofd. Toby was een succesvolle jongeman geworden, hij studeerde net als zijn vader psychologie en hij had handen vol vrienden. Zijn vriendin Merel was een leuke meid, dat moest Max toegeven. Eind goed, al goed. Max sloot zijn ogen. Hij besefte nu pas echt hoe oud hij al was, hij had een zoon van achttien die morgen ging trouwen. Binnenkort zou hij vast Opa worden. Maar hij zou niet zomaar Max de opa worden, hij zou de gelukkigste opa van de wereld zijn.

Hallo lezers, ik vond toch nog niet dat het verhaal goed afgesloten was, maar nu wel. Dit was dus echt het aller-aller laatste hoofdstuk. Binnenkort ga ik weer een nieuw boek schrijven, ik moet alleen nog even bepalen waarover. Als iemand ideeën of verzoekjes heeft ( waar het verhaal over zou moeten gaan) hoor ik dat graag. Bedankt allemaal =)

Ik ben bezig met een nieuw boek, het eerste hoofdstuk staat nu al op Wattpad =)