Depressief

Hoofdstuk 32: Liegen! of toch maar niet?

'Megan, ik moet je iets vertellen.' Max sloot zijn ogen, hij wilde haar al weken vertellen wat zijn nieuwe opdracht was, maar als hij dat deed zou ze boos worden en vragen of hij dat overwoog. Hij moest nog steeds een naaktfoto van haar maken, en een deel van hem schreeuwde dat hij aan zichzelf moest denken en het gewoon doen, maar de andere helft van hem vond dat het belachelijk was dat hij er zelfs maar over dacht. Hij moest het haar vertellen, maar dan zou de kans meteen verkeken zijn om het toch te doen. Als hij het haar nu vertelde zou hij geen kans meer krijgen om toch die foto te maken. Ze zou natuurlijk niet vrijwillig meewerken. Max duwde een vinger tegen zijn lip en sloot zijn ogen. Hij wist dat Megan hem ondertussen vragend aankeek. Max kreeg een naar gevoel van binnen, wat moest hij haar nou vertellen? De waarheid of een leugen. Max had het besloten, hij moest liegen. Hij had hier nooit over moeten beginnen, hij was er nog niet klaar voor. 

Langzaam opende hij zijn ogen. Zijn ogen ontmoetten die van Megan. Hij zag de weerkaatsing van zichzelf in haar iris, in haar prachtige ogen. Hij zag zichzelf, een eikel die ging liegen, een klootzak die zijn eigen vriendin wil gaan verraden om zijn dagboekje te redden. Wat een klootzak daar, in die weerspiegeling van haar mooie onschuldige oog. Ik hoor hier niet thuis, ik zou niet in die weerspiegeling zichtbaar moeten zijn, ik moet dood. Ik verpest mijn eigen leven, maar nu ook die van haar. Max sloot zijn ogen weer en dacht na, hij moest zelfmoord niet overwegen, dat lost niks op.

Het lost alles op Max.

Hij  opende zijn ogen weer, een traan rolde over zijn wang. Hij moest de depressie, de stem en de eetstoornis niet laten winnen. Zelfmoord zou zwak zijn, dan zou hij toegeven. Hij keek weer naar Megan, hij kon niet meer liegen toen hij haar zag. Een gevoel van haat borrelde omhoog, haat naar zichzelf. Hij was een vreselijk mens, hij moest gestraft worden voor de gedachte om het mooiste, liefste, aardigste meisje van de wereld te bedriegen. Hij moest haar de waarheid vertellen.

'Ik heb gelogen Megan, ik heb al meer dan een maand een nieuwe opdracht. Ik heb hem alleen nog niet gedaan.'

Hij hoorde haar moeilijk slikken, waarschijnlijk had ze ook wel door dat dit niet zomaar een opdrachtje is. Hij opende zijn mond om verder te praten maar op dat moment ging zijn telefoon. Met trillende vingers van de schrik pakte hij hem op. 

'Met Max.'

het was even stil aan de andere kant van de lijn. Hij hoorde dat de persoon aan de andere kant van de lijn zachtjes begon te lachen.

'Bill.'

Max hart stond stil, het was Bill, Bill Schippers, De zoon van zijn psycholoog.  Max wist niet wat hij terug moest zeggen, hij keek angstig om zich heen. Dit was niet het goede moment om over de opdracht te praten, Megan stond er bij en hij wilde het net aan haar vertellen. Het zou vervelender zijn als ze het via de telefoon hoorde. 

Ineens voelde hij een warme hand op zijn schouder rusten, Megans hand. Max kreeg een brok in zijn keel, het voelde naar om steun van haar te krijgen terwijl hij achter haar rug om twijfelde om haar te kwetsen.

'Maxie, je bent zo stil. Ik wil graag weten of ik het dagboek al kan publiceren, of heb je de opdracht al gedaan?' Max herkende de spottende toon in zijn stem, het was geen fijn gesprek.

'Hou je kop Bill, ik heb zojuist besloten om deze opdracht niet te doen, Bel me maar als je een nieuwe hebt verzonnen die minder erg is. Doei Bill.'

'Zo doen we dat niet Max, waar wil je je dagboek hebben in de schoolkrant?'

Zonder nog verder naar Bill te luisteren hing hij op. Hij zakte door zijn knieën, zijn diepste geheimen zouden gepubliceerd worden. De tranen rolden over zijn wangen. Hij wroette met zijn handen door de modder in de grond. Ineens kreeg hij een gevoel wat hij sinds de verhuizing niet meer had gehad. Hij miste zijn moeder. Ze deed niet eens haar best om hem te vinden, ze zou het niet eens erg vinden als hij zou wegrotten in het bos. Zolang haar vriendinnen maar gezellig kwamen koffie drinken was alles goed. Toch miste hij die vrouw, hij had nooit een goede band gehad met zijn ouders, maar vroeger waren ze er nog voor hem, steunden hem met de dingen die hij deed. Zijn ouders hadden een paar jaar geleden meteen de politie gebeld als Max ineens verdwenen was. Nu deed niemand moeite voor hem, alleen Megan. En juist dat meisje zou hij kwetsen. Hij had besloten om het niet te doen, zonder haar zou hij niks meer in het leven hebben waarvoor hij bleef. De tranen rolden over zijn wangen.

'Max, je hoeft het me niet te vertellen, ik denk dat ik weet dat die opdracht met mij te maken had. En het is logisch dat je hebt getwijfeld om het te doen, ik weet hoeveel dat dagboek voor je betekende.' Haar mooie ogen keken recht in die van hem, hij zag dat ook haar ogen nat begonnen te worden. Raak, dacht Max, recht in de roos. Ze wist precies hoe het zat, hoe hij zich voelde. Het verbaasde Max, vooral dat ze niet boos werd, het leek bijna alsof ze hem begreep. begreep ze hem echt? Ze was gewoon te perfect. Te perfect voor hem. Hij was het toppunt van imperfectie.

Je verdient haar niet Max, je bent een egoïstische klootzak. 

De stem schreeuwde zo hard dat hij er gek van werd. Zonder erover na te denken sloeg hij zijn handen over zijn oren, maar natuurlijk hielp het niet, het stemmetje kwam vanbinnen, vanuit zijn gestoorde brein. Hij sloeg zichzelf zo hard op zijn hoofd dat het beeld zwart werd.

'Max, Max hoor je me?' Ergens vaag, zo'n kilometer verderop leek hij een stem te horen, de stem kwam steeds dichterbij. 'Max, Max?' Het was de stem van Megan die galmde door de donkere ruimte. Ineens hoorde hij haar vlak bij zijn oor. Hij opende zijn ogen maar zag niets. In paniek greep hij om zich heen. Zijn hart sloeg bijna uit zijn borst. Hij wreef hard in zijn ogen. En rolde uit het bed. Zijn knieën raakten de grond. Hij voelde hoe Megan om hem heen ging hangen, hij werd er iets rustiger van. Langzaam begon de ruimte weer wat kleur te krijgen. Hij zat nog steeds gevangen in de omhelzing van Megan. Het was de fijnste plek op de wereld. Hij zuchtte 'Bedankt, je bent mijn alles, echt waar. Ik kan weer zien.' Hij was opgelucht, het was doodeng om wakker te worden terwijl je niets kan zien. Hij haalde zijn hand door zijn haar en voelde een bult. Max zijn hart maakte een sprongetje, hij was alweer vergeten dat hij zichzelf had geslagen.

'We moeten maar eens naar school gaan schatje.' Megan fluisterde het laatste woord een beetje. Een opgewonden gevoel kwam in zijn buik, ze noemde hem schatje, maar wat zijn was waren geen eens woorden voor, ze was veel meer dan een schatje. Een grijns speelde om zijn lippen. 'Jij bent te perfect voor een koosnaampje, geen een laat zien hoeveel ik van je hou. Berry, dat zegt veel over jou. Mooi van buiten, lekker van binnen.' Megan kreeg de tranen in haar ogen van het lachen, 'Vooral die nadruk op lekker.' Max prikte met zijn vinger in haar buik en gooide haar op het bed. Hij ging naast haar liggen en begon haar te kietelen. Megan proeste het uit van het lachen, 'Max, stop ik kan er niet meer te-tegen.' Langzaam begon hij steeds zachter te kietelen, het was veel te leuk om er ineens mee te stoppen. Megan gaf hem een kus, 'Maar we moeten nu echt naar school.' Ze stond op en pakte haar tas. 'Kom je?' 

Max knikte, school moest helaas. Hij keek in zijn agenda. Morgen moest hij naar de psycholoog. En de dag daarna naar de kinderarts. Die stomme psycholoog had dat ook nog even geregeld. Wat als die kinderarts met zijn ouders wilde praten? Misschien wilden Megans ouders wel spelen als zijn ouders? Nee vast niet....