Depressief

Hoofdstuk 13 : Zoet&Zuur

'Max Visser' zei onze leraar Nederlands ik stak mijn hand op om te laten merken dat ik aanwezig was. Op dat moment maakte de klas allemaal varkens geluiden. 'Knor,knor,knor.' Max probeerde oogcontact te maken met Mike, maar hij deed alsof hij het niet doorhad. Of hij had het echt niet door natuurlijk. Het voelde in ieder geval naar, erg naar. 'Je kunt ook wel naast mij zitten.' Megan keek geheimzinnig naar me. Ik schudde mijn hoofd. Ik blijf liever naast mike zitten. 'Hee Mike, snap jij waarom ze die geluiden maken, gaat het over mij.' Vroeg Max. Mike liep rood aan en je kon duidelijk zien dat hij loog toen hij antwoordde. 'Nee , geen idee.'

De bel rinkelt, dat betekend pauze ! Ik had mijn broodtrommel lekker gevuld met twee croissantjes. Ik zit alleen aan een tafeltje, ik hield hem alvast bezet voor de andere jongens. Ondertussen stuur ik berichtjes met Kim en Niels.

Kim : Heey jongens , hoe is jullie dag?

Niels: Best goed, alleen zo leeg zonder Max

Max: Hier is het echt saai, niemand is echt normaal hiero

Max: ik dacht dat Mike aardig was, maar die blijkt een meeloper van de populaire te zijn.

Kim: kom op! Je zit er net twee dagen op school, ze zien vanzelf wel hoe leuk je bent x

Niels: Ja, straks vechten ze om het plekje naast jou! Je moet alleen even volhouden, t begin is misschien zuur maar daarna is het zoet! Net als zurematjes.

Max : haha we zullen zien, ik ga nu eten.

Niels: eetsmakelijk, en vergeet niet zaterdag logeren!!

Max : dat vergeet ik echt niet hoor :)

Terwijl ik mijn croissantje op eet loop ik door de kantine, op zoek naar een zitplaats, niemand kwam naast mij zitten namelijk. Ineens hoor ik wat geluiden , max begon beter te luisteren naar wat het kon zijn. Knor knor knorrr. Het waren de populaire jongens die de varkens geluiden maakten. Het voelde naar, vonden ze mij dik ofzo? Zelfs Mike zat erbij, hij leek eerst aardig, maar hij is een meeloper met de populaire mensen. Lekkere eerste indruk dit, niemand is normaal of aardig. 'Max , kom anders hier zitten.' Het was Megan, mysterieuze Megan werd ze genoemd. Even twijfelde ik, als ik daar ging zitten zat ik tenminst niet alleen.. . . Maar als ik dat doe word ik waarschijnlijk uitgelachen. Uiteindelijk ging ik toch naast haar zitten. Megan keek geheimzinnig 'Ze lachen je uit omdat ze jaloers op je zijn, jij bent nieuw. Na een tijdje doen ze wel normaal.' Ik knikte , een beetje verlegen. Normaal was ik nooit verlegen.... maar dat kwam door de nieuwe school, ik ben zo'n persoon die niet van veranderingen houd. Het gesprek ging steeds makkelijker en er kwamen wat vrienden van Megan bij zitten. Een van de jongens schudde mijn hand 'Ik ben Rolf, hoi.' Rolf had zwart haar , zwarte ogen, zwarte kleren... hij leek net een emo of zoiets. In ieder geval deed dit groepje aardig tegen me, ookal zijn ze anders. Ik kwam er ook achter dat ze allemaal van muziek houden. Misschien pas ik wel beter bij dit soort mensen. Nee max, jij was zelf altijd een van de populaire. Op dat moment werd er een propje naar mij toe gegooid, het viel precies in mijn glas melk. Ik viste het eruit en las wat er op stond gekrabbeld.

Hoi dikzak, Max.
Als je bij de groep wil horen zul je moeten bewijzen dat je leuk bent. Tot die tijd blijven wij gemeen doen, maar als je eenmaal laat zien hoe aardig en stoer je bent houden we daar mee op. Met andere woorden, zolang je bij M.M en haar kliekje blijft, zul je nooit door ons geacepteerd worden.

P.s voor als je het niet weet M.M is mysterieuze megan, dat wijf met die gothic kleding en blauw met paars haar.

Groeten van ons

Max voelde zich opeens heel naar, ik wil bij de groep horen, maar megan en haar groepje accepteren me om wie ik ben... wat moet ik nu? Ik wist niet wat ik wilde, ik wil Megan niet laten vallen maar als ik dat niet deed zal ik vreselijk gepest worden. Nog steeds diep in mijn gedachten stond ik op van de tafel. 'Ik ga even naar de wc.'

Toen ik op de wc zat keek ik in de spiegel.'Max wie wil je zijn!?' Schreeuwde ik tegen mijn eigen spiegelbeeld. Op dat moment kwam Art binnen, dat was een van Megans raarste vrienden. Hij was altijd stil. 'Weet je wat ik doe als ik me rot voel?' Begon hij. Ik keek hem aan met een vragende blik. Hij liet zijn arm zien, er zaten allemaal littekens en verse krassen op zijn armen. Ik wendde mijn blik af en stamelde wat onverstaanbare woorden. 'Aa..i.k...ni..niet.' Art keek me met zijn vel groene ogen aan. Ongeveer 10 seconden bleef hij recht in mijn ogen kijken en toen liep hij weg.