Depressief

Hoofdstuk 30: Psycholoog

*Twee maanden later*

Max had nu al iets meer dan twee maanden verkering met Megan en hij wist zeker dat ze voor elkaar gemaakt waren. Megan wist ondertussen van de drugs en ze vertelde hem dat hij het niet meer moest gebruiken. Het fijne was dat ze niet over hem oordeelde, ze begreep het. En hij begreep ook dat hij het niet meer moest gaan gebruiken, ondanks de drang. 

Max wist dat al zijn geheimen veilig zouden zijn bij maar één persoon, niet Niels of kim, maar Megan. Hij vertrouwde haar honderd procent. Als ze dit verhaal over de drugs zo goed begreep zou ze misschien zijn eetstoornis ook wel begrijpen. Het duurde even voor Max naar zichzelf wilde toegeven dat hij een eetprobleem had, maar nu durfde hij het woord "eetstoornis" al  in zijn hoofd te zeggen, nog niet hardop. Het woord uitspreken was anders dan er alleen aan denken.  

Max deed langzaam zijn ogen open, hij had de hele nacht nagedacht over de afgelopen twee maanden. De gelukkigste maanden sinds hij in Purmerend woonde. Hij had gewoon verkering met het perfecte meisje, zelf zijn depressie kon dat niet verpesten. "Ja Max, je bent depressief. En je hebt een eetstoornis, je hebt je leven verpest. Je had naar mij moeten luisteren, alleen naar mij en niet naar je stomme gedachten." schreeuwde het stemmetje in zijn hoofd. Max dacht na, hij kon wel zeggen dat ik niet naar die stomme gedachten moest luisteren, maar dat stemmetje is zelf een stomme gedachte.  Het licht scheen door het gordijn heen, maar het was nog erg schemerig, Max gokte dat het ongeveer 7 uur was. Hij voelde een warm lichaam tegen dat van hem aan, en hij trok de nog slapende Megan in een knuffel. 7 uur was nog wel erg vroeg dus Max besloot om nog even verder te gaan slapen. Het was tenslotte weekend. 

Tijdens het slapen dacht Max terug aan precies twee maanden geleden, toen had hij de gestolen t-shirts overhandigd aan de pesters. En zoals iedereen al voorspeld had waren de pesters nog lang niet klaar met Max uitbuiten.  Ze hadden hem een nieuwe opdracht gegeven, nog gruwelijker dan degene daarvoor. Hij moest naaktfoto's van Megan maken en die naar de pesters sturen. Hij had het Megan nog niet verteld, hij had haar wijsgemaakt dat de pesters nog moesten nadenken over zijn volgende opdracht. Natuurlijk kon hij haar niet zomaar vertellen dat hij naaktfoto's van haar moest maken, dan zou ze bij hem weggaan en hem nooit meer willen spreken. In eerste instantie was hij kwaad geworden op de pesters, hij zou natuurlijk geen naaktfoto's van zijn meisje maken, van zijn soulmate. Dan zou hij haar kwijtraken. Maar iets in hem hield hem tegen om het aan haar te vertellen, omdat hij toch twijfelde. Hij voelde zich enorm schuldig dat hij er überhaupt over durfde te twijfelen, om naaktfoto's van haar te maken. Maar als hij het niet zou doen was het stelen voor niets geweest, want dan kreeg hij alsnog zijn dagboek niet terug. Max ging op zijn andere zij liggen, hij was weer eens teveel aan het piekeren. Een traan rolde over zijn wang. Hij zou zichzelf in beide gevallen pijn en verdriet doen. Als hij Megan kwijtraakte door de naaktfoto's dan zou hij zichzelf verafschuwen, zichzelf haten, en huilen omdat hij Megan kwijt was. Maar als hij het niet deed zou zijn dagboek openbaar worden gemaakt, dan zou iedereen zijn donkerste kant kennen. Hij zou zich dan minstens even vervelend voelen.

'Psst' hoorde Max en hij voelde een vinger in zijn buik. Hij werd langzaam wakker en keek waar die vinger vandaag kwam. Slaperig keek hij omhoog , recht in de ogen van Megan. 'Het is 10 uur, zullen we ontbijten?' Max knikte, ook al wilde hij niet ontbijten. Altijd als Megan bij hem logeerde at hij veel beter, omdat hij niet wilde dat ze erachter kwam. Maar vandaag wilde hij haar de waarheid vertellen, de donkere waarheid. Ergens was hij bang dat hij dan nooit meer normaal zou gaan eten, want als Megan het wist kon hij ook als zij er was minder gaan eten. Toch was hij vastberaden om het haar te vertellen, hij moest het gewoon bij iemand kwijt. Bovendien wil Megan later psycholoog worden dus dan heeft ze misschien ook wel een paar goede tips.

Megan legde twee eieren op zijn bord, een stuk spek en een sneetje brood. Hij haatte het als andere mensen voor hem opschepten, want dan wist hij niet hoeveel gram het was, en het was altijd teveel in zijn ogen. 

'Megan ik moet je iets vertellen.' begon Max met een brok in zijn keel. Er waren niet veel dagen dat hij vrolijk was, maar vandaag was wel heel somber. Hij was verdrietig, omdat hij vandaag ging vertellen dat hij een probleem had. Niemand wist het, alleen Sammie. Als hij nog contact had met Niels had hij het hem vast verteld, maar Niels had al maanden niks van zich laten horen. Dat deed Max pijn, hij had al genoeg mensen verloren en nu dus ook al zijn beste vriend Niels, correctie: Ex beste vriend. 

Megan leek aan te voelen dat het een serieus onderwerp werd want ze stopte met eten en legde haar hand op die van Max. Dat zorgde ervoor dat hij zich was rustiger voelde. 'Ik heb een probleem Megan.' zijn stem klonk schor, alsof hij elk moment in huilen uit kon barsten, hij haatte het als zijn stem zo klonk. 'Ik weet niet of je het hebt gemerkt, maar ik heb al een tijdje last van een eetstoornis.' Het klonk zo raar om het uit te spreken, Max had verwacht dat hij zich beter zou voelen als hij het vertelde aan iemand, maar hij voelde zich alleen maar kwetsbaar, zwak en verdrietig. Megan zweeg en wachtte waarschijnlijk tot hij verder ging praten, maar hij kreeg geen woord meer uit zijn keel. Het was alsof een brok al het geluid uit zijn keel tegenhield. Hij keek naar zijn tenen en probeerde een traan te onderdrukken. Toen Megan haar arm op zijn schouder legde hield hij het niet meer, de tranen stroomden over zijn wangen. Hij kon er niets meer aan doen. 'Het komt wel goed.' probeerde Megan sussend. Max keek op, recht in haar bezorgde ogen. 

'Er is nog wat.' begon hij , en hij keek snel weg. Het was enger om het te vertellen als hij haar aankeek, dan kon hij het niet meer. 'Oh Megan, ik ben echt zo mislukt. Naast die eetstoornis heb ik ook nog eens last van een depressie.' Megan leek net zo veel pijn te hebben bij die woorden als hij, ook zij kon haar tranen niet binnenhouden. Het was te moeilijk om te vertellen, maar Max deed het toch. Hij wist dat dit de laatste keer zou zijn dat hij erover durfde te praten dus dan kon hij maar beter meteen alles vertellen, ondanks dat het te moeilijk was. Het zou altijd even moeilijk blijven bedacht hij. 'Ik heb mezelf ook gesneden, en ik denk dat Art dat ook doet. Hij vertelde het aan mij en toen begon ik het ook te doen, Ik weet dat je me nu raar vind en dat snap ik, ik vind mezelf minstens even raar en mislukt. Ik haat mezelf , en ik snap niet waarom jij me leuk vind. Al vind je me waarschijnlijk niet meer leuk nu je dit weet.' Hij voelde zich vreselijk , gehuld in een huid vol littekens en vet. 

'Max, ik hou van je. En je bent niet mislukt. Dat denk je alleen zelf.' Ze streelde met haar hand lang zijn wang. 'Ik vind dat je met een psycholoog moet praten, je hebt wel wijde kleren aan maar ik weet zeker dat ik elke rib kan tellen. Megan duwde haar handen onder zijn trui en ze streelde langs zijn borst, haar vermoedens werden waarschijnlijk bevestigd bedacht Max. Hij wist dat Megan gelijk had, hij moest hulp zoeken. 'Heb je jezelf gewogen Max?' hij schudde zijn hoofd. Hij had nooit willen weten hoe zwaar hij was, hij wist toch wel dat hij te dik was. Spiegels bestonden namelijk ook. 'Ik vind dat je jezelf moet wegen Max. Je hoeft het niet aan mij te vertellen maar dat mag wel.' Max knikte, hij had al zoveel gedurfd vandaag, dit kon er ook nog wel bij.

Langzaam stapte hij met trillende benen op het oude ding. De weegschaal gaf een getal aan, naar zijn idee veel te hoog. "46 kilo". Toch gaf het hem wel een goed gevoel , want dat was hij al erg veel afgevallen. Hij keek Megan aan en mompelde zijn gewicht. Tot zijn verbazing zakte ze door haar benen en begon te huilen. 'Max dat is nog lichter dan ik ben! en jij bent veel langer! Dit is echt niet goed. Ik bel morgen een psycholoog. En dat doe ik niet om je te pesten, ik doe het omdat ik van je hou.

Ondanks dat ze het deed omdat ze van hem hield voelde Max zich geplaagd. Hij had haar iets in vertrouwen verteld en meteen moest er een psycholoog bij komen, zo erg was het nou toch ook weer niet. Hij keek weer even in de spiegel en snapte niet waar ze zich zorgen om maakte. Hij zag een lelijke, dikke en lange jongen. Waarom moest hij naar een psycholoog? Die zou hem uitlachen, omdat hij te dik was voor een eetstoornis. Weer begon Max aan zijn eigen diagnose te twijfelen, misschien had hij wel helemaal geen eetstoornis.