My first kiss

~Epiloog~

Het was nu precies twee jaar later. Er was inmiddels al twee jaar voorbij gegaan sinds die dag in het ziekenhuis en dat alles brengt mij tot nu. Ik die schrijf in mijn verjaardagscadeau van Kyle en daarin ons verhaal neerschrijf. En dat brengt mij eigenlijk op het einde van dit verhaal. Of bijna tenminste. Want ik wed dat jullie wel heel graag willen weten wat er daarna gebeurt is.

Kyle... ging dus gaan... slapen. En zoals verwacht loste zijn greep op mijn hand zich heel snel en... begaf zijn hart het dat ook. Ik herinner me nog goed hoe de volgende seconden de kamer binnengestormd werd door wit geklede mensen die allemaal hem probeerde te redden. En ik stond er middenin te huilen als een gek die bijna verdronk in haar eigen tranen. En mijn enige reddingsboei was zijn handen. Alleen daar kon ik mij aan optrekken om net niet te verdrinken.

Maar iemand maakte mij los van hem, hoe hard ik mij ook er probeerde tegen te verzetten. Ik schopte waarschijnlijk en krabde per ongeluk iemand maar... Ik werd toch de kamer uit gezet om later het slechte nieuws te ontvangen van zijn overlijden...

Nu, op dit moment, leg ik mijn pen neer. Ik heb waarschijnlijk zo'n twee à drie pennen nodig gehad om dit allemaal neer te schrijven en ik heb er zeker wel een paar traantjes bij laten vallen. Maar ook veel glimlachen hebben op mijn gezicht verschenen door zijn herinneringen.

Ik ga rechtop gaan zitten in mijn stoel en sluit het boek die nu vrijwel helemaal vol staat om hem vervolgens in mijn handen vast te nemen. Met een laatste heimelijke blik erop open ik mijn ladekast en plaats hem daarin neer.

Begrijp mij niet verkeerd maar... Ik stop mijn herinneringen aan Kyle helemaal niet weg. Integendeel zelf, ik weet vrijwel zeker dat als ik dat zou doen Kyle mij zou haten. Hij het mij nooit zou vergeven dat ik hetzelfde met hem doe als wat ik met mijn broer heb gedaan. Daarom koester ik ze ook. Alleen is praten erover nog altijd heel moeilijk voor mij. Al heb ik nu wel mijn vrienden waar ik altijd bij terecht kan als ik dat wil om uit te gaan huilen. Onze band is door Kyle ook versterkt.

Mijn scratchboek die ik zo'n twee jaar geleden heb beginnen te maken is intussen al verdubbeld. En ik kan je met trots melden dat Kyle zijn foto's er zeker in vast in bevinden. Zonder hem zou het eerste scratchboek niet eens halfvol zijn en mijn leven niet compleet toen. Maar ik moest al een tweede boek beginnen door de vele leuke herinneringen die ik nu probeer te maken met mijn vrienden, maar wel zonder hem... Dat is soms wel nog eens pijnlijk maar... Hij zou willen dat ik doorging met wat ik het liefst doe.

"Gabriella! De winkelier belde net dat je bestelling klaar ligt!" "Oké, dank je mam!" riep ik terug.

Wel, ik moet er maar weer eens van door gaan. Maar als je wilt mag je gerust mee gaan. Er is een nog één laatste plek die ik jullie wil laten zien...

Ik heb nooit de belofte kunnen waarmaken om bij hem te blijven tot hij wakker zou worden. Zijn koud wordende handen op te warmen met die van mij. We wisten allebei dat die belofte bijna onmogelijk te vervullen zou zijn. Maar ik wist toen ook al zeker dat het de enige belofte zou zijn die ik ooit zou breken die ik met hem aanging.

Ik ben veranderd door mijn ontmoeting met hem. Zoveel is vrijwel zeker. Moest ik Kyle nooit hebben leren kennen dan zou ik nu hoogstwaarschijnlijk de dood van mijn broer nog negeren. Maar moest Kyle mij niet veranderd hebben op de manier zoals hij dat gedaan had, negeerde ik zijn dood nu vast ook. En ik was erg blij dat dat nu niet het geval was.

Alle plekken die ik had bezocht met hem heb ik diezelfde grote vakantie nog bezocht met al mijn vrienden. Ik had hen gevraagd om dit voor mij te doen, omdat ik niet zeker was of ik het alleen aan zou kunnen. En ik was dolgelukkig geweest dat ze mij allemaal met een grote 'ja' hadden verzekerd dat ze dit met alle plezier voor mij wouden doen.