My first kiss

Hoofdstuk 4, deel 1

4

Ik voelde me bedroefd toen ik in de middagpauze door de kluisjesgang liep. Maar in feite had ik helemaal geen reden om bedroefd te zijn. Het was vrijdag en lunchpauze. En de enige lessen die ik die middag nog had waren Sociale Wetenschappen en Sociale Activiteiten. Het eerste vond ik heel gemakkelijk. Want ik vond het een logisch vak om te begrijpen. En zo moeilijk was het ook weer niet. Als je gewoon goed oplette in de les en achteraf tijdens het leren bedacht waarom de mens die handelingen deed... haalde je zo goeie punten. Sociale Activiteiten was dan gewoon weer een uurtje praten met de klas. Niet te leren of bij te houden in een cursus. Gewoon praten en open zijn. Of in mijn geval was dat luisteren naar de rest en zelf zo weinig mogelijk mijn mond open trekken. Want er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ook maar iets te vertellen aan mijn klasgenoten wat er in mijn leven zich allemaal afspeelde. Ik vertelde het niet eens mijn vrienden, laat staan hen.

De enige reden die ik me dus kon bedenken waarom ik me treurig voelde, was omdat ik die middag alleen zou eten. Alle beroep klassen waren die dag op een excursie getrokken naar Ieper of iets dergelijks. Ze zagen waarschijnlijk leerstof over de wereldoorlog en moesten daarom op excursie naar Ieper. Ieper stond namelijk bekend om zijn loopgraven en het was de eerste plek die je dan ook bezocht in de lagere school als je maar iets leerde over de oorlog. Maar dat betekende dus ook dat al mijn tafelvriendjes voor die middag, behalve July en Ines dan, weg waren. Maar dat deed me er dan weer aan denken dat ook July en Ines, die in mode zaten, die middag ook net weg waren. Hun 'geldig' excuus was stoffen gaan kopen in Brussel voor Creatie en Vormgeving.

Wat haatte ik het soms dat mode zoveel nutteloze uitstapjes deed... Ik bedoel, Sociale Technische Wetenschappen deed nooit zulke uitstappen! Wij zaten altijd maar achter onze bank lessen te volgen waarvan je soms dacht: "zal ik dit ooit nog nodig hebben?". Het erge was dat de leerkracht toen altijd zei: "Nee, tenzij je die richting volgde." Maar ik wou die richting later, in het hogere, helemaal niet volgen! Dus waarom leerde ik het dan?

Ja, oké. Sociale Technische Wetenschappen was de breedste richting die je waarschijnlijk kon volgen in aanbod van leerstof. We zagen van alles wel wat, maar... Je kon toch moeilijk in alles goed zijn en even geïnteresseerd? Het bleef toch leuker als het ook iets efficiënts was wat je leerde?

Maar dat is iets totaal anders dan mijn punt die ik wou maken. Ik had het over Mode. En hun nutteloze uitstapjes. Want ik bedoel, kom op, je kon toch ook even na school stof gaan kopen in Roeselare of iets dergelijks? Waarom moest dat per se tijdens de schooluren en dan ook nog eens naar Brussel? Het enige wat ik hoorde van mijn vriendinnen dan was welke nieuwe kledij ze hadden gekocht. Maar over stofjes? Daar hoorde ik helemaal niets over! Ik moet ook werken na school! Laat ze dan na school hun werk doen!

Ik zuchtte diep uit.

Maar wat hielp het door dit allemaal te denken? De dingen waren zoals ze waren en niets zou dat zo snel veranderen. Net zoals het feit dat ik alleen was die middag.

Het feit was alleen zo dat ik het niet zo erg vond om alleen te zijn. En nu denk je waarschijnlijk, waar zaag je dan de hele tijd over? Het is niet logisch dit! Maar ik had gewoon geen echte close vrienden. Of ik had toch niet het gevoel dat ik er altijd even goed bij hoorde, bij de groep. Maar dat kwam vooral grotendeels door mezelf. Want het punt was net dat ik er niet wou bij horen. Ik wou niet dat ik teveel aan hen zou hechten want dan... Stel dat ik ze verloor... Dan zou de enige die gekwetst zou worden mij zijn! En ik denk niet dat ik dat nog een tweede keer aan zou kunnen. Ik was nog niet eens herstelt van de eerste keer...

Dus nee, ik vond het best om gewoon mensen rondom mij te hebben waar ik me comfortabel bij voelde maar... Pas op momenten zoals nu, wanneer ik echt niemand had... Pas dan besefte ik hoe alleen ik wel niet was. En alleen daarom al stond ik bijna op het punt van huilen. Maar wie zou het ook opvallen? Ik was toch moederziel alleen hier.