My first kiss

Hoofdstuk 10

10

Winter is het seizoen dat eigenlijk het meest symbool staat voor de dood aangezien alle bomen hun bladeren in die tijd verliezen. Maar weinig mensen realiseren zich dat bomen in die tijd een soort winterslaap houden. Factoren als de koude en een tekort aan voedingsstoffen om hun bladeren vers groen te houden, speelden hier zeker in mee. Maar ik denk dat bomen in de wintertijd ook gewoon even moe zijn om telkens opnieuw te vechten. Om telkens opnieuw te overleven en hierbij hun 'kameraden' ook in leven te houden. Dat het ook gewoon even alleen wil zijn en rusten in alle stilte. Hopend dat hij de koude zou overleven om na de winter - wanneer de lente begint - met nieuwe energie een halfjaar lang opnieuw te vechten om te overleven samen met zijn bondgenoten.

De winter staat symboliek voor de dood. Maar zo had ik de winter eigenlijk nooit aanschouwd. Het feit dat Jezus in deze dode tijd geboren was, paste niet in het concept van nieuw leven. Ik mag dan wel niet diepgelovig zijn... Toch vind ik het niet echt correct. Maar natuurlijk kan dit dan ook weer een symboliek zijn. Een teken van hoop in dode tijden. Dat nieuwe leven toch mogelijk is in welke tijd ook zolang je er maar in blijft geloven.

De winter aanschouwde ik altijd als één van mijn lievelingsseizoenen. Misschien kwam dit simpelweg omdat ik toen in die tijd geboren was - net zoals mijn tweelingbroer - of misschien dan toch weer door iets heel anders. Want ondanks dat de bomen hun bladeren verloren en de wereld zijn kleur kwijt raakte, kon ik toch nog net de mooie dingen ervan inzien. Ik hield er bijvoorbeeld van als het sneeuwde. En telkens wanneer het één jaar niet sneeuwde met mijn verjaardag voelde het aan alsof ik niet verjaart was. Ik hield ervan om de wereld bedekt te zien in een wit laagje van sneeuw. Het was alsof - ondanks alle vrieskoude - de wereld toch omhult werd met een dekentje die warmte bood aan iedereen. Het bracht ook plezier met zich mee voor kinderen die ze helemaal leken uit te leven in dit wonderbaarlijk wit. Niemand leek zich toen te storen aan de kou. Hoe kouder het werd, hoe beter soms. Dat betekende meestal dat de vijver zou bevriezen en we met zijn allen sierlijk - of sommige lomp zoals mezelf - op het ijs konden schaatsen. Ik herinner me nog goed hoe ik samen met mijn broer al klungelig overeind probeerde te staan op mijn benen terwijl de grond onder mijn voeten steeds weer opnieuw weggleed. Hoe we lachten als we in elkaars armen vielen op het harde ijs maar door alle pret de blauwe plekken niet voelden tot 's avonds laat in bed.

Maar na de dood van mijn broer veranderde alles voor mij. Zo ook dit feit.

Plots leek dit seizoen vol pret die ik nooit als de dood aanzag vol met tekens van de dood. Een verloren hoop. Plots haatte ik het wanneer de kalender weer aangaf dat de winter begon. Weer een kleine drie maanden geconfronteerd worden met de cyclus van het leven, want zo aanschouwde ik de seizoenen nu. De lente stond symboliek voor nieuw leven, geboorte en kleine kinderen die opgroeien. Streefden om gauw op te groeien richting de zon. En ooit op een dag - misschien - de hemel te kunnen betasten met hun hebberige vingertjes.
De zomer bezag ik dan weer als de tijd van de jeugd. Het begin van volwassenheid. De zomer stond algemeen bekend voor zijn vakantie. Een tijd dat de jeugd jeugd kon zijn en alle remmen los kon laten. Late feestjes, strandbezoeken, verre reizen naar verre plekke ... Het was een tijd om je leven te leven in die korte periode en nooit meer spijt te hebben van iets. Terwijl de examens voor de vakantie en het einde van de vakantie dan weer iets meer weg had van opgroeien, het volwassen zijn. De moeilijkheden in het leven die je zou moeten overkomen. Dat volwassen worden niet altijd even simpel was.

Herfst. Een periode waarin de wereld overstroomt werd door een kleurenvloed. Maar ook tekenen verschenen van opgeven, een verloren strijd. Dit bezag ik als het volwassen zijn en ouderdom. Later, wanneer je ouder was en zelf ouder was, zou je afscheid moeten nemen van je kinderen net zoals bomen afscheid namen van hun bladeren. Een nieuw leven opstellen en moeten leren leven met de beperkingen van het ouder zijn. De herfst was een voorbereidingsperiode op een moeilijke fase in het leven. Namelijk de dood.