My first kiss

Hoofdstuk 16

16

"Hallo... Anouck..."

Waarschijnlijk kon ik de minachtigheid die ik voelde op het moment dat ik haar naam uitsprak niet wegstoppen. Maar eerlijk gezegd kon me dat helemaal niets, maar dan ook niets boeien. Hoe eerder ze weg was, hoe liever ik dat zag gebeuren.

"Ow, je kent haar al?" vroeg Kyle verbaasd toen hij mij haar naam hoorde uitspreken.

Mijn blik bleef strak gericht op haar gezichtsuitdrukking staan. Ik merkte op hoe ze hierdoor lichtjes ongemakkelijk werd. Wel dat was nou eens pech gehad zeg...

Toen Kyle zag dat ik niet ging antwoordden, richtte hij zich tot haar. Toen ze zelf ophad dat hij een antwoord van haar verwachtte zei ze: "Ik zou niet weten van waar ze me kent."

Mijn ogen werden op slag groter door dit antwoord die ik van de verste verten niet verwacht had. Ik kon de neiging nauwelijks onderdrukken om haar met open mond te staan aangapen.

"Misschien heb je haar al eens eerder over mij vertelt?" suggereerde ze toen.

Kyle die serieus dit antwoord overwoog in zijn gedachten zei na een paar seconden: "Misschien... Dat ben ik vast in de tussen tijd al vergeten. Is het zo Gabriella? Heb ik jou al eens eerder over haar vertelt?"

Zijn blik richtte hij nu opnieuw tot mij. Ik keek hem onzeker aan. Ik moest mijn mond stijf dichtknijpen om niet ter plekke te staan stotteren vooraleer ik een gepast antwoord had.

Dus daarom verliep ik snel de dingen over in mijn hoofd die ik zeker wist.

Punt 1: Kyle had mij helemaal niets over haar vertelt. Ik bedoel, anders was ik nu nooit zo verrast geweest haar te zien. De enige keer dat ik haar had zien rondlopen was op Valentijnsdag zelf. Maar toen had ik er nooit echt bij stil gestaan dat de kans erin zat dat ze van alle scholen die er maar bestonden, precies terug op mijn school moest zitten. Van ongeluk gesproken...

Punt 2: ze deed alsof ze me niet kende. Waarom? Dat kon ik zelf niet zeker zeggen. Maar ik wist - we wisten dat allebei - dat we beiden elkaar al langer kenden dan vandaag. Ik zou toch nooit het gezicht kunnen vergeten van de persoon die mijn tweelingsbroer in de steek liet na zijn ongeluk? Ze was immers zelf de persoon die hem naar zijn dood geleid had. Maar toch snapte ik niet waarom ze deed alsof we complete vreemden waren. Misschien wou ze met een schone lei opnieuw beginnen? Maar die gedachten alleen al brachten me bijna in de slappe lach.

"Ja, je hebt ooit eens vertelt over een nieuwe leerling in je klas", loog ik snel.

Ik had geen beter antwoord op dat moment zo snel kunnen verzinnen. Als Anouck wou doen alsof ze mij niet kende, vond ik dat best. Het was niet alsof ik ook nog maar iets met haar te maken wou hebben. Zolang ze mij met rust liet, vond ik het best. Ik kon het vast wel opbrengen om even dit ik-ken-je-niet-spelletje met haar mee te spelen om daarna vredig uit elkaar te gaan. Ja, dat was mijn plan nu.

Kyle knikte.

"Begin ik nu ook al dement te worden", grapte hij terwijl hij zijn hand haalde door zijn nu nog warrig liggende haar.

Anouck liet één van die flirterige lachjes horen en stapte wat dichter naar hem toe.

"Doe dat nou niet! Zo leg je je haren helemaal slecht!" berispte ze hem speels. En terwijl ze dat zei, haalde ze haar eigen handen door zijn zachte haren om ze terug wat in vorm te plaatsen.

Mijn hart liet op dat moment serieus een 'pang' geluid horen. Ik had net het gevoel alsof ik in zo'n oude Western film stond - liniaal recht tegenover haar - en de klok twaalf uur sloeg. Alsof zei net een seconde sneller geweest was dan mij om haar geweer af te vuren en de kogel recht zijn doel troef. Mijn hart.