My first kiss

Hoofdstuk 25

Ziekenhuizen waren waarschijnlijk de afschuwelijkste plaatsen waar je je in je hele leven kon bevinden. Alhoewel... er werd ook nieuw leven gevierd en het overwinnen van een ziekte. Maar op dit moment kon ik alleen maar denken aan alle zieken, gewonden en doden die het ziekenhuis kende. En ik was bang dat Kyle daar ook één van zou worden.

Ik zat in een gang. Die was erg lang, wit en stonk naar chemicaliën. De typische omschrijving van een ziekenhuis dus.

Ik zat op zwarte stoelen die geplaatst waren voor het bureautje waar je verplegers zag werken. Dat kon je duidelijk zien doordat de muur meer uit glas bestond dan uit bakstenen. Links van mij waren honderden deuren die leidden naar een patiënt in deze afdeling. Zeker een kwart van deze patiënten waren slachtoffers van het schietincident van eerder deze morgen. Niet iedereen was zwaar gewond geraak, maar toch werd iedereen die licht gewond geraakt was of mensen die psychologische hulp nodig hadden om dit incident te verwerken hier tijdelijk opgevangen. Er waren dus  mensen hier die rouwden om geliefden die gestorven waren en ik hoopte vurig dat ik niet één van die personen zou worden.

Rechts van mij was de operatiezaal. Die was nu in gebruik maar het was niet Kyle die daar nog inlag. Die was een tijdje terug al naar een kamer gebracht na zijn operatie. Ik had toen vluchtig opgestaan en mee willen lopen naar zijn kamer, maar de verplegers hadden mij tegengehouden en verklaard dat de dokter nog wat meer tijd nodig had om hem te observeren en testjes op hem te doen. Ze hadden niets willen lossen over zijn toestand, maar geen nieuws was goed nieuws, toch? Hij leefde nog tenminste.

Ik had mijn ouders ook al gebeld zodra ik wat gekalmeerd was. Die waren doodongerust geweest want het nieuws was er al vol over. 'Twee mannen schieten roekeloos in het ronde.' Het zou de voorpagina halen morgen in de krant. Het zou vertellen hoe twee buitenlandse mannen plotseling een aanslag pleegden op klaarlichte dag. Maar ik wist vrijwel zeker dat de man die op mij richtte geen buitenlander was. Ik kon hem dan misschien niet identificeren maar... Voor mij zag hij er helemaal niet buitenlands uit. De weinige huidskleur die ik van hem gezien had was zo wit geweest als mijn huid. Maar het nieuws zou alles weer opblazen en vast vertellen dat dit een terreuraanslag was. Mannen die werkten in opdracht van...

Hier in het Westen bliezen mensen zo graag dingen op. Maakten ze van een mug zo graag een olifant. Het was simpel. Als je een buitenlander was, was je slecht. En dat werd je alleen al maar door een ander geloof, huidskleur of taal te spreken. Mensen namen niet eens de moeite om te vragen of je hier geboren was. Zag je er anders uit, dan was je anders. Punt. Einde verhaal. Alleen binnenlanders waren goed. Alleen mensen die eruit zagen zoals wij.

Ik zuchtte diep uit en begroef mijn gezicht in mijn handen.

Ik wou hier helemaal niet over nadenken. Ik wou niet denken aan wat er morgen zou komen en hoe iedereen alles zou verergeren met zijn woorden wat hier gebeurde, terwijl veel ergere dingen gebeurden ergens anders ter wereld. Ik wou alleen maar aan Kyle denken en hopen dat alles goed kwam. Dat was mijn enige zorg.

"Juffrouw Houert?"

Een zware mannelijke stem liet mij opschrikken uit mijn gedachten en toen ik omhoog keek zag ik een oudere man begin de vijftig op mij neerkijken die gekleed was in een lange witte schort.

"Ja?" vroeg ik met een klein, bang hart.

Ik wist waar dit over zou gaan. Waarom zou hij mij anders willen aanspreken? Ik was hier het meisje die alles in rep en roer had gezet om te weten hoe het met Kyle ging.

"Is het goed als ik even naast u plaatsneem?"

Hij knikte met zijn hoofd naar een plek naast mij en snel keek ik naar de zwarte, leren zetel naar mij. Ik weet dat het een domme actie was, maar het was een reflex. Ik was al in genoeg in de war als je het mij vroeg.