My first kiss

Hoofdstuk 23

Ik weet niet of ik het een wonder moest noemen of niet toen de volgende schooldagen Anouck nergens meer leek op te duiken in school. Of ze was ernstig ziek of Kyle zijn woorden hadden een duidelijke indruk bij haar nagelaten. Wat niet zo moeilijk was... Ik kreeg nog steeds rillingen als ik terug dacht aan de koelte van zijn stem die dag. Maar een paar dagen na haar afwezigheid kreeg ik ook effectief de reden te horen waarom Anouck hier nergens meer was te bekennen.

Ze was veranderd van school. Verhuisd zelf naar een plek die ver weg lag van hier. Ik hoorde zelf een gerucht dat ze naar het buitenland zou zijn verhuisd.

Kyle kon toch nooit de oorzaak van dit zijn? Hoe konden zijn woorden zoveel macht verschuilen en zoveel dingen te weeg brengen. Het leek wel magie op de één of andere ironische manier. Hij hoefde maar iets te zeggen en het gebeurde al precies zoals hij het wenste.

De dag zelf - dat Kyle Anouck voor de hele school had zitten afblaffen - had hij als een schoothondje achter mij aangelopen. Op het moment zelf had ik liever gehad dat hij mij gewoon even met rust liet. Ik wist niet hoe ik mij moest gedragen in zijn buurt. Ik was bang dat hij mij ook zou aankijken met de blik waarmee hij Anouck had weggejaagd.

Het was dan ook zacht uitgedrukt als ik zei dat ik verstomd was om mijn normale, zachtaardige Kyle terug te zien toen hij mij bezorgd achter na liep. Hij vroeg steeds hoe het met mij ging, waarom ik wegliep en dat ik mij nergens meer zorgen over hoefde te maken. Op een gegeven moment was ik dan ook effectief blijven staan en had ik mij omgedraaid naar hem.

Het was mijn normale Kyle die ik zag. De nonchalante jongen die ik had leren kennen op de eerste dag van school. Alleen lachte hij nu niet zo onbezorgd als toen, maar probeerde hij vergeefs mij iets uit te leggen met zijn ogen die ik... niet snapte.

Ik snapte ook geen woord van het gesprek die daarna volgde. Ik was zo van streek en zo bang van hem tegelijk dat ik niet wou dat hij dicht in mijn buurt kwam. Ik wou weten hoe hij zo koud hartig kon zijn. Maar hij zei steeds opnieuw - alsof het een nooit eindigend liedje was - dat er dingen waren die hij mij niet kon uitleggen.

Ik wou schreeuwen! Huilen! En hem wat mensenkennis inslaan! Hem vertellen dat ik zijn beste vriendin was en misschien wel meer als ik zijn woorden moest geloven. Dat ik hem mijn diepste geheimen had toevertrouwd en hem meer in vertrouwen had genomen dan welk persoon dan ook in mijn leven. Maar hetzelfde vragen van hem was blijkbaar te veel gevraagd.

"Gabriella!" hoorde ik hem nog mijn naam schreeuwen in de gang terwijl hij mijn arm greep.

Diezelfde arm trok ik snel weer los uit zijn greep en keek opnieuw achterom naar hem.

"Nu niet, Kyle. Ik heb tijd nodig. Ik moet denken wat... ik moet doen nu." "Wat bedoel je daar mee? Alles is toch opgelost nu?"

Ik lachte pijnlijk.

"Het is niet..."

Ik had moeite met spreken door de krop in mijn keel en moest een paar keer slikken om terug klank te krijgen.

"Het is niet omdat zij nu weg is en jij haar op jouw manier op haar plaats heb gezet dat... alles daarom terug goed is. Ik heb nog steeds mijn broer niet terug. Dat zal ik ook nooit meer krijgen. Ik wil hem zoveel vragen. Of hij gelukkig was. Nergens spijt van had. Of hij wel echt van mij hield..." "Gabriella..." wou hij mij het zwijgen opleggen op zijn sussende manier.

"Nee, Kyle! Ik spreek nu. Breng mij niet nog meer in de war."

Hij hield gauw zijn mond en ik keek al zuchtend weg van hem naar de lege muur.

"Ik weet ook wel", ging ik verder na een tijdje," dat de kans dat mijn broer die dingen heeft gezegd over mij zo goed als miniem is. Maar... ik wil het gewoon heel even als een mogelijke kans beschouwen. Heel even over haar woorden nadenken omdat ik zo dom was om ze ook maar voor een moment te geloven. Ik moet er over kunnen nadenken om ze dan regelrecht als belachelijk te kunnen beschouwen. En dat moet ik in mijn eentje doen, Kyle."