My first kiss

Hoofdstuk 7, deel 2

Kyle haalde me snel in en zodra hij naast me liep, paste hij zijn snelheid aan aan de mijne. We liepen zwijgzaam verder en de stilte die er nu hing voelde vreemd aan, vooral bij Kyle. Ik denk dat hij bang was om een gesprek met mij te beginnen toen, omdat ik zo haastig was weggelopen uit mijn huis toen hij de boomhut opmerkte. Ik vermoed dat hij bang was om de verkeerde woorden te zeggen om dat moment. Schrik voor mijn reactie. Ook aangezien het mijn verjaardag was die hoorde een leuke dag te zijn.

Gelukkig was het park niet ver en hoefde de vreemde stilte niet lang tussen ons in te heersen. Eenmaal we in het park aangekomen waren, liepen we allebei snel naar de vijver toe. Bij de vijver aangekomen bleven we allebei tegelijk staan, net alsof het zo ingeoefend was.

"En nu?" vroeg Kyle hardop, de onaangename stilte wegjagend.

"Geen idee. Er rond lopen?" opperde ik.

Ik liet mijn blik over de vijver dwalen. Die was best groot en het zou toch snel een halfuurtje duren tegen dat we de hele vijver rond gelopen hadden. En ik dacht niet dat dat de bedoeling was.

"Nee, het moet iets anders zijn... maar wat?" vroeg ik me hardop af.

"Ploeter maar lekker verder in de vijver", herhaalde Kyle de tekst uit de brief.

Ik keek hem eerst vragend aan. Ik had helemaal niet door dat hij de tekst uit de brief aan het opzeggen was. Maar zodra ik hem aankeek zag ik dat zijn blik iets gezien had wat ik gemist had. Snel volgde ik zijn blik met mijn blik en zag dat hij naar bootjes staarde die op de vijver voerden. Of met dit weer – er lag een laagje sneeuw, niet zo heel veel – eerder vast hingen aan de oever.

"Je bent geniaal, Kyle!" riep ik enthousiast. En voor ik het goed en wel besefte, wierp ik mijn armen rond zijn nek en knuffelde hem stevig. Hij wierp zijn armen een beetje later ook wat verrast rondom mijn middel en knuffelde me hevig terug.

Ik schrok er van zijn sterke armen rondom mij te voelen en had zin om me terug te trekken. Maar het voelde zo heerlijk aan dat ik hem liet begaan. En daarbij, ik had ermee begonnen... Het zou nog vreemder zijn moest ik me nu plots terug trekken.

Nadat we elkaar los lieten - uit wat een eeuwige lijkende knuffel leek - liepen we op een rustig tempo naar de bootjes toe. We bleven uiteindelijk staan bij een klein, houten hutje en zagen dat er een oud vrouwtje in stond. Ik vermoedde dat ze hier werkte. Ze droeg een dikke mantel rond zich en was gewikkeld in een wollen sjaal. Ik vond niet dat het zo spectaculair koud was om zo gekleed rond te lopen. Ik bedoel, er waren ergere winters geweest. Maar ik hield ook wel van de sneeuw en zijn koelte. Het kon natuurlijk ook geheel aan mij liggen.

Kyle keek mij aan. Ik keek hem aan. Ook al zeiden we het met geen woorden, we begrepen allebei dat dit wel eens de oplossing van onze hint kon zijn. Dus liepen we samen naar het vrouwtje toe en die verwelkomde ons met een heel lieve, warme stem.

"Hallo, kan ik jullie helpen?"

Ik wist niet zeker wat te zeggen en keek Kyle even aarzelend aan. Maar zodra ik mijn hoofd omdraaide en hem aankeek wist ik meteen dat hij het zou regelen. Hij wist altijd precies de juiste woorden te vinden. Zijn gezichtsuitdrukking stond plotseling helemaal serieus.

"Is er soms een bootje gehuurd onder de naam Gabriella Houert?"

Het verbaasde me hoe professioneels en volwassen Kyles stem klonk. Die nonchalante toon en houding van hem was even helemaal weg. Ik kende deze kant van hem nog niet zo goed.

De vrouw keek snel even in een register. Ik vroeg me eigenlijk af waarom. Er konden nu toch bijna tot wel geen reservaties zijn voor bootjes in dit weer. Ik vermoedde dat ze het deed om toch wat even in gezelschap te vertoefden en te laten blijken dat ze het toch ook druk had.