My first kiss

Hoofdstuk 22

Wel, wat kan ik zeggen? Ik weet het op de duur zelf ook niet meer zo goed wat ik nog allemaal te vertellen heb. Toen ik hieraan begon te schrijven, had ik überhaupt al niet verwacht dat ik zoveel bladzijden zou hebben. Mijn pols voelt ook al erg pijnlijk aan. Net zoals mijn hart bij al deze herinneringen. Zowel door de goeie als de slechte.

Het was makkelijk om jezelf een idioot te noemen. En ook om jezelf er één te vinden. Maar het was erg moeilijk om de momenten in je leven waar je jezelf een idioot in vond anders aan te pakken. Jezelf achteraf een idioot noemen, was enkel maar verspilling van adem. Want wat was gebeurt, was gebeurt.

Ik zou er steeds spijt van blijven hebben. Dat ik te bang was om rechtuit te vragen hoe hij zich voelde over mij. Ook al hadden we het die dag in de boomhut bijna letterlijk aan elkaar vertelt. Ik denk gewoon dat onzekerheid ons nu eenmaal menselijk maakte. Alleen lieten we ons er vaak door controleren. Net zoals we in het openbaar waren en onszelf inhielden om raar te doen. We hadden gewoon altijd schrik om er dom uit te zien. En precies dat stopte ons om geweldig te zijn. Het waren precies dat soort momenten in het leven dat we moesten zien te overwinnen. Het was ons gevecht als mensheid.

De vijand?

Jezelf.

Hoe dan ook, ik vermoed dat dit niet is wat jullie willen horen. Of beter gezegd lezen. En dat ik misschien weer eens te veel aan het uitwijken ben maar... Ik wou hier gewoon mee aantonen dat mijn gelukzalige momenten met Kyle er bijna opzaten.

Dat wist ik toen niet. Dat wist ik nu maar al te goed.

En dingen verliepen soms veel sneller dan je zou willen...

Veel sneller dan ik verwachtte, stond maandag weer om de deur. Dan moest ik weer vroeg uit mijn bed en zorgen dat ik op tijd was voor de bus. De enige zekerheid die ik had aan dat ding was dat hij nooit aangereden kwam op het uur die men beloofde. Nee wacht, dat was waarschijnlijk ook de enige zekerheid die je had in het leven zelve.

Ik had geen last van ochtendhumeur. Nooit gehad en daar was ik niet kwaad om. Ergens begreep ik wel waarom mensen geërgerd waren als ze veel te vroeg moesten opstaan nadat ze te lang waren wakker gebleven. Maar was dat dan niet hun eigen schuld? Hadden ze dan niet gewoon de verantwoordelijkheid moeten nemen om vroeger te gaan slapen in plaats van hun agressies af te reageren op de mensen rondom zich?

Ik zeg nu niet dat ik altijd 'op tijd' in mijn bed kroop. Maar ik was gewoon verstandig genoeg om mijn mond te houden 's morgens en van de rust en stilte te genieten. Moest het er te druk aan toegaan 's morgens zou ik ook wel eens met een schuine blik naar mijn ouders kunnen kijken maar... Ik probeerde mij sterk te houden.

De tijd 's morgens leek altijd voorbij te vliegen in een oogopslag alsof die je wou treiteren zodat hij je eerder naar school toe kon sturen. En de weg naar de bushalte met mijn fiets leek ook precies tientallen meters te zijn gekrompen dan wanneer ik 's avonds naar huis reed. Het leven pestte je zo graag...

Maar... dat was toch zo met alle dingen? In het leven had je telkens het gevoel dat niets meezat tot dat ene perfecte moment waar je nooit genoeg van zou of wilt krijgen. Het was voor die momenten dat we allen leefden. Voor die momenten niet met onze handen of andere zintuigen, maar puur weg met ons hart te voelen. Dat maakte alle neerslag die je de voorbije dagen, maanden of zelfs jaren meemaakte in één oogopslag goed. Het maakte ons sterker voor het gevecht die gestreden moest worden.

Het deed mij denken aan iets die mijn oma altijd zei.

Het leven is een strijd. En als je lang leeft wordt je oud strijder.

En het verbaasde mij elk moment in mijn kort leven al dat die woorden die ze vaak herhaalde, pure waarheid verscholen. Niet de oorlogen die alle grote leiders perse wouden voeren met elkaar voor wat geld of macht waren de grote strijden waar we ons klaar voor zouden moeten maken. Maar ons eigen leven! Het gene die we dachten onder controle te hebben, hebben we juist helemaal niet in controle. We voerden allen van ons deze vurige strijd. Maar niemand leek het zich te realiseren.