My first kiss

Hoofdstuk 17

17

Ik kon wel lachen. Lachen uit wanhoop. Mezelf verwijten, slaan en denken dat ik niets beters was dan hoe Kyle een tijd geleden was tegenover mij.

Ik had gewoon de confrontatie uit de weg gegaan die dag. Ik had gewoon middenin 'het gevecht' opgegeven en Anouck laten winnen. Ik liet haar hebben wat eigenlijk mij toe behoorde.
Wacht, nee. Kyle behoorde mij helemaal niet toe. Hij was zijn eigen bezit. Dat wist ik maar al te goed. Maar waarom? Waarom wou mijn hartje hem dan zo graag beheren alsof hij alleen maar van mij was?

Ik haatte eerlijk gezegd mezelf. Ik voelde mij een egoïstische bitch. Zo'n type meisje die als ze een vriendje had al brand en moord riep. Ook al keek hij nog maar een seconde naar iemand anders in plaats van naar haar. Maar ik kon het niet helpen! Ik kon hem niet opnieuw verliezen. En al zeker niet aan Anouck...

Plotseling kreeg ik een iets pijnlijke tik op de zijkant van mijn voorhoofd, - net ietsjes boven mijn slaap. Maar het was de pijn van die tik die mij terug naar de realiteit bracht. Verbaasd keek ik opzij, recht in die liefhebbende ogen.

"Waar was dat goed voor?" vroeg ik een tikkeltje verbaasd. Er klonk geen woede door in mijn stem, want ik had nauwelijks door wat er aan de hand was.

Ik zag hoe Kyle nog met zijn hand in de lucht zat. Zijn wijsvinger naar mij uitgestoken waarmee hij mij zonet tegen mijn voorhoofd had. Hij had zijn wijsvinger met zijn duim tegen gehouden om die vervolgens op mijn huid te lanceren.

"Je zat als een dooie voor je uit te staren!" zei hij een beetje kwaad om de reden dat ik hem totaal genegeerd had.

Ik was zodanig in mijn gedachten gezonken. In mijn eigen wereldje waarin alles om Kyle de laatste tijd leek te draaien. Dat ik gewoonweg was vergeten dat 'the real deal' naast mij zat. Maar gelukkig voor mij verraadde de kleine glimlach - die zich op zijn lippen vormden - algauw dat hij er geen woord van gemeend had. Of oké, misschien toch wel een beetje, maar niet in de kwade vorm ervan.

"Het spijt me..." zei ik verontschuldigend waarbij al gauw die irritante rode blos op mijn wangen kwam opdagen.

"Ik heb gewoon zoveel aan mijn hoofd."

Kyle knikte begrijpend.

"En je weet dat je met die dingen altijd bij mij terecht kan."

Ik keek glimlachend naar hem op en zei: "Dat weet ik inderdaad!"

Ik voelde mij zo goed op dat moment. Het voelde zo goed om te weten dat er iemand was die gewillig voor je klaar stond - eender wanneer - om je op te vangen wanneer je viel. Of je uit de put te trekken wanneer het leek dat het enige wat je kon doen de put groter maken was. Kyle was die persoon voor mij. En ik wou hem nooit meer kwijt. Ik weet niet of ik dat zou overleven...

"Gabriella..." zei hij met een zachte stem. Hij keek diep in mijn ogen terug.

"Ja?"

Ik voelde hoe mijn hart automatisch sneller begon te kloppen bij het aanhoren van zijn zacht geprevel van mijn naam. Opeens leek mijn naam als muziek te klinken. Het mooiste woord bestaand op deze wereld. Een woord die alleen Kyle leek te mogen uitspreken. Verboden voor de rest. Want niemand, helemaal niemand kon hem zo harmonisch laten klinken.

"Je weet toch..." ging hij zachtjes verder terwijl ook op zijn wangen een lichte blos kwam opzetten.

Ik dacht dat mijn hart op dat moment zou exploderen. Er gingen wel duizend en één scenario's door mijn hoofd voor wat er op dat moment zou kunnen zijn gebeurt maar...

"Je weet toch wel dat we hier af moeten stappen hé?"

Nog steeds met die idiote glimlach van mij op mijn gezicht. En die hatelijke blos op mijn wangen, was de bus tot stilstand gekomen aan onze bushalte waar we af moesten. Ik was zo gefascineerd geweest door Kyles aanblik dat ik niet eens doorhad dat we er al waren. En daar zat ik dan als een idioot te hopen op iets dat nooit zou gebeuren. Ik kon wel huilen en wegkruipen in het allerkleinste hoekje ter wereld! Liet mij alsjeblieft wegzinken in de grond van schaamte, God! Ik smeek het je!