Deszcz łusek

9. Poza świadomością, cz. IV

Zabij... zabij... zabij go...

Potrząsnął głową, czując, jak serce mu przyspiesza. Adrenalina zaczęła krążyć we krwi, ale nawet to nie pomogło. Otarł drobne kropelki potu z czoła, spoglądając ciężko na Ducha. Kontury jego sylwetki lekko rozmazywały się w półmroku.

Zabij... zabij... zabij...

Łagodny głos nie milknął, tylko stale nabierał na mocy, powoli przeobrażając się w krzyk.

– Coś jest nie tak – powiedział słabo do Ducha, który rozglądał się po pomieszczeniu, zwracając swoją uwagę zwłaszcza na ciężkie urządzenia z licznymi wskaźnikami i kolorowymi przyciskami. Ten od razu spojrzał na niego poważnie.

– Wiedziałem – odparł tylko, kiwając głową. – Wyjdź jak najszybciej i poczekaj na mnie na zewnątrz.

– Ale to nie jest to! – zaoponował Aleksiej, walcząc z bólem. – To nie jest to samo. Nie mam nawet żadnych halucynacji...

Wzrok Ducha wyraźnie mówił, że mu nie wierzy. Ale wyprostował się i przechylając minimalnie głowę, w milczeniu przypatrywał się oczom Aleksieja, jakby szukał w nich potwierdzenia. Młodzieniec wytrzymał spojrzenie, choć czuł, że jest z nim coraz gorzej.

Zabij... zabij go... zabij go, zanim on zabije ciebie...

– Co to za ból? – spytał głosem doświadczonego stalkera, pocierając palcem wskazującym i kciukiem brodę.

Szatyn westchnął ciężko.

– Nie potrafię go opisać, ale wiem, skąd dochodzi – wydusił coraz cichszym głosem.

Brwi Ducha pojechały wysoko w górę i powoli opadły, gdy nagle je zmarszczył w zastanowieniu.

– Skąd?

Aleksiej machnął ręką, wskazując solidne drzwi po lewej stronie, o których obecności nawet nie zdawał sobie sprawy.

– Gdzieś tam...

Duch spoglądał to na drzwi, to na Aleksieja, a pionowe zmarszczki pomiędzy jego brwiami pogłębiały się. Potarł parę razy brodę w zastanowieniu, aż w końcu pokiwał kilkakrotnie głową.

– Ciekawe – mruknął do siebie. – Wiele już w życiu widziałem, ale ja niczego nie czuję... Chyba że to przez to ustrojstwo od naukowców... – Potarł policzek. – Ale jeśli to jest to, o czym myślę...

Wbił wzrok gdzieś przed siebie i przez dłuższą chwilę nie mrugnął oczami. Nagle postawił parę kroków w stronę drzwi, kładąc dłoń na klamce i patrząc się na nią. Nie nacisnął, zastanawiając się.

Zabij go... zabij go... On zabije ciebie...

– ... czyli są tylko dwie możliwe opcje – mruknął do siebie, zakańczając niewypowiedzianą myśl. – A to oznacza, że...

Przeniósł wzrok na Aleksieja, który postawił kilka kroków w jego stronę. Wzrok szatyna stał się przerażająco pusty. Duch powoli pokręcił głową, szepcząc coś do siebie w zamyśleniu. Nagle nacisnął klamkę i nieśmiało otworzył drzwi, spoglądając do środka z naszykowanym karabinem. Zniknął w mroku, a tuż za nim poszedł Aleksiej.

I wtedy ból nagle osiągnął apogeum, a głos zamienił się w krzyk.

ZABIJ! ZABIJ GO!

Powietrze przeciął głośny wrzask, ale szatyn nie zdawał sobie sprawy, że nie wydobył się tylko z jego gardła. Ból stał się nie do zniesienia, omamiał zmysły i odbierał zdrowe myślenie. ZABIJ GO! ZABIJ GO, NIM BĘDZIE ZA PÓŹNO!