Deszcz łusek

9. Poza świadomością, cz. III

 Aleksiej nasunął specjalną latarkę w opasce na czoło, a drugą przyczepił do karabinku szturmowego. Powoli stawiał do tyłu kroki, przesiewając gęsty mrok jasnym światłem. Na wyłożonej płytkami podłodze leżało kilka przewróconych beczek, gdzieś sporo potłuczonego szkła i parę drewnianych skrzyń. Regał pod ścianą po prawej stronie Aleksieja był pusty, a obok niego stały dwa wysokie i szerokie zbiorniki wykonane z solidnej blachy, która pomimo upływu lat nie poddała się pożarciu przez rdzę. Młodzieniec przejechał nerwowym światłem pomiędzy nimi i natychmiast obrócił głowę w stronę wyjścia. Należało być szybkim i nieprzewidywalnym; nigdy nie wiadomo, co czaiło się w mrokach.

Panowała śmiertelna cisza, przerywana jedynie miarowymi krokami i przyspieszonymi oddechami stalkerów. Żadnych odgłosów dochodzących z wewnątrz, żadnej oznaki życia. To było jeszcze gorsze niż największy hałas. Cisza siała ziarna strachu i szybko pozwalała im wyrosnąć, by natychmiast obrosły serce i ścisnęły je, odbierając życie.

Duch idący parę metrów przed młodzieńcem na chwilę przystanął przy ścianie i nacisnął mały włącznik. Coś pstryknęło cicho i lampy na suficie zapaliły się, jednak prawie w tej samej chwili zgasły z głośnym trzaskiem. Mężczyzna zaklął pod nosem, przeklinając brak rezerw prądu.

Pomieszczenia, przez które przechodzili, w zupełności nie przypominały laboratoriów. Albo przynajmniej nie tak wyobrażał je sobie Aleksiej. Wszędzie leżały przewalone beczki, pod ścianami stały duże zbiorniki, a na niektórych stołach umieszczonych w pobocznych pokojach znajdowały się sterty porozrzucanych papierów, które wyglądały na porzucone przez spieszących się ludzi.

Doszli do wąskiego korytarzu, w którym już przy drzwiach znajdowała się stara, zaschnięta krew. Szatyn uniósł nieco brwi i rozejrzał się z niepokojem, przy okazji omiatając sylwetkę Ducha światłem, ale niczego nie dostrzegł w grobowych ciemnościach.

– Nie odwracaj się – upomniał go szeptem stalker i młodzieniec pokornie obrócił się w stronę drzwi.

Cały czas czuł, że w tych mrokach coś się czai. Odnosił dziwne wrażenie, że ciemność ożyła i właśnie wypuściła swoje dzieci. Z niepokojem szybko wertował każdy metr pomieszczenia, nie mogąc nic przeoczyć. Choć niczego nie dostrzegał, wiedział, że niebezpieczeństwo było w pobliżu i czekało na swój ruch. Spokojnie przyglądało się szkodnikom, patrząc, czy na pewno dążą w stronę nastawionej pułapki. Młodzieniec poczuł nieprzyjemne dreszcze biegnące po plecach. Czyjś ciężki wzrok obserwował go z miejsc, do których nie docierało nerwowe światło latarek.

Poza tym – cuchnęło. Cuchnęło potem, zgnilizną i śmiercią. Aleksiej wyczuwał w tym coś jeszcze, ale nie potrafił sprecyzować, co. Skrzywił się nieznacznie i przez dłuższą chwilę klął w myślach na smród, ale w końcu przestał zwracać na niego uwagę. Nos szybko przyzwyczaił się do okropnego odoru i próbował go ignorować.

Przełknął ciężko ślinę i usłyszawszy cichy świst Ducha, obrócił się w jego stronę, na wszelki wypadek mocniej przypierając kolbę karabinu do prawego ramienia. Omiótł światłem sylwetkę mężczyzny i opuścił broń, podchodząc do niego. W milczeniu spojrzał na rozszarpane ciało leżące na zakrwawionej posadzce. Ręce trupa leżały parę metrów od niego, głowa została wygięta pod nienaturalnym kątem, a noga rozerwana w kolanie. Pancerz w barwach kamuflujących i duży hełm z goglami nasuniętymi na oczy sugerowały, że poległym był ktoś służący w wojsku.

Duch wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Aleksiejem i skinął głową, wstając i ruszając przed siebie. Jego wzrok wyraźnie mówił: „musimy uważać". Młodzieniec baczniej obserwował każdy detal pomieszczenia, próbując znaleźć niespodziewane niebezpieczeństwo. Tylko czego właściwie mógł się spodziewać? Co mogło dosłownie rozszarpać tego nieszczęśnika na strzępy?