A Step To Farewell {Mini Series}

Chapter 20

"Ha?"

"You heard me, right?" Amin n'ya. "Mahal kita."

Hindi ako agad na nakapagsalita sa sinabi n'ya. Trying to sink and put all the information I got in my head. Ng maka-recover ako. Isang hysterical na tawa ang pinakawalan ko. Nagtataka naman n'ya akong tinignan.

"This. Is. Not. Funny." Mariing sabi n'ya.

"Yes, it is. Mahal mo 'ko? Oo naman. S'yempre mahal mo na 'ko ngayon. Kasi ngayon alam mo na ang tungkol sa pagkatao ko. All of a sudden, eligible na 'ko para sayo. Na-realize mo na pasado pala ako sa standard mo all along. Pero dati, hindi!"

"You're wrong. I love you way before this."

"Talaga lang ha?"

"That's the truth."

"Then, bakit hindi mo inamin noon pa? If it has nothing to do with what you know now about me, bakit mo ngayon mo lang sinasabi sa'kin 'yan?"

"It's ... I ..."

"Kasi dati mahirap na probins'yana lang ako sa paningin mo?" Tanong ko. "Pang fling lang akom pero ngayong alam mo na, na may pinag-aralan pala ako. You wanted a shot of what we could have? All if a sudden, relationship material na 'ko?"

"That's not true!" Sigaw n'ya. "The first time we met I know you we're soneone special---"

"Don't do this." Putol ko sa anumang iba pa n'yang sasabihin.

"What?"

"Don't beg."

*****

Kasalukuyan akong nag-eempake ng mga damit ko kasama si Angge. Dalawang araw na lang lilipad na 'ko papunta sa Madrid.

Magkahalong kaba at saya abg nararamdaman ko. May kaunting lungkit pero I'm sure na mawawala din 'yon.

"Hindi, gano'n kadaling makalimot..." Makahulugang sabin ni Angge habang nagtitiklop ng damit. "Bakla, matagal na tayong magka-ibigan. Nababasa ko ang isip mo kahit hindi ka naman talaga nag-iisip." Natatawa n'yang sabi.

"Sige nga sabihin mo." Hamon ko.

Umupo ito sa kama, kaharap ko. "Kinakabahan ka, pero excited ka sa bago mong trabaho. Masya ka kasi may bagi kang adventure at the same time nalulungkot ka. Tapos umaasa ka na sa paglupas ng panahon mababawasan ang lungkot mk dahil matututo kang makalimot." Sabi n'ya. "Correct?"

"Ang layo." Pagsisinungaling ko.

"Sige, i-deny mo hanggang kaya mo..."

Hindi ako nagsalita, nilagay ko na lang sa maleta ang damit na natiklop na

"So totoo na 'to? Aalis ka na talaga?"

"Kagay nga ng mitto ni Yaya Star... " kumuha ako ng blouse 'saka nag-umpisang magtiklop.

"Fly and fly into the sky..." Hirit ni Angge na tinulungan s'yang magtiklop.

"Tanga. 'Try and try until you fly'"

"'Yun din 'yon." Sabi nito. "Hmm. Okay lang kay Jansen na umalis ka?"

Sinamaan ko s'ya ng tingin. "Bakit naman s'ya hindi magiging okay?"

"Natural! S'yempre hindi n'ya--" pinutol kk ang sasabihin n'ya pa dapat.

"Lola, what we had is nothing serious hanggang do'n lang 'yon."

"Ows, maniwala?" Nakakalokong sabi nito at hinablot ang isang pantalon n'ya at nilagay sa maleta.

"Ewan ko sa'yo bahala ka sa buhay mo." Bwisit kong sabi. Kita na ngang nagmo-move on 'yung tao. Nakakinis.

"So, nagpaalam ka na?" Tumigil akk sa pag-eempake.

"Oo."

"Hindi s'ya nagalit?"

"Bakit naman s'ya magagalit?"

"Hindi ka ba n'ya pinigilan?"

"Angge, kailangan kong umalis." Sabi ko.

Bumuntong hininga si Angge. "Ang sa'kin lang sana tama ang desisyon mong 'to."

"Tama ang desis'yon ko."

"Sure ka?" Tumango ako. "Sige nga, analyze natin. Halimabawa meron akong dalawang TV. 'Yung isa'y black and white at 'yungbisa naman ay colored."

"Humithit ka na naman ba ng gasul?"

"Makinig ka!" Utos ni Angge. "'Yung black and whute basag ang screen, mahina ang volume at malabo ang picture. 'Yung colored naman, cable ready, malakas ang speaker, malinaw ang palavas at di-remote control. Alin sa dalawa ang pipiliin mo?"

"Tangna. Ihanap mo nga ako ng matinong tao na pipili sa black and white na TV."

"'Yun nga. Hindi simpleng TV ang pinagpipilian mo dito, gaga. Hindi basta black ang whute na TV si Jansen kaya hindi mo s'ya p'wedeng basta iwanan."

Napa-isip ako sa sinabi n'ya. Hindi nga ba? Is Jansen really worth fighting for? Maybe. But I don't want to risk what I and Jansen have.

"Mahala mo ba s'ya?" Tanong ulit ni Angge.

"Hindi ko alam." Nagkibit balikat ako at ipinagpatuloy ang pag-eempake.

"Mahal ka ba n'ya.?"

"Oo daw."

"Gusto mo ba talaga umalis?"

"Ayokong manatili dito."

"Aalis ka ba dahil sinabi n'ya na mahal ka n'ya?"

"Hindi ako mananatili dahil lang nakalimutan kong sabihing ako din pala."

*****

This is the day. Ngayong araw ang alis ko papuntang Spain. Hinatid ako ni Angge, Tito Oscar, Yaya Star at Mamu. Ang sarap sa pakiramdam na may taong nagpapahalaga sa'yo. Pero kahit na madaming nag-aalala sa'kin. Madaming nandito para suportahan ako. May something akong hinahanap. Ay, hindi pala something ... Someone.

"Hoy, gaga. Mag-iingat ka do'n." Bilin ni Angge bago ako niyakap.

"Mami-miss kita." Mahigpit ko rin s'yang niyakap. "Hin ... Di ako makahi ... Nga." Natawa naman s'ya bago ako kinurot sa pisngi. "Aray!"

Tumawa naman s'ya kaya napangiti ako.

"Bye." Sabi ko.

"Hoy, 'wag kang maka-iyak iyak. Hindi talaga kita paalisin." Napangiti ako sa sinabi ni Tito Oscar.

Pinahid ko ang luha na dapat ay papatak sa mata ko. "Hahahahaha." Tumawa na lang ako.

"Gaga, baka mamaya matuluyan ka."

"'Wag kayong mag-alala susulat ako." Pagbibiro ko.

"May cellphone ka. Gaga." Napatingin ako sa cellphone na hawak hawak ko.

Bakit ba ako umaasa na tatawag o magte-text s'ya? Ang hirap talaga ng ganitong set up. P'wede ko namang baguhin ang number ko para maka-move on. Pero parang ayoko. I want to trasure our memories. I want to always stick to our memorie. Langya. Memories lang ang mero ako ngayon. Kainis!

"Hoy, Gaga 'wag ka sabing iiyak."

Napa-angat ako ng tingin. Napansin siguro nila ang pagkalukot ng mukha ko ng makita ko ang cellphone na hawak ko. 'Yung cellphone na bibili n'ya.

"Hindi sabi ako iiyak." Natatawa kong sabi. "At kahit naman na gusto ko hindi ko naman kaya. Dahil tatlong dahilan lang ang kayang magpa-iyak sa'kin."

"Lukaret ka! Akala ko ba dalawa lang?" Nagtatakang tanong ni Angge.

"Bago ko makilala si 'alam n'yo na' dalawa lang talaga." Nakangiti kong sabi.

"O s'ya, s'ya. Lumakad ka na at baka maiwan ka ng eroplano." Tamango ako kay Mamu.

"Hahaha. Bye!" Sabi ko at tumalikod na pero bago pa man ako makapasok may nakita akong isang taong nakatayo hindi sa kalayuan.

Ang tagal kitang inintay, pero bakit ngayong nand'yan ka na, 'saka pa 'ko nagduda?

Bakit? Bakit, Jansen?