About you|| George Weasley

Hoofdstuk 35

(Bovenaan is een foto van Ace)

Uit het niets werd de ene na de andere jongen op de grond geslagen.
Ik keek voor me en zag Ace staan.
Zijn blonde haren en blauwe ogen kon je vanaf veraf al zien aankomen.

'Ben je oke?' Voorzichtig ging hij met zijn hand langs mijn wang.

Ik knikte en ik trok zo snel mogelijk mijn jurk weer op en ritste hem dicht.
Ik was nog steeds helemaal in shock van wat er net gebeurd was.

'Kom we moeten hem naar de ziekenzaal brengen' hij wees naar George en ik knikte weer.

Met veel moeite hadden we George uiteindelijk op de ziekenzaal.
Ik bedankte Ace en hij ging weer terug naar de leerlingenkamer en ik bleef bij George.

Ik pakte voorzichtig een stoel en schoof hem aan naast zijn bed.

'Nu snap ik het dat jij het zo vervelens vind als ik hier lig, het is echt angstaanjagend om je zo te zien liggen'
Zei ik en ik voelde tranen opkomen.

'Het spijt me zo, George' zei ik en ik drukte mijn hoofd in de dekens.

Ik sloot mijn ogen en uiteindelijk viel ik inslaap.

Moeizaam werd ik wakken en ik ging rechtovereind zitten.

'Au, au, au, au!' Riep ik.

Het was niet zo slim om in die houding te gaan slapen.
Mijn rug voelt zo stijf als ik weet niet wat.
Pijnlijk ging ik met mijn hand over mijn rug toen George kreunend zijn ogen open deed.

'Hee'

Hij keek me wazig aan en toen pas drong het tot hem door waar hij was.

'Jade!' Hij schoot meteen omhoog hij kreunde eventjes maar dat maakte hem niks uit.

'Jeetje George! Je bent in elkaar geslagen! Je moet echt wat rustiger aan doen'
Zei ik en ik wilde gaan staan om hem terug in bed te duwen.

'Jade? Ben je oke? Wat hebben ze met je gedaan.....' Bij het laatste slikte hij eventjes.

'Bijna niks' zei ik en ik keek naar de grond.

'Ik ben oke, Ace was net op tijd'

George keek me verbaasd aan.

'Wie is Ace?'

'Uhh een jongen uit Slytherin hij zit in zijn 7e jaar'

'Ohh' ik zag zijn gezichtsuitdrukking veranderen.

'Een andere jongen redde jou,dus'
Herhaalde hij nog een keer.

'Hee, jij kan er toch ook niks aan doen! Het was 4 tegen 1'
Boos keek hij mij aan.

'Dat had niks uit hoeven maken! Ik ben jou vriendje! Ik hoor jou te beschermen en te redden! Geen andere jongen!'
Boos viel hij met zijn hoofd naar achteren.

'George, ik geef jou echt niet de schuld hiervoor' ik wist dat ik loog maar dar ging ik hem niet zeggen.

Hij ging met zijn hoofd langzaam naar boven.

'Maar ik geeft mezelf de schuld' en ik liet zijn hoofd weer vallen.

'Wat hebben ze met je gedaan'

Ik slikte.

'Niks'

Hij keek op 'met zei je bijna niks'

Ik keek naar de grond.
Uit het niets ging hij opeens rechtop zitten en hij pakte mijn hoofd.

'Jade, ik wil het weten'

'Uuh nou gewoon...' Begon ik.

'Hebben ze aan je gezeten?' Ik zag in George's gezicht dat er iets in hem brak.

Langzaam knikte ik.

'Maar meer ook niet, Ace was net op tijd'

'Op tijd voor wat!' Zei hij boos.

'Dat weet je zelf best wel goed!' Snauwde ik terug.

Zijn gezicht werd lijkbleek.

'Ohh Jade.... Het spijt me zo erg'

'Het is oke' zei ik en ik bleef naar de grond kijken.

Bang voor zijn verdere gezichtsuitdrukking.

'Het is mijn schuld' zei hij en ik hoorde de trilling in zijn stem.

Ik keek omhoog en ik zag dat er een traan over zijn wang liep.

'Je gaat me zeker nooit vergeven'

Ik wist niet wat ik moest doen.
Een deel van mij wilde naar hem toe rennen en hem knuffelen en vertellen dat het niet zijn schuld was, maar dat andere deel wat ik het meest haatte vertelde mij om weg te lopen, hij had gelijk, het was zijn schuld.

Ik wist niet wat ik moest doen dus ik bleef maar staan.
Ik zag in het gezicht van George dat hij nu helemaal brak.

'Jij.... Vind het ook mijn schuld' hij stopte tussen elk woord eventjes en slikte toen.

De tranen stroomde over zijn wangen en ook ik kon me niet meer inhouden en ik voelde ook tranen over mijn wangen stromen.

Langzaam knikte ik nee, ik wist diep in mijn hart dat ik hem wel de schuld gaf....

Maar hij zou er kapot aan gaan als ik het zou zeggen.

'Dat lieg je' zei hij.

'George......' Begon ik mijn zin maar hij onderbrak me.

'Nee Jade! Ik wil dat je eerlijk bent!'
Zei hij bozer.

'Jij geeft mij de schuld'
Zei hij nu zacht.

Langzaam knikte ik.

Het voelde alsof ik door de grond zakte.
George boog naar voren en stopte zijn hand in zijn haren.

'Ze hebben aan je gezeten en het is mijn schuld' mompelde hij in zijn handen.

Toen hij opkeek werd hij lijkbleek.

'Je jurk' hij wees naar mijn jurk.

De rits was niet helemaal dicht en de jurk was kapot gegaan....

'Ze... Ze hebben toch niet'

Ik keek naar de grond en langzaam knikte ik.
'Ze hebben je jurk uit...' Hij stopte midden in zijn zin en ging met zijn handen door zijn haar.

'Hebben ze....' Ik wist precies wat hij bedoelde.

'Nee, ze hadden geen tijd meer om de rest uit te trekken nee'

George stond op en kwam op me af lopen.
Uit het niets schoten de beelden weer door me heen en ik zette snel wat stappen naar achteren.
Hij schrok duidelijk van mijn reactie.

'Jade het spijt me zo'

'Ik ben niet boos op je, ik wil gewoon even niet aangeraakt worden'

Hij knikte begrijpelijk.

'Het spijt me' zei hij nog een keer ik ik knikte

'dat weet ik'