..." jaa maandag gaat leuk worden!" hoorde ik degene die naast me zit zeggen in de klas. ze zei het tegen een paar vriendinnen van d'r. het waren eerst ook vriendinnen van mij, maar ze hebben het vertrouwen gebroken. " wat gaan jullie maandag doen?" vroeg ik. ik had het antwoord al kunnen raden, natuurlijk iets waar ik niet voor ben 'uitgenodigd'. "ohww we gaan gewoon met een grote groep afspreken." zei ze afwijzend terwijl ze me van top tot teen bekijkt, ze noemt dat scannen zei ze me ooit. " jaa dat gaat zo leuk worden maandag word echt gezellig!" hoorde ik het meisje voor me zeggen. wow ik dacht dat ik nog een beetje bevriend met haar was, niet dus. voor de zoveelste keer buitengesloten. ze is ook echt een meeloper, normaal ging ze gewoon met me om en vond ze die bitch naast mij helemaal niks. maarja zo is mijn klas, afwijzend, irritant en buitensluitend. en altijd hoor je van zo veel mensen dat ze het leuk hebben op school en ik zit hier maar me tranen in te houden terwijl ik slechte cijfers haal en iedereen denkt dat je dom bent. maar ik weet beter. " hahah jipke waarom ben je altijd zo alleen?" vroeg de bitch naast me terwijl ze me weer 'scande'. ja daar gingen me tranen. ik rende de klas uit. ik rende zo hard mogenlijk maar ik kwam niet verder. je kan dus niet wegrennen van je alleenzaamheid. voor eeuwig alleen...
ik werd zwetend wakker. ik keek om me heen en zag dat iedereen om me heen stond. " waarom staan jullie hier?" vroeg ik aan ze. ik zag dat ze allemaal bezorg keken. waarom? zou ik hard op hebben gepraat in m'n slaap? " je praate hard op in je slaap. is het echt gebeurd?" vroeg sara bezorgd. " j-ja ikkuh voelde me nooit goed voordat ik jullie leerde kennen. ze sloten me buiten, logen tegen me, gebruikte me, ik voelde me alleen. elke dag moest ik er weer naar toe fietsen, naar de hell. en de meeste vinden school vervelend door al het huiswerk enzo, maar bij mij is het anders ik voel me alleen op school. alsof ik er niet hoor, zo behandelen ze me ook. als een lelijke bloem in een veld vol met mooie bloemen, je hoort er niet. " maar je bent nu echt niet alleen, je hebt ons." zeiden ze ( ajjaja heel logisch dat ze het allemaal tegelijk zeggen, i know). " nee weet ik." zei ik huilend. zoveel tranen die langs me wang rollen, alleen door het woord " je bent niet alleen." blake kwam naast me zitten en legde m'n hoofd op zn borst en sloeg z'n armen om me heen. " babe you'll NEVER BE ALONE." en ja hoor daar kwamen de tranen weer. " GROEPSHUGG!!" schreeuwde ze allemaal en sprongen op het bed en uitendelijk knuffelde iedereen met elkaar. zo fijn, gewoon met de menseb zijn waarvan je weet dat ze je niet gaan gebruiken of tegen je gaan liegen. " sorry voor het verpesten van het moment maar ik heb trek in een eten." zei vildan met een big smile op d'r gezicht. iedereen moest lachen, altijd uit het niets komt vildan met dat ze honger heeft. " maar is het goed als ik even ijs ga halen ofzo of chocola, jaa ohmygosh ik heb trek in chocolaa!" zei ze. " laten we met z'n alle gewoon eten halen." zei ik blij, want ik had ook honger en ik denk de rest ook. " ja is goed volgens mij heeft iedereen honger." zei vildan terwijl ze met jovani hand in hand de deur uitliep. ze zijn wel echt goals #sunter ayee. na 20 minuten liepen we in de albert heijn. vildan had 47 repen chocola in het karretje gedaan. "vildan, gaat het goed met jou?" vroeg iris lachend. " hu ja, hoezo?" zei vildan verbaasd. "nou misschien omdat je zoveel eet en eten mee neemt." zei sabine. " jaa i don't care, eten is gewoon lekker." zei vildan. " oke zal ik wat pannenkoekenmix spul halen voor ontbijt?" vroeg blake. " haha ja is goed." zei ik lachend. pannenkoeken is eet ie bijna altijd als ontbijt, nou tenminste hij eet het het liefst.
30 minuten later, in het hotel
" hoe werkt dit? met die pannen?" vroeg blake. " ik help je wel." zei jovani. " ja weet je het zeker?" vroeg blake. " jaja ik weet het, maar ik ben nog net niet dom genoeg om geen pannenkoeken te bakken." zei jovani geiiriteerd. " ik help je wel" zei sabine lief. je zag weer een glimlach op jovani z'n gezicht verschijnen. zo bijzonder dat 1 iemand zo iets met je kan doen. na een uurtje waren ze klaar met pannenkoeken bakken. het was een behoorlijke stapel want ja vildan at ook mee.
later in de avond
"ik ga even naar buiten. ben er weer over een uurtje ongeveer." zei ik en liep de deur uit. blake pakte m'n hand en zei dat die mee wilde. " tuurlijk!" zei ik met een glimlach. we liepen naar een soort heuveltje waar het een beetje afgelegen is. ik bleef staan en keek naar de lucht. "zo mooi de sterren en de maan. ze zeggen niks, maken je niet belachelijk, maken geen ruzie, hoeven niks van je, ze zijn gewoon mooi zoals hoe ze zijn." zei ik met een glimlach. ik voelde dat blake naar me keek. " ze hebben je echt diep geraakt he? die kneuzen uit je klas." zei blake terwijl die z'n arm om me heel legde. " ja, klopt" zei ik terwijl er weer een traan over m'n wang rolde. blake veegde het met z'n duim weg en zei " je bent niet alleen, en dat gaat ook nooit meer gebeuren." ik glimlachte en gaf hem een knuffel. ik heb zo'n geluk met zulke vrienden en zo'n vriendje. na 5 minuutjes liepen we weer terug naar het hotel. toen we in onze kamer aankwamen zagen we dat iedereen al lag te slapen. we gingen ook maar slapen. "weltrusten babe, ik hou van je." zei blake en deed z'n armen om me heen. dit voelt zo vertrouwd. " weltrusten." zei ik maar hij lag al te slapen..
/// ik hoop dat jullie het leuk vonden🙈///
