de volgende morgen werd ik wakker zonder blake naast me. er lag alleen een briefje op z'n kussen. het was voor mij.
" ik ben heel even met de auto weg. xxx Blake."
oke dacht ik. ik kleedde me om en ging naar beneden om eten te halen. ik liep de trap af en zag sabine en jovani op de bank liggen. ze sliepen. awee zo cutee. ik liep naar de keuken. ik keek in alle kastjes maar er was niks lekkers. ik deed de koelkast een paar keer open, maar nog steeds was er niks lekkers. dus ik bedacht om maar te gaan lopen naar een winkel ofzo om eten te halen. ik liet een briefje achter en deed m'n schoenen aan. ik deed m'n oortjes in en luisterde naar muziek. ik liep voor ongeveer 5 minuutjes toen er op de weg een auto op de kop lag en er allemaal politie en ambulance bij was. ik stond stil met open mond en tranen in m'n ogen ik herken die auto... het is de auto waar blake in weg was gegaan. ik rende naar de auto toe. blake lag bewusteloos op een brancard. de tranen rolde over m'n wangen. " ben je famillie of kennis van deze jongeman?" vroeg iemand van de ambulance. " ja dat ben ik" kwam er zacht uit m'n mond. " stap in dame." zei de man. ik stapte in, en we reden naar het ziekenhuis. de sirenes gingen aan. ik hoorde gepiep.. " piep...piep...piep.........." het stopte. de man van de ambulance die ook achterin zat schoof 2 van die blokken tegen elkaar en legde het blake z'n borstkas, hij kreeg een schok. de man deed het nog een keer. daarna begon het ding weer te piepen. maar blake was nog steeds buiten bewustzijn. we kwamen aan bij het ziekenhuis. ik mocht niet verder dan de gang van het ziekenhuis. ik moest wachten in de wachtkamer. ik besloot om sara te bellen. " saar?" snikte ik. " wow jip, wat is er?!" schreeuwde sara. " ik zit in het ziekenhui.." ik kon m'n zin niet afmaken omdat sara er doorheen praatte. " ik kom er nu aan! welk ziekenhuis?" schreeuwde ze. " ziekenhuis tegenover de mcdonalds." zei ik. " ben er over 10 minuutjes!" zei zei en ze hing op. 10 minuten later kwam sara binnen rennen. ik rende naar d'r toe en begon te huilen. " het komt goed babe.. het komt goed" zei ze vertrouwend. maar de tranen bleven komen. " hij is buiten bewustzijn... z'n hart stopte er 10 seconden mee" fluisterde ik, het kwam er lastig uit. sara knuffelde me nog harder. " zal ik de andere meiden bellen, zodat ze hier kunnen komen." zei sara. " ja graag, ik heb ze nodig in deze tijd." zei ik en droogde m'n tranen. sara belde de andere meiden. ze kwamen gelijk. na een kwartier zaten we met z'n 8en in de wachtruimte. na een uur kwam de dokter binnen lopen. " is er hier famillie of kennissen van Blake Gray?" vroeg die aan ons. ik knikte ja en liep met de dokter mee. we liepen door een lange gang met allemaal kamers, je eigenlijk hoe een ziekenhuis eruit ziet. aan het eind van de lange gang stopte de man bij kamer 124. hij maakte een gebaar van dat ik naar binnen moest gaan. ik liep naar binnen en zag blake op een bed liggen.. buiten bewustzijn. " we denken dat die over een paar uurtjes wakker wordt. je mag hier blijven en druk op dat knopje als hij wakker wordt, oke?" zei de man. ik knikte. de man liep weg. gelijk daarna kwamen iris, naomi, selcan, sabine, vildan, roos en sara binnen lopen. ik zag dat ze ook erg schrokken en bij een paar zag ik ook een traan. dat is logisch, we hebben met z'n alle zo'n goede band opgebouwd in zo'n korte tijd. we pakte allemaal een stoel en gingen rond om het bed zitten. " de uh dokter zei dat die over een paar uurtjes wel wakker moet worden. verder zei die niks.". zei ik. " we blijven allemaal totdat die wakker word!" zei naomi. " ooh ik heb 5 gemiste gesprekken van geo." zei sara geschokt. " ik denk dat ze allemaal willen weten waar ze zijn. bel h'm even terug en zeg dat ze moeten komen ik denk dat dat ook fijn is voor blake dat als die wakker wordt dat al z'n vrienden bij zich heeft." zei ik. sara pakte d'r telefoon en belde geo. ze zei dat ze met z'n alle moesten komen omdat blake een ongeluk heeft gehad, en bewustenloos in het ziekenhuis ligt. we konden geo zachtjes horen door de telefoon, hij klonk geschrokken. ze kwamen er gelijk aan. in de tussentijd begon blake z'n hand te bewegen. ik sprong op en pakte z'n hand. de tranen rolde over mijn wangen. vildan had de dokter al geroepen. de dokter kwam binnen en deed wat met apperatuur enzo. " het zal niet lang meer duren denk ik, volgens mij komt die zo weer bij bewustzijn. maak je geen zorgen. en roep me als er weer wat gebeurt zei die tegen ons. toen de dokter uit de kamer was gelopen kwamen de jongens binnen lopen. ze stonden stil en keken naar blake die daar met gesloten ogen en schaafwonden op z'n gezicht op bed lag. je zag dat ze het er moeilijk mee hadden om hun tranen binnen te houden. " het komt goed. geloof me." zei ik en de tranen rolde over mijn wangen. " ja klopt we staan hier met z'n alle voor. we zijn sterk samen, we kunnen dit aan!" zei selcan. en voor we het wisten stonden we in een groepshug. we hoorde eek zware zachte stem... de stem van blake. " vergeten jullie niet iemand?" zei blake. de tranen rolde over mijn wangen. ik rende naar hem toe en knuffelde h'm zo hard. " ik dacht echt dat ik je kwijt zou raken." zei ik en er kwamen meer tranen uit mijn ogen. " babe, ik laat je nooit alleen." zei blake zacht. je kon horen dat hij nog heel moe was. de dokter was inmiddels al binnegekomen. " hij moet hier nog een paar dagen blijven voor controle, er kan 1 iemand hier blijven de rest moet zo vertrekken." de dokter liep weer de deur uit. blake pakte me hand. " kan jij hier blijven?" vroeg die. " jaa tuurlijk!" zei ik, en gaf h'm een kus op z'n wang. iedereen zei ons gedag en ging naar huis toe. ik lag in hetzelfde bed als blake. we vielen best snel in slaap omdat we aardig moe waren...
// 1090 woorden be proud😏☺️//
