Bad Boy & Good Girl Secret (Voltooid)

14/ Verwarring:

Ik voel enorm veel pijn in mijn lichaam, maar net als een vlam word hij eerst groter en groter tot hij weer verkleind en net als de vlam word de pijn minder, maar ik kan niets zien en zie alleen maar zwart door mijn ogen en voel niets alsof mijn lichaam weg is van mij, maar de pijn toch blijft hangen.

Na een tijdje zie ik een lichtpuntje die groter word en feller, alsof daar een kamer is. Dan voel ik mijn ogen die zwaar zijn en toe zijn en probeer ik met alle macht ze open te krijgen en het lukt ook. Ik voel nu ook mijn lichaam die nog steeds pijn doet maar minder en hij voelt zwaarder als anders alsof iemand er tegen zat met iets zwaars.

Plotseling komt de herinnering weer terug van het accident met de auto en de kleine zus van Caleb, Eva en hij die me droeg naar de ambulance en dan was ik weg, maar nu ben ik terug. Geen idee hoelang ik weg was en hoe erg mijn lichaam er aan toe is, maar aan de pijn te voelen door heel mijn lichaam zou ik flink toe getakeld zijn.

Ik open mijn ogen, maar zie niets doordat mijn ogen helemaal schemeren en ik zie alleen wazige vlekken van verschillend kleuren, maar het word al snel beter als ik meer met mijn ogen ga knipperen. Al snel zie ik beter en kan ik zien dat ik in het ziekenhuis lig en dat Caleb in slaap is gevallen in zijn stoel naast mijn bed.

Voor het eerst vind ik dat hij er nu wel leuk uit ziet, omdat hij er nu meer zichzelf uit ziet en zijn zachte kant kan zien. Nu pas let ik echt op hem en zijn uiterlijk. Hoe zijn jukbeenderen echt goed uitkomen en zijn haar een mooie glas heeft en zo zijn bruin haar mooier laat overkomen. Dan komt hij wakker en ziet me naar hem kijken en heb ik door dat Leon en Eva aan het spelen zijn in de kamer.

Hij grijnst naar me als hij ziet dat ik naar hem aan het kijken ben en daardoor tover ik ook een lach te voor schijn. 

"Is mijn gezicht zo goddelijk dat jij er nu ook voor bent gaan vallen!" zegt hij grijzend

"Erg grappig hoor want als ik voor jou val dan val jij voor mij!" lach ik, maar stop al snel want ik krijg er pijn van in mijn ribben.

"Gaat het met je?" vraagt hij bezorgd en staat op uit zijn stoel en gaat dicht bij me staan.

"Gaat onze bad boy zijn zachte kant tonen als op de weg?" zeg ik grijzend want dat doet niet zeer.

"Ooit!" zegt hij serieus.

"Doe me dat nooit meer aan!" zegt hij weer serieus.

"Je zus redden moet ik, dus niet meer doen!" zeg ik voor de grap, maar zie dat hij niet lacht en stop direct met lachen.

"Ik ben dood serieus, mijn zus die bijna overreden was en jij die daar bijna half dood op de weg lag!"

"Het spijt me, maar heb ik me nu wel bewezen?"

"Natuurlijk heb je dat! Ja toch?" zegt Eva en springt op mijn bed en komt naast me zitten langs de kant van Caleb en als ze haar laatste zin zegt kijkt ze hem heel dreigend aan.

"Absoluut!' zegt hij lachend en gaat op de stoel zitten en neemt Eva op haar schoot.

"Hé, kleine rakker! Hoe is het?" vraag ik aan Leon die nu ook op het bed zit, maar aan mijn linkerkant.

"Goed! Sinds ik wist dat je veilig was!" zegt hij lachend, maar ik weet dat hij zijn gevoelens verbergt onder zijn lach.

Ik wil nog meer zeggen en praten met hun, maar voel dat ik weg zak in een slaap en laat mijn ogen dan ook gewoon toevallen. Even later kom ik wakker dat voor mij, maar een paar seconden duurde, maar eigenlijk een paar uur was.

Ik open mijn ogen weer, maar voel nu dat mijn hand vast word gehouden door een andere hand en als ik mijn ogen open doe verschiet ik van wie mijn hand vast heeft, maar die persoon let er niet op ook al is hij wakker. Caleb zijn hand houd die van mij vast, maar heel teder als bijna een aanraking.

"Hey, je was weer even weg!"

"Voor hoelang wel en hoelang ben ik hier al?" vraag ik en ga recht op gaan zitten dat zeer doet.

"Wel je was twee weken lang weg en moet herstellen van al je verwondingen want ze waren heel erg en je lach op het randje van de dood, maar je bent zo te zien een harde net als je moeder zei en je was gisteren avond wakker en nu is het 15:21, dus je hebt toch al een tijdje geslapen!" lacht hij en komt op mijn bed zitten, maar blijft mijn hand vast houden en als hij op mijn bed zit legt hij zijn andere hand op mijn wang en laat zijn duim wrijven op mijn wang.

Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden om van dit moment te genieten dat ik nog nooit heb meegemaakt en het gevoel dat ik heb gekregen. Sinds ik Caleb ken vond ik hem al saai, groot ego en ambetant, maar hoe meer ik in zijn wereld terecht kwam en met hem begon te bemoeien kreeg ik gevoelens en kriebels die ik negeerde of verborg, maar nu kan ik het niet meer ontkennen nu ik zo zit met hem en hij steeds dichter bij komt.

De deur gaat open als onze twee gezichten zo dicht bij elkaar zitten dat we elkaars adem voelen op onze huiden, maar mijn moeder onderbreekt dat en komt op me af rennen en omhelst me. Ik en Caleb gaan terug op onze plaatsen zitten en doen alsof er niets is gebeurd.

"Ik was zo ongerust toen ze je binnen brachten in het ziekenhuis meid!" zegt mijn moeder ongerust en omhelst me strak waarvan ik pijn krijg en ze me snel los laat.

"Ik hoorde dat je staan praten hebt met Caleb!" en ik wijs naar Caleb naast me.

"Hij is echt heel leuk!" fluistert ze dichter bij me, maar hij kan haar nog steeds horen en hij begint te grijnzen en laat zich naar achteren vallen in de stoel.

"Mam! Je weet dat ik niet in jongens ben!" zeg ik beschaamd en rol met mijn ogen.

"Misschien valt er daar verandering in hé!" zegt hij met knipoog.

"Ga jij even rusten dan zal ik de dokter gaan halen!" zegt mijn moeder dwingend en duwt me lichtjes tegen het bed.

"Hoe gaat het op school en wat denken mensen van mijn weg zijn?"

"Ik ben nog maar één keer geweest naar school anders heb ik hier gezeten bij jou en niemand merkt iets op of gaat er in op, dus maak je geen zorgen!"

"Wow! Ik wist niet dat je dat gedaan hebt en zou doen voor mij!"

"Jij hebt mijn enige kleine zus gered van een accident of zelfs de dood!"

"Ik weet hoe het is, ik heb er zelf één!" zeg ik lachend terwijl ik wijs naar de badkamerdeur die op een kleine kier staat waar Eva en Leon spelen.

"Wel je bent ook speciaal!" is het enige wat hij zegt voor we onderbroken worden door de deur die open gaat door mijn moeder en een dokter die in mijn kamer binnen stapt.

"Hoe gaat het met je?"

"Gaat wel, behalve de pijn die ik probeer te negeren!"

"Je mag van geluk spreken Angel, veel mensen in jou geval, zouden omkomen door de wonden, maar jij niet net als je moeder zei; je bent een harde door zetter!"

"Dank u!"

Daarna heeft de doctor gekeken hoe het met me gaat en dan is hij weg gegaan. Ik heb nog een week in het ziekenhuis gebleven en dan nog een week thuis gebleven voor te rusten, maar dan is Caleb niet meer gekomen, maar we hebben wel nog veel zitten praten en hij heeft mijn vriendinnen ook gezegd wat er gebeurt is en ze hebben me komen opzoeken, wanneer Caleb is er niet was.

Sorry dat de update zo laat is, maar ii was de tijd vergeten want ik heb niet veel gestudeerd, maar heb naar films gekeken met mijn zussen en heb naar het voetbal gekeken 3-0 voor België tegen Ierland we zijn goed bezig;) nogmaals sorry maar er staat wel nog een hoofdstuk:)<3