Bad Boy & Good Girl Secret (Voltooid)

26/ Opknappen:

Ik hoorde in de duisternis iemand mijn naam luider en luider roepen en nog een paar andere stemmen die mijn naam roepen en een conversatie voeren waar ik niets van verstond. Eerst voelde ik niets en was het alsof mijn lichaam helemaal onder verdoving was, maar mijn gehoor niet.

Dan voelde ik elk deel van mijn lichaam langzaam aan terug keren samen met de pijn die er mee bij ging. Mijn ogen kon ik bewegen, maar het was te zwaar om bijna te openen. Toen had ik door als ik mijn hele lichaam weer kon voelen dat er een zwaar gewicht op mijn lichaam lag. Daarna voelde ik het gewicht lichter worden samen met handen die mijn lichaam vast namen en weg trokken van onder het zwaar gewicht. Ik hoorde toen weer Caleb zij stem, maar voor het eerst hoorde i k hoe gebroken hij was en ongerust.

Ik wilde iets zeggen, maar dat lukte niet en ik kon ook mijn ogen niet openen om te tonen dat ik nog leefde, dus gebruikte ik mijn lichaam.

Ook al voelde ik veel pijn door mijn lichaam en voelde ik elke spier strekken en elk bot bewegen in de beweging die ik wilde maken er mee, dus ik liet alleen mijn hand omhoog komen en wilde het gezicht aanraken dat ik wilde zien en de ogen die mijn ziel doorboord die mijn leven hadden veranderd, maar mijn hand viel van de kracht weer naar beneden.

Gelukkig ving een tedere bekende hand die van mij op  net als elke avond in bed. Hij streelde met zijn duim over de rug van mijn hand dat me zelf liet kalmeren. Dan liet hij zijn hand naar zijn gezicht gaan voor zijn gezicht te kunnen voelen wat ik wilde voelen, maar ik kreeg nog iets anders mee. Een traan die zoveel kon zeggen en zoveel emoties in had verborgen die e niet kon zien, maar wel kon lezen.

Doordat ik wat meer gekalmeerd was bleef ik rustig en voelde ik mijn ogen beter en probeerde ze te openen, maar zonder ik het door had ging ik in een snok naar boven. Zo zag ik het hele lokaal die vroeger zo saai was waar ik altijd les in kreeg die er nu zo kapot uit zag. De muren waren kapot, ingestort samen met delen van het plafond en de vloer die beneden lag in het lokaal onder ons.

"Angel!" fluisterde Caleb geschrokken en ik viel terug naar achteren in zijn armen en probeerde mijn ogen open te houden en gericht te houden op de bruine ogen met groene randen er rond.

"Ik ben toch je engel!" zeg ik lachend en ga met mijn hand over zijn gezicht en sluit dan mijn ogen weer.

"Nee! Niet weg vallen!" roept Caleb bang en heft me dan op en roept naar de bende dat ze de hulpdiensten moeten gaan halen.

Caleb draagt me in zijn armen naar de speelplaats waar de hulpdiensten staan terwijl Caleb me draagt door alle gevaren, zodat ik bij de hulpdiensten zal komen en hulp kan krijgen.

Uiteindelijk hoor ik dat we zijn aangekomen op de speelplaats en hoor mensen schreeuwen, roepen, wenen en praten met andere mensen. Dan word ik uit de warme en sterke armen van Caleb gehaald en op een bed gezet en hoor ik het gesprek dat zich afspeelt.

"Bent u familie van haar?" vraagt een vrouwenstem nerveus door alles wat er gebeurd is en hoeveel gewonden of zelfs doden er kunnen zijn want we zijn allemaal eigenlijk nog maar kinderen samen met ene paar volwassenen.

"Ik ben haar vriendje! Is dat niet genoeg!" zegt Caleb boos en houdt mijn hand steviger vast, maar ik voel dat iemand ze uit elkaar wil doen en ik denk dat iemand hem tegen houd om met me mee te gaan.

"Hij moet mee!" kan ik er nog uit brengen en voel hoe de hand me stevig blijft vast houden en een andere hand gaat door mijn haar en wrijft over mijn voorhoofd die me dan teder kust op de lippen en dan val ik weg want mijn gehoor had ik nu opgegeven om iets te kunnen zeggen.

-

Ik voel hoe mijn twee handen worden vast gehouden door twee andere mensen en een persoon die naast me zit en zijn warme adem die ik elke ochtend voelde in mijn nek. Zijn éne hand ligt op mijn wang en de andere lag op mijn arm en daar leunde een hoofd op. Ik voel hoe draden soms op mijn lijf komen en hoe er iets raar in mijn neus zit en dan voel ik hoe naalden in mijn armen zitten en als ik mijn ogen wil openen lukt het niet. Al de rest van mijn lichaam tot horen en zeggen kon ik wel doen, maar gewoon mijn ogen openen lukte niet en ik was bang dat ik blind was en dat kon en mocht niet gebeuren.

Mijn hartslag verhoogde en ik hoorde nu pas een piep geluid van een hartmonitor dat mijn hartslag liet horen en ik hoorde hoe mijn hartslag de hoogte in sprong en hoger en hoger werd.

De personen die in de kamer waren begonnen te praten en liepen weg en ik hoorde hoe veel voetstappen weg liepen uit de kamer en naar een dokter vroegen.

"Angel! Ga niet weer weg!" fluistert een stem in mijn oor en ik hoor hoe Caleb zijn stem gebroken is en moe.

"Nooit!" fluister ik terug en ik hoor hoe zijn stem stokt in zijn keel en dan voel ik tranen op mijn armen en dan kust hij me en het lijkt alsof het zo lang geleden is dat hij me gekust geeft en het lijkt bijna alsof het een heel nieuw persoon is die me kust.

"Mijn ogen gaan niet open! Het lukt niet!" fluister ik bang en grijp de handen vast die me nog steeds vast hebben en neem ze strak op.

"Stel je voor dat er een weide is, maar hij is te ver loop er dan naar toe! Als je een deur hebt die op slot zit kijk dan naar een manier om hem open te maken!"

"Wat bedoel je?"

"Je moet je ogen eerst voelen om ze dan te kunnen openen! Voel je ogen en probeer contact met ze te maken om ze dan te kunnen bewegen en te openen!"

Ik probeer het te doen, maar het lukt niet en nog steeds lukt het niet, dus laat ik het maar.

De doctor was binnen gekomen en had gezegd dat het kan zijn dat ik misschien nooit meer zal kunnen zien en daar werd ik banger van en ik was zo geschrokken en bang gekomen en beginnen flippen dat ze me hebben moeten verdoven, want ik was al uit bed gestapt en liep naar de deur in de kamer, maar ik had geen idee, waarnaar ik liep, want voor mijn is alles zwart.

Als ik weer wakker kwam was het denk ik avond, want toen ik naar iedereen vroeg hoorde ik niets en alleen gesnurk van mensen die in de kamer lagen, maar eigenlijk weet ik niet hoeveel mensen er in de kamer zitten en wie er allemaal zit.

Ik denk aan wat ik misschien zou zien wat er allemaal in de kamer gebeurt en ik probeer de tactiek weer van Caleb, die hij gezegd had.

Ik voel mijn ogen na een lange tijd bewegen en na lang proberen en de pijn in mijn ogen te negeren en dan kan ik ze lichtjes open trekken, doordat ik geweend heb.

Ik zie schemering, maar zie dan een beetje helder en zie hoe iedereen die ik ken in de kamer ligt. Mam, Leon, Eva, Dylan, Vincent, Duke, Jacob, Rory en Caleb.

Elk liggen ze te slapen in een stoel of zetel en ik zie hoe Caleb ligt te slapen en zie hoe aan de andere kant Leon en Eva op één stoel samen zitten te slapen en mijn moeder op de bank met een ruit boven haar en ze slaapt in de zetel links van me.

Ik leg me dichter naar Caleb toe en aai hem over zijn hoofd, waardoor hij wakker komt en me aan kijkt als hij altijd wakker word, maar zijn gezicht veranderd niet naar bang of geschrokken eerder met veel liefde en sympathie in het.

"Je hebt geleerd wat je nu moet doen!"

"Ja! Bedankt anders was het me nooit gelukt en kon ik niet meer zien!"

"Altijd voor mijn Aurora!"

"Ik zie wel nog wazig!"

"Dat komt wel goed, vertrouw me! Nu ga je gaan slapen en rusten, want ik wil je zo snel mogelijk terug, want drie weken weg is niets hé!"

"Ik zal veel moeten inhalen!"

"Ja, maar valt mee!" zegt hij grijzend en kust me dan en gaat dichter bij me zitten en sust me dan in slaap.

Nog één achter elkaar, dus heb je geen te grote cliffhanger :) Hopelijk is hij mooi voor op te stemmen en comments op te geven;)<3