He is Mine (under revision)

Chapter Forty Six

“We can’t wait to see you wearing that white wedding gown anak. This is all what I am wanted,  sa inyong mag kakapatid na maging masaya kayo, na makilala ninyo karapat-dapat para sa inyo. At natupad mo na ang minimithi ko para sa iyo panganay ko, akala ko tatanda ka nalang na sawi. Hay naku umuwi ka na anak.”Nanay said in a happy tone. I gulped! And me? Here still in mixed emotions, i don't know how to react right now, deep in me I want to freak out, yes I am so desperate and hopeless, how could he do this to me? Sheet he is! I swallowed hard. I don't want to ruin the happiness my mother right now. I know these what she wanted to me, it's a parents dream to see their children walking down the aisle. Yeah! it's my dream too but no, not in this kind of situation na helpless ako, clueless at  walang nagawa at naka tunganga lang. 

“Your Tita Ana and Tito Ronald was here too hija, sobrang gulat ko ng kasama nila parents ni Anthon, naku anak sobrang bait nila, at saka nandito din anak niya naku sobrang bait na bata parang apo ko na agad ang turing ko sa batang ito. Napakaganda pa, cute-cute parang gusto ko na din ng apo.”

“Anak kelan ba uwi mo? Sabi ni Anthon baka daw one week before ng kasal ninyo ang uwi mo kasi madami ka pa daw gagawin sa opisina ninyo. Alam mo anak kung ako lang masusunod gusto ko na next month na agad kasal nyo, pero napag-usap nyo yata na sa ikalawang buwan pa, kaya pumayag nalang kami para mapag handaan nyo nga naman big day ninyo, minsan lang kayo ikakasal kaya dapat daw pag handaan ng mabuti sabi parents ni Anthon. Naku anak sobrang saya ko talaga, kaya kung maari umuwi ka ng medyo maaga ha?”  

Sheet! My heart tighten! I am a lier right now! Sheet! Bakit narito ako sa ganitong situation? Argh! Sarap umiyak at mag wala. Iyong pakiramdam na pinag kaisahan ka, na parang ginawa ka nalang na robot at maging sunod-sunuran nalang sa mando. Sheet! What a life? Swear sarap mag bigti sa puno ng kamatis...... GRRRR!

“Sabi ng mommy ni Anthon sila nalang daw ang bahala sa lahat. Pero nag disagree kami ng Tita Ana mo syempre we want din na maging hands on kami sa kasal mo no! Lalo pa at wala ka pa dito. Gusto namin nasa ayos talaga ang lahat anak, kung gaano ka simple kasal ninyo dati we want na bumawi ngayon kaya huwag na kayong mag alala ni Anthon anak ha. At saka don't worry about preparation narito lang kami, ayusin mo na mga bagay-bagay dyan sa California para mapadali pag uwi mo.”

 

I swallowed hard! Damn it! Parang na lunok ko na yata dila ko.  Letche plan ka Anthon. How come na may schedule na agad? Is He planning to ask me or to talk at me manlang? To let me knows about all this? How could he do this? Is he insane to decide this all by his self? Panu naman ako? Palagi nalang ba na ganito kami? Na ganituhin niya ako? Sana panaginip nalang ito. Pero hindi eh, kasi ng kurutin ko braso ko nakaramdam ako ng sakit, so totoo itong lahat, totoo itong kahibangan na ito.

“Sabi ni Anthon gusto nyo daw na i- surprise kami. Kaya hindi kayo nag kamali dahil gulat na gulat kami anak. At ang daya-daya mo anak ha, may inilihim ka na naman sa akin, ikaw ha nag kasama pala kayo ng isang buwan diyan sa Cali. Naku anak baka on process na ba apo ko kaya nag madali na kayong mag pakasal sa simbahan naku sobrang excited ang Nanay.”

I closed my eyes in anger. How dare him. Anu pa kaya ipinag sasabi niya sa nanay ko? Anu ba plano  niya? Leche lang! Wala talaga akong option no? Ang sarap sipain ng lalaking iyon. Assuming as if papayag ako. Sheet him.

“Naku anak hindi ka na nag sasalita diyan, pasensya na sa nanay at sobrang saya ko lang.”

 

I cleared my throat first. Pakiramdam ko namamaga lalamunan ko. I took a deep breath too, pakiramdam ko panawan na ako ng ulirat halos hindi na ako makahinga sa revelation ni Nanay. Ako ang na surprise ako ang na shock. At baka kapag hindi ako makapag pigil eh ma baliw na ako. I hate you Anthon.

“Umm, mukhang sobrang saya nga ng Nanay ko. At iyon lang naman ang gusto ko.” I cut it off, pumiyok na kasi boses ko. I swallowed hard to calm my voice “Mukhang masaya sa bahay ah! Hindi pa ba tapus ang pamanhikan?” I asked kunyari happy, but deep inside me gusto kung sunugin si Anthon.

“Hindi pa anak nandito pa sila.  Sobrang saya namin, lalo pa siguro kapag nandito ka.”

“Sige lang Nanay, masaya na ako  kasi masaya na din kayo.” My voice cracked again. How dare is! I want to freak out in anger, but how could I do right now? How could I correct my mother that what Anthon saying is just a joke.  I want to correct her. But how? Lalo pa at sobrang saya na niya. I am a bitch daughter if I spoil her happiness, I don’t want to disappoint her. Coz I love her.

A guilt and anger hits me again as I heard my sister shouting sa kabilang line.

“I love you Ate. Congrats! Sayang wala ka dito. Pero babawi tayo bago araw ng kasal ninyo ni kuya Anthon.”

 

Hindi ko napigilan sarili ko na pumatak mga  luha ko. They are assuming that there is a happy ending huh!.

“Finally Ate you have him na. Kuya Anthon is meant for you. See you Ate very soon.”  My brother shouted cherfully.

“We are so excited to hug you and congratulate you personally Iyana, even you lied to us at your first marriage to Anthon but now  sulit na anak, we are you happy for you.” It’s Tita Ana.

“Your Tita was right brat. Umuwi ka na. Anthon was so eager to be with you” Tito Ronald.

“I love you brat! I am so much excited to be your best man.” Kuya Mark.

Abd after long conversation with my mother finally we exchanges good byes. Busy pa daw ito sa mga bisita nito.

After our conversation, my tears rolls over my face. Hindi ko na pinigilan pa ang pag alpas ng isang hagulgul. How could he do this to me?  How could he put me in this kind of situation? What was his trying to do? Daig ko pa ang pinag taksilan, panu ko maiilaban ang lahat kung ganoong talunan na ako. Panu? Panu ko malalampasan ang lahat ng to? Gayong kay rami na ang umasa. I love those people who were excited for my happiness. But, what about me? What about my real happiness? Magiging masaya ba ako sa pag kukunyaring lahat ng to? Kung anu man nasa utak ng lalaking iyon, sana lang hindi siya mag sisi. At sana lang kayanin ko na harapin siya sa harap ng altar sa araw ng pag – iisang dibdib naming muli. Sana!!Panu kung this time hindi ko na siya siputin? Papayag ba ako na maging sunod-sunuran nalang? Sheet! And I cried.