*Πλευρά Στέλλας*
Τα δάκρυα έχουν στεγνώσει στο πρόσωπο μου και μου τραβάνε του μυς. Δεν θα κλαψω άλλο. Πρέπει να σκεφτώ καθαρά.
Φτάνω στο σπίτι της Ναταλίας και χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγει και την αγκαλιάζω σφιχτά. Ξαφνικά βλέπω μια σκιά από πίσω και φεύγω από την αγκαλιά της. Θεέ μου είναι ο Harry. Όχι πάλι...
《Αχ τι έγινε; Μα παράτησε ο γκομενος και ήρθαμε να κλαφτούμε στη φίλη μας;》με ειρωνεύεται
《Μιλά της καλύτερα》 τον μαλώνει η Ναταλία.
《Άσε μας ρε Ναταλία.》λέει και φεύγει, ενώ κλείνει δυνατά την πόρτα πίσω του.
《Τι έχεις ομορφιά μου;》
《Η φωτεινή έχει αγόρι!》λέω ήρεμα.
《Και που είναι το κακό βρε;》αναρωτιέται
《Δεν ξέρω μπορεί να ήμουν υπερβολική απλά ένιωσα τόσο άσχημα. Το ήξερε και ο Jus. Ένιωσα σαν να μη με εμπιστεύονται.》αναστενάζω.
《Κοίτα κάποια πράγματα θέλουν τον χρόνο τους. Ο Jus μπορεί να τους είδε και να το έμαθε. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι του το είπε η Φωτεινή βρε.》με καθησυχάζει.
《Πφφ έχεις δίκιο... Άρα....》
《άρα πας και την ζητάς συγγνώμη》
Την αγκαλιάζω και φεύγω.
Βγαίνω από το σπίτι της, αλλά δεν είμαι έτοιμη να πάω να βρω την φωτεινή . Το βρήκα θα πάω στο μέρος που πηγαίνω για να σκέφτομαι.
Μετά από δέκα λεπτά έφτασα έξω από το δημοτικό μου. Οι περισσότεροι πάνε σε τοπία με θάλασσα και τέτοια, εγώ όμως μόνο εδώ χαλαρώνω. Πηδάω με ευκολία την σιδερένια πόρτα και μπαίνω μέσα.
Αρχίζω να περπατάω στην πάνω αυλή στου σχολείου μου. Κάθε βήμα και μια ανάμνηση, από τα χρόνια που ήμουν ξεγχνιαστη και δεν με ένοιαζε τίποτα. Τότε που δεν υπήρχε πόνος. Τότε που κάθε διαφορά λυνοταν με μια διαχωριστικη γραμμή στο θρανίο.
Ένα πνιχτο γέλιο μου βγαίνει με αυτές τις σκέψεις. Κατεβαίνω στην κάτω αυλή και κάθομαι στις κερκίδες. Αγκαλιαζω τα πόδια μου και κοιτάω ψηλά, ενώ ο άνεμος ανεμιζει τα μαλλιά μου. Εδώ άρχισαν όλα με την Justin. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Καθόμουν στο κηπακι με την φωτεινή και μαλωναμε. Τότε ήμασταν πρώτη δημοτικού
《Ρε φωτεινή δώσε μου την κούκλα μου τώρα.》
《Μα είναι δικιά μου!》
Τότε πλησίασε ένα μικρό αγόρι με τσάντα στην πλάτη του.
《Γιατί μαλωνατε;》
《Μου πήρε την κούκλα》λέμε ταυτόχρονα με τη Φωτεινή.
Ο Jus μας παίρνει την κούκλα βάζοντας την στην τσάντα του
《Θα την κρατήσω εγώ μέχρι να τα βρείτε.》
《Πως σε λένε; Εμένα με λένε Στέλλα.》συστήνομαι.
《Εμένα Φωτεινή.》λέει στενοχωρημένα γιατί ήθελε πίσω την κούκλα της.
《Εγώ είμαι ο Τζάστιν》χαμογελάει
《Είσαι από την Αμερική;》Τον ρωτάω καθώς μου φάνηκε περίεργο το όνομά του.
《Ναι αλλά μετακόμισα, γιατί ο μπαμπάς μου είναι Έλληνας.》
《Τι τάξη πας;》
《Πρώτη.》λέει και χοροπηδάει.
《Ωραίααα θα είμαστε μαζί!》ενθουσιαζόμαστε και χοροπηδάμε και εμείς μαζί του.
Από τότε γίναμε φίλοι. Σηκώνομαι και κατεβαίνω στο κάτω αυλή. Κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Το σχολείο έχει αλλάξει τόσο από τότε που ήμουν εδώ. Έχουν αλλάξει τα χρώματα στους τοίχους. Είναι όλα τόσο διαφορετικά. Άραγε έχει μείνει αυτό που είχαμε γράψει με τον Justin?
《Πώς θα σφραγισουμε παντοτινή φιλια μας; Τώρα που είμαστε κολλητοί πρέπει κάπου να το γράψουμε.》
《Θα το γράψουμε στον τοίχο της αυλής.》
《Τέλεια ιδέα αυτό θα κάνουμε.》χαμογελάμε.
Την επόμενη ώρα είχαμε γυμναστική. Έτσι πήραμε ένα στυλό και γράψαμε τα ονόματα μας στον τοίχο.
Justin + Στέλλα για πάντα
Πλησιάζω την μπασκέτα και ήταν ακόμα εκεί. Μα πως γίνεται; Έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι όμως είναι ακόμα εκεί, σα τη φιλία μας.
《Για πάντα.》λέω αλλά η φωνή μου βγαίνει ψιθυριστά και μου ξέφυγε ένας λυγμός. Τότε νιώθω δύο χέρια να περνάνε γύρω από τον μέση μου και ένα κεφάλι στον ώμο μου.
《Για πάντα.》μου ψυθηριζει στο αυτί ο Justin.
Γυρνάω να τον κοιτάω και ξαφνικά με φυλάει ήρεμα. Μόλις το συνειδητοποιώ τον απομακρύνω.
《J συγνώμη, αλλά σε βλέπω φιλικά.》
《Ναι συγνώμη ήταν μια στιγμή αδυναμίας.》απολογείται.
《Πάμε σπίτι;》ρωτάει
《Πάμε για να τα βρω και με την φωτεινή.》
Πηδήξαμε ξανά την σιδερένια πόρτα και πήγαμε στο σπίτι αγκαλιά. Εκείνος είχε περάσει το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και εγώ γύρω από την μέση του. Φτάσαμε στο σπίτι και άνοιξα την πόρτα. Εκεί είδα την φωτεινή σε άθλια κατάσταση. Είχε κοκκινησει ολόκληρη από το κλάμα.
Αμέσως τρέχω και την αγκαλιάζω.
《Συγνώμη συγνώμη συγνώμη. Ήμουν υπερβολική το ξέρω.》λέω και την σφίγγω ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά μου.
《Εντάξει έχεις δίκιο όμως. Έπρεπε να σου το είχα πει. Συγχωρεμένη.》λέει ενώ ρουθουνιζει και σκουπιζει τα δάκρυα της.
《Έλα εδώ βρε.》λέει στον Τζάστιν και κάνουμε αγκαλιά όλοι μαζί.
《Το βράδυ πάμε σε κανέναν club;》προτείνει ο Justin.
《Ναι γιατί όχι; Θα πω και στην Ναταλία και εσύ φωτεινή πες στον Τάσο.》 της χαμογελάω
《Αχ ευχαριστώ! Τώρα είναι τρεις. Πάμε για ψώνια δεν έχω κανένα φόρεμα.》
《Πάμε.》λέω χαρούμενη.
《Πληρώνω εγώ και δεν ακούω κουβέντα.》προσφέρεται.
Ντυθηκαμε πρόχειρα και πήγαμε στο εμπορικό.
________________________
Χευυ. Τι κάνετε; Αυτό το κεφάλαιο μου άρεσε πολύ και έβαλα τα δυνατά μου για να το γράψω, οπότε ελπίζω να σας αρέσει. Επόμενο θα προσπαθήσω να μπει σύντομα.
Η Ναταλία τελικά δεν θα είναι η Noami Sequeria, αλλά η Sofia Carson.
Ο Τάσος θα είναι ο Luke Hemmings
أنت تقرأ
Here comes forever
أدب المراهقينΔεν μπορώ να μείνω μακριά της. Το ξέρω πως πρέπει αλλά απλά δεν γίνεται. Είμαι η τέλεια καταστροφή της και είναι αυτή που ησυχάζει τους δαίμονές μου... 《Σε αγαπώ》μου ψιθυρίζει μεσα στην αγκαλιά μας λίγο πριν ενώσει τα χείλη μας. 《Και εγώ σε αγαπώ》τ...
