Here comes forever

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 27 - Απαγωγή

Στο προηγούμενο κεφάλαιο είπα πως θα ήταν το τέλος και έτσι θα ήταν, καθώς είχα σκεφτεί να το τελειώσω εκεί. Μετά σκέφτηκα να κάνω δεύτερο βιβλίο, αλλά τελικά αποφάσισα να συνεχίσω εδώ. (είμαι λίγο αναποφασιστη) . Καλή ανάγνωση!!

(συνέχεια της πλευράς του Justin)
Πάω να την πλησιάσω αλλά εκείνη φεύγει τρέχοντας από το δωμάτιο μου με τον Ιασονα να την ακολουθεί. Κάθομαι στην άλλη άκρη του κρεβατιού και κοιτάω την νεκρή Ελένη. "Σε αγαπάω" ψυθιρίζω και ας ξέρω πως δεν θα το ακούσει ποτέ. Καλούμε ιατροδικαστή για να μάθουμε πως πέθανε καθώς δεν έχει κανένα τραύμα εκτός από τις χαρακιες. Τα αποτελέσματα μας είπαν πως θα βγουν σε λίγες ημέρες. Εγώ τη κάθομαι στο κρεβάτι μου. Στο μέρος που άφησε την τελευταία της πνοή η πρώτη μου κοπέλα. Μια υπέροχη ψυχή που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Λάθη δεν έκανε στην ζωή της, μόνο ένα που ήταν το μοιραίο. Έμπλεξε μαζί μου. Αυτό τα κατέστρεψε όλα. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες. Τέσσερις μήνες χωρίς εκείνη και την Στέλλα.

Εχω σταματήσει πια το εμπόριο. Κανείς δεν θα πάθει ποτέ ξανά κακό εξ' αιτίας μου. Ο πατέρας μου είναι πολύ θυμωμένος μαζί μου για αυτό αλλά προσπαθώ να απομακρυνθώ. Όσο για τα ναρκωτικά όσο πάει και ελλατώνω τις δόσεις οπότε σιγά σιγά απεξαρτιέμαι. Θέλω τόσο πολύ να ξαναπάρω στην αγκαλιά μου την Στέλλα και να της πω πως όλε τελείωσαν. Πως ποτέ ξανά δεν θα μπλεχτώ και να ήμαστε όπως πριν, όμως ξέρω πως με μισεί και αυτό πονάει περισσότερο από όλα. Τις τελευταίες μέρες η Jazzy βλέπεις εφιάλτες έτσι κοιμόμαστε αγκαλιά και ηρεμεί, όμως εγώ αυτές τις μέρες δεν έχω κλείσει μάτι. Ξέρω πως τώρα φοβάται ακόμα και την σκιά της και κάνω ότι μπορώ για να την προστατέψω.

*Πλευρά Στέλλας*

Τέσσερις μήνες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που μίλησα με τον Justin και τον Harry. Στην κηδεία της Ελένης δεν του μίλησα λεπτό όσο και αν με κάρφωνε με το βλέμμα του. Φαινόταν μετανιωμενος αλλά εγώ δεν τον συγχωρώ. Ζω με τον τρόμο πως από σε στιγμή σε στιγμή κάποιος θα με σκοτώσει στον ύπνο μου για τις βλακείες του Justin και αυτό ασυγχόρητο. Τους τελευταίους μήνες έχω γνωρίσει ένα πολύ γλυκό αγόρι τον Πέτρο και έχουμε έρθει πολύ κοντά. Η σχολή μου είναι στο ίδιο κτήριο με των δασκάλων και εκείνος σπουδάζει δάσκαλος, οπότε ήμαστε μαζί, σχεδόν. Κανένας ομως δεν θα πάρει την θέση του Harry στην καρδιά μου. Το σε αγαπώ που του είπα πριν χωρίσουμε το εννοούσα και αυτό δεν το αλλάζει κάνεις. "Πάμε;" με ρωτάει ο Πέτρος βγάζοντας με από τις σκέψεις μου "Εμ ναι" του λέω και πηγαίνουμε στο αμάξι του. Μόλις μπήκαμε μέσα εκείνος για κάποιο περίεργο λόγο φορούσε μάσκα και μια παράξενη μυρωδιά υπήρχε στο αμάξι. Σιγά σιγά χωρίς να μπορώ να το σταματήσω αποκιμιεμαι και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να ακούω είναι τον Πέτρο να λέει "Τέλεια".