Here comes forever

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 33 - Περιοριστικοί όροι

Δύο ημέρες μετά

*Πλευρά Justin*

Καθόμουν στο καθιστικό μου σκεπτόμενος τον νεκρό πατέρα. Έκλαιγα. Μπορεί αυτό ο άνθρωπος να με κατέστρεψε, να α με απομάκρυνε από τους φίλους μου, αλλά δεν παύει να είναι ο πατέρας μου. Χθες έγινε η κηδεία. Η Jazzy και ο Jaxon δεν ξέρουν για τον θάνατο του και ειλικρινά δεν ξέρω πως να τους το πω. Όσο για την μητέρα μου προσπαθεί ν μείνει δυνατή. Είναι αλήθεια πως ο πατέρα μου δεν της φερόταν καλά, όμως πόσο διεστραμμένος μπορεί να είναι κάποιος για να χέρεται με τον θάνατο ενός δικού του προσώπου.

Οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές. Η μία είναι η αντρική στην οποία ο άνθρωπος έχει την αγριότητα και την δύναμη, ενώ η άλλη πλευρά είναι η θηλυκή με το συναίσθημα και την πονηριά. Είναι ψέματα που λένε οι άντρες δεν κλαίνε. Το κλάμα δεν είναι αδυναμία είναι απλά μια εκδήλωση αρνητικών συναισθημάτων. Το κουδούνι με έβγαλε από τις σκέψεις μου...

Σκουπισα πρόχειρα τα δάκρυα μου και σηκώθηκα να ανοίξω την πόρτα.
"Αστυνομία. Είστε ο κύρος Justin Drew Bieber;" με ρωτάνε και εγώ παγώνω "Μ-μαλιστα" τραυλίζω "Συλλαμβάνεστε για τον φόνο του πατέρα σας Jeremy Bieber." λέει και με γυρνάει βάζοντας χειροπέδες στα χέρια. Δεν μπορώ να συνηδητοποιήσω τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Γίνεται αυτό που φοβόμουν. "Μείνε ήρεμος" λέω στον εαυτό μου. Η Jazzy έρχεται τρέχοντας κάτω μαζί με την μητέρα μου για να δουν ποιος είναι. Μόλις με βλέπουν με τις χειροπέδες γουρλώνουν τα μάτια τους. "Γιατί του βάλατε χειροπέδες; Τι έκανες Justin;" ρωτάει με αθωότητα η Jazzy, ενώ την ερώτηση την λέει σαν να με μαλωνει. Αχ Jazzy μακάρι να ήξερε τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Να όμως που για τον λόγο που τώρα είμαι αθώος... "Θα μάθεις πολύ σύντομα μικρή" λέει ο αστυνομικός με ύφος και με σπρώχνει έξω από το σπίτι.

Πριν με σπρώξει στο αμάξι ρίχνω μια ματιά στο σπίτι μου και ένα δάκρυ κυλάει. Πως κατάντησα έτσι; Θα μπορούσα να είμαι ήρεμος. Υγιείς. Χωρίς να πονάω κάθε λεπτό που δεν παίρνω την δόση μου. Χωρίς να έχω πονέσει το σώμα μου από όλα αυτά τα τατουάζ. Χωρίς να είμαι ανικανος να ελέγξω τον εαυτό μου. Χωρίς να καταστρέφω τους ανθρώπους γύρω μου. Και όλα αυτά θα τα έκανα με ένα απλό "Όχι πια". Τόσο χαζός ήμουν. Έπρεπε από την αρχή να απομακρυνόμουν από τον πατέρα μου. Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω και τα λάθη που κάναμε μας στοιχειώνουν για όλη μας την ζωή...

Φτάσαμε στο τμήμα και ο αστυνομικός με βγάζει βίαια έξω από το αμάξι. Μου φέρεται σαν να είμαι σκουπίδι. Με σπρώχνει απόβεδώ και από εκεί σαν να μην νιώθω και αυτό μου καταστρέφει ακόμα περισσότερο την ψυχολογία.
"Κάτσε εδώ. Σε λίγο θα σε καλέσουν για ανάκριση." μου λέει και εγώ ανύμπορος να κάνω το οτιδήποτε υπέκυψα. Το μισώ που φαίνομαι αδυναμία. Το μισώ, όμως ξέρω,πως δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το διορθώσω.