Pijnlijke flashback

Wraak

Ik kijk naar het mesje, nee Anastasia! Zelfmoord zal een makkelijke uitweg voor je zijn. Jij moet meer lijden Anastasia, je verdiend de dood niet.

Ik gooi het mesje op de grond. Wat moet ik toch aan met mijn leven?
Het enige wat ik doe is mensen pijn doen, heb ik uberhaupt wel een positieve kant?
Zij hebben mij deze persoon gemaakt, waarom moeten ik en de personen om me heen dan hieronder lijden?

Ik sta op en doe mijn hardloop kleren aan. Daar boven doe ik een bodywarmer aan. Zo loop naar beneden en doe mijn Nike hardloop schoenen aan.
Ik loop zonder nog wat te zeggen het huis uit, ik heb eventjes rust nodig.

Terwijl ik ren naar het bos luister ik een beetje muziek, nu gaan jullie denken dat ik naar rap ofzo luister, nee ik luister naar klassieke piano stukken. Ik heb daar namelijk een zwakte voor, ookal is het voor eventjes het maakt mijn negatieve kant compleet van me los. Ik wordt me zelf weer. Hier boven kun je het liedje luisteren.

1 uur later

Na 1 uur rennen vind ik dat het wel genoeg is en wil ik ergens bij een bankje gaan rusten, terwijl ik de weg oversteek ben ik heel erg gefocust op mijn muziek.
Ik voel een bons op mijn linkerzij en val op de grond, ik voel eventjes op mijn voorhoofd en zie dat ik bloed heb op mijn handen. Gelukkig was de bons niet zo hard dat ik me ergens bezeerd heb.

Ik sta op en draai me boos om, en raad is wie daar in de auto zit? De jongen die me gister ookal aanreed. Ik rol met mijn ogen.
Hij stapt uit en lacht, "Je moet beter opletten bij het verkeer jij, anders ga je me nog vaker zien" zegt hij.

"Misschien moet jij gewoon beter rijden" zeg ik terwijl mijn ogen zich vullen met tranen.
"Waarom huil ik? Ugh weet je wat laat maar, ik laat mijn emoties gewoon in de vrije loop. Ik ken hem toch niet."

"Wow, heb ik iets verkeerds gezegd? Wacht ik parkeer mijn auto eventjes en dan gaan we ergens zitten ja?" Zegt hij.
Na een paar minuten staat hij voor me, "Anastasia was het toch?"
Ik knik. "Anastasia kom je kan niet zomaar midden op de weg zitten en huilen" zegt hij.
Ik haal mijn schouders op, "Nou en ik vind het leuk om hier te huilen" Zeg ik terwijl de tranen blijven stromen.

Anass lacht en steekt zijn hand uit, ik besluit om hem aan te nemen en op te staan.

We lopen samen naar een bankje en gaan zitten.
"Wat is het toch met jou, je bent heel appart. Dat merkte ik al toen ik je voor de eerste keer zag, of uh aanreed" lacht hij.
Ik kijk hem aan, "Tja het is maar wat je onder het woord appart verstaat.." Zeg ik.

"Hey, gaat het met je? Wil je met me erover praten?" Ik antwoord vrijwel meteen met "Ja, ja het gaat" lach ik. "waarom, zou een gemene persoon zoals ik het ooit slecht hebben?" zeg ik nu wat serieuzer.

"Hey, doe niet zo oneerlijk tegen je zelf. Ik weet niet veel van je af, maar ik weet dat iedereen een 2e kans verdiend. Pak die kans Anastasia, pak hem maar doe je best om hem ook echt waar te maken" zegt hij.

"Hoe, hoe? Ik heb zoveel mensen pijn gedaan. Ik kan geen goeie start beginnen met een negatief verleden en mensen die ik met een gebroken hart heb achtergelaten" zeg ik gebroken.

"Je verleden laat je achter door naar je toekomst te kijken. De mensen waarvan je hun harten hebt gebroken, kun je maar op één manier achter laten. Door je excuses aan te bieden, en er alles aan te doen zodat ze je ook werkelijk vergeven" zegt hij.

Ik kijk hem aan en glimlach naar hem "Dankjewel" fluister ik zo dat hij het net kan horen.

Hij zucht en staat op, "Zal ik je naar huis brengen? Het is al aardig laat"
Ik twijfel eerst, maar knik dan.

Wanneer we in de auto zitten doet hij de deuren opslot. Ik kijk boos naar hem, waarop hij angstaanjagend naar me kijkt en dichterbij komt. Ik krijg rillingen over mijn hele rug en duw me zelf naar achter tot ik tegen de deur aankom en niet meer verder kan.

Hij gaat weer recht zitten op zijn stoel en lacht zich helemaal stuk. Ik zit daar helemaal verbaasd naar hem te kijken.
"Ik maakte maar een grapje, ik zag dat je net twijfelde dus ik dacht dat het wel grappig zou z.." ik begin tegen hem te schreeuwen "Godverdomme! Waar ben je nou allemaal mee bezig, ben je stom ofzo!?" Hij blijft lachen, ik begin hem te slaan. Hij pakt me van mijn armen vast en kijkt me lachend aan. "Oke oke sorry, het spijt me. ik zal het niet meer doen."

Ik kijk hem een paar seconden diep aan, onze gezichten komen dichterbij.
Wanneer onze gezichten nog maar een paar centimeter ver van elkaar zijn maak ik me los uit zijn greep en draai me om.
"Ga je me nog brengen of wat?" zeg ik.
Hij lacht weer, "Oke oke haha, niet boos doen". En zo start hij de motor en zijn we onderweg naar huis.

Voor mijn huis aangekomen stopt hij de motor en kijkt hij me aan. "Kijk het spijt me als je het grapje echt niet leuk vo.." ik kap hem af (wat ik echt heel vaak doe) "Het is oke, vergeet het. Ik wil je bedanken voor vandaag, je hebt me echt geholpen." Ik kijk naar zijn hand en zie dat het op de schakel ligt. Ik zet mijn hand op de zijne en kijk hem glimlachend aan.
Ik stap uit en hoor hem zeggen "ehm hey, zou ik je nummer mogen. Als je dat geen probleem vind natuurlijk."

"Je verdiend mijn nummer wel na vandaag he. Braafff, bravee anass."
Hij kijkt me droog aan terwijl ik helemaal stuk ga van het lachen.

Na het lachen geef ik hem mijn nummer en begroet ik hem.

Wanneer ik naar binnen ga zoek ik mijn moeder en vind ik haar in de woonkamer. "Hey mam.." ze negeert me. "Oke mama, het spijt me heel erg. Echt heel erg. Je had ongelofelijk veel gelijk, ik zoek gewoon iemand om te beschuldigen omdat ik niet voor me zelf kon opkomen. Alsjeblieft vergeef het me!"

Ze kijkt me aan en glimlacht, "lieverd, hoe kan ik boos op jou zijn? Het is goed dat je het zelf inziet. Ik hou echt veel van je mijn Anastasia als je dat maar weet."

Ik knuffel haar helemaal te pletter en geef haar kusjes. Na al het kroelen loop ik naar boven en spring ik op mijn bed. Ik kijk naar het plafond en denk

"Mijn verleden kan ik niet en ga ik niet achter me laten zonder wraak te nemen op die Romy en Mila!"