Pijnlijke flashback

Einde vriendschap?

"Weetje Evelien, het is oke. Ik weet niet waarom je dit doet maar het boeit me vrij weinig. Ik ben Anastasia! iemand die weg wil lopen uit mijn leven? Daar is de deur meid" zeg ik en hang op.

Ugh, wat is haar probleem?
Nog geen minuut later hoor ik mijn telefoon afgaan, Evelien 😈 staat er op het beeldscherm. Ik zucht en besluit op te nemen.

"Oke, je boeit mij ook weinig. Maar ik wil 1 ding zeggen voor de waarde van alle jaren die we samen hebben doorgebracht." Zegt Evelien gelijk.

"Alsjeblieft, wat valt er nog te zeggen? Met welke rol in mijn leven denk jij nog iets te kunnen zeggen?" antwoord ik

Ik hoor een zucht aan de andere kant, "Kijk uit, alsjeblieft kijk uit. Vetrouw iedereen niet zomaar. Dingen kunnen je zomaar te wachten staan" zegt ze.

"Wat heeft dit te betekenen, wat denk je nou? Dat je me nu zegmaar bedreigd ofz.."

en ze heeft opgehangen. Godverdomme zeg, ik ben het zo zat. Aan de ene kant Evelien, aan de andere kant mijn "moeder" denk ik en aan de andere kant Anass, die nogsteeds niks van zich heeft laten horen.

Ik ben zo verschrikkelijk boos op mijn "moeder", ik zie haar compleet anders nu. Eigenlijk zie ik haar nu als een soort verre tante, niet eens als mijn moeder meer.

Ik maak me niet echt zorgen om haar, de dokter heeft gemeld dat het heel goed gaat en dat er niks mis is met haar. Hoe hard het ook klinkt, ze boeit me op dit moment vrij weinig. Het is een rare situatie, eerst was ik in shock maar na een tijdje dacht ik dat het al te wachten stond. Alsof ik een soort deja vu heb. Maar hoe? Het is zo raar.

Ik hoor mijn telefoon afgaan, "Anass" staat er op het scherm.

"Hallo? Wat moet je Anass"

"Anastasia, gedraag je. Ik wil met je praten. Hou die disrespect aan de kant"

"Ja ja oke, wat is er?"

"Kom nu naar het parkje dichtbij het bos daarzo"

nog voor ik iets kan zeggen hangt hij op.

Na een tijdje sta ik op en besluit ik me klaar te gaan maken. Ik pak een nike trainingspak en doe daar onder mijn all black Huaraches aan. Mijn haar doe ik in een simpele staart en zo loop ik naar beneden.

Mijn gezicht ziet er zo dood uit, maar het boeit me vrij weinig.

Aangekomen bij het parkje zie ik Anass al zitten. Naar mate ik dichterbij kom des te meer ik zijn gebroken gezichtsuitdrukking zie.

"Anass?" fluister ik.

Hij kijkt op, hij is zo gebroken.
Ik glimlach naar hem, vrijwel meteen staat hij op en neemt hij me in een stevige knuffel. Zo stevig dat ik haast een beetje pijn heb.

"Anastasia.."

Hij duwt zijn gezicht in mijn nek en neemt mijn geur in zich op.

We staan zo een paar minuten maar het lijkt wel alsof het uren zijn.

Ik duw hem zachtjes van me af en kijk hem aan.

"Ik, ik.. hou van..." begin ik

Hij kijkt me vol hoop aan

"Ik hou van deze bankjes hierzo, ze zitten zo lekker."

"Ik heb me net gered gelukkig 😅" denk ik.

Ik zie hem lachen.
"Ja, vertel mij wat. Ze zitten zo lekker" antwoord hij.

We gaan weer zitten op het bankje, Anass pakt zijn flesje water en drinkt eruit.
Ik hoor mijn telefoon weer afgaan. Ik pak hem erbij. "Evelien 😈" staat er op het scherm.

Ik zie uit mijn ooghoeken dat Anass op het scherm kijkt. Hij spuugt al het water uit en hoest bijna zijn longen eruit.

Ik klop op zijn rug en wrijf er daarna over.

"Heyhey, gaat het. Wat gebeurde er ineens?"

"Ja ja het gaat goed, het water liep in mijn luchtpijp denk ik."

Ik kijk hem bezorgd aan, en knuffel hem dan.

Hij duwt me zachtjes van zich af en kijkt me aan.

"Mag ik nu weten waarom je gisteren zo verdrietig was?"

"Moet dit persé Anass?"

"Ja Anastasia, het moet. Vertrouw je me of niet?"

"Ugh oke, het blijkt dat mijn "moeder" (begin ik terwijl ik met mijn vingers het tussenhaakjes symbool maak) niet mijn biologische moeder is."

"Wow, het spijt me echt dat ik gister zo deed"

ik glimlach en ga verder "De dokter heeft het opgemerkt omdat mijn moeder bloed nodig had en ik dat gaf. Hij zag dat het dna niet overeen kwam en zo vertelde hij het me dus."

"En wat gaan we nu doen? Gaan we op zoek n.."

hij wordt afgekapt door mijn telefoon die WEER afgaat.

"Het spijt me" lach ik

"Onbekend nummer" staat er op het scherm.

"Hallo, met Anastasia Herrera"

"Goeiedag Anastasia, ik belde om te melden dat je moeder is wakker geworden en dat je haar kan komen bezoeken"

"Heeft u het haar verteld dat ik het weet?"

"Nee, dat heb ik aan jou overgelaten."

"Oke dankuwel, tot ziens"

En ik hang op.

Ik sta op, Anass kijkt me nieuwsgierig aan.

"Nieuwsgierige tante" lach ik.

Anass rolt met zijn ogen, "Wat is er gebeurd?" lacht hij daarna

"Mevrouw Alexandra is wakker, ik ga haar bezoeken. Kom je mee?"

"Ja tuurlijk wat is dat voor vraag"

En zo lopen we samen naar de auto en rijden we naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen lopen we gelijk naar de kamer van mijn moeder.

Ik open de deur en zie haar liggend tv kijken. Ze merkt me op en gaat recht zitten op haar bed.

Ze lacht en strekt haar armen uit "Kom hier, waar was je nou"

Ze ziet Anass achter me en haar glimlach verdwijnt waarna ook haar armen naar beneden gaan.

"Wat doet dit kind hier?" Zegt ze terwijl ze vies kijkt.

Ik kijk haar boos aan. "Dat is wat je je afvraagt? Wat hij hier doet?"

Ze kijkt me raar aan.

"Weetje Alexandra, ik had veel van het leven verwacht. Maar dit is gewoon appart" lach ik sarcastisch.

Ze kijkt me niet begrijpend aan
"Wat bedoel je? Ik ben je moeder, noem me nog 1 keer bij mijn naam en je gaat zien."

Ik lach, "Wat ga ik zien? Bijvoorbeeld hoe je 17 jaar tegen me staat te liegen? Hoe je 17 jaar verborgen houd wie mijn echte moeder is? Hoe je 17 jaar lang de controle hield over mijn leven? Of hoe jij steeds koos met wie ik vrienden mocht worden of niet? Hoe ik door jou zo'n nare jeugd heb geleid? he? welke vrouw Herrera?"

Ze kijkt me vol verbazing en shock aan.

Was dit maar het einde van deze nachtmerrie Anastasia, was het maar zo.