Pijnlijke flashback

Hasan Amca

Anass en ik kijken elkaar geschrokken aan en lopen dan gelijk naar de deur.
Ik hou hem vast als een teken dat hij niet naar buiten moet gaan.
Hij knikt als een teken van geruststelling en trekt zich dan los uit mijn greep.

Hij opent de deur, ik kijk hem afwachtend na.
Ik begrijp er helemaal niks meer van wanneer hij begint te lachen.

"Hasan amcaaa (oom in het turks), was jij het" lacht Anass.

"Oh mijn zoon, iek denk inbrekers waren in haus."

Anass lacht door, hij slaat zijn arm om Hasan "amca?" heen en kijkt me aan.

"Chaïma dit is Hasan Amca. Hij let op dit huis en verblijft wat verderop wanneer wij er niet zijn" verteld Anass.

Ik glimlach naar Hasan amca,
"Maar, Anass jij bent toch niet turks? Waarom zeg je dan amca?"

"Ewa omdat mijn amca toch turks is" lacht Anass weer.

Ik knik begrijpend/lachend.

"Amca dit is mijn vriendin, Chaïma"

Hasan amca legt zijn geweer neer en loopt naar me toe en zegt, "kizim (mijn dochter), welkom! welkom!"

Ik lach naar hem "Dankuwel Hasan Aamcaa".

En na een tijdje praten loopt Hasan Amca terug naar huis.

"Zullen we naar binnen gaan?" vraag ik aan Anass.

Hij knikt en zo lopen we naar binnen.

"Ik denk dat ik maar gelijk ga slapen, slaaplekker" zeg ik.

"Slaaplekker" antwoord hij.

Wanneer ik in de kamer ben twijfel ik eerst maar besluit dan de kamerdeur opslot te doen. Je weet maar nooit, ik ken Anass niet eens zo lang.

Ik ga liggen en val vrijwel meteen in slaap.

Ik wordt wakker in mijn eigen kamer in mijn eigen huis. Ik sta op uit bed en loop naar de woonkamer waar ik mijn moeder en vader aantref.

Mijn moeder zit op de bank te huilen en mijn vader probeert haar te troosten.

Wanneer ik naar ze toe wil lopen merkt mijn vader me op en seint dat ik maar mijn kamer moet gaan. Ik kijk hem eerst bezorgd aan maar hij geeft me dan een geruststellende blik.

Ik knik dan en draai me om. Ik raak in shock en kijk haar zo lang aan dat het wel uren lijken.

Ik zie mij voor me staan, ik zie Chaï.. Ik kan haar niet eens Chaïma noemen. Ze heeft lichtblauwe maar toch duistere ogen. Ze heeft een kwaadaardige blik, een blik dat zo kwaad is dat je het niet eens kan beschrijven. Dit kan niemand anders dan Anastasia zijn.. zou ik zeggen maar zo kwaad en zo boos was Anastasia niet.

Haar ogen spuwen letterlijk vuur, ze toont geen enkele emotie.
Ze pakt mijn arm stevig vast waardoor het pijn doet.
Ik schreeuw het uit van de pijn.

Mijn moeder loopt naar ons toe en trekt me uit de greep van.. van ik weet niet eens hoe ik haar moet noemen. Laten we haar Seytan (duivel) noemen

Mijn moeder trekt me achter zich als een teken van bescherming.
Ze kijkt de Seytan diep aan, "blijf van mijn dochter af. Ik waarschuw je! Blijf van haar af met je vieze poten!" schreeuwt ze.

Mijn vader trekt mijn moeder naar achteren. "Luister Alexandra, ik bleef stil maar je gaat te ver! Dit is nogsteeds mijn dochter en ik laat je niet zo over haar praten!" zegt hij terwijl hij de seytan aanwijst.

De seytan kijkt me angstaanjagend aan. Haar ogen worden helemaal zwart en blijven me aankijken.

Ik knipper mijn ogen en wanneer ik ze open doe staat de seytan voor me.