his issues [h.s]

Chapter 1

Αλλη μια μέρα ξημέρωσε, η τελευταία μέρα του καλοκαιριού. Απο αύριο δηλαδη θα ειμαι υποχρεωμένη να ζω στην ίδια ρουτίνα, με τον άνθρωπο που θέλει να λέγεται μητέρα μου. Πόσες σκέψεις περνούσαν απο το μυαλό μου. Πολλοί τρόποι για να αποφύγω το να γυρίσω, μα τίποτα λογικό.

Πετάω απο πάνω μου το σεντόνι, σηκώνομαι και πλησιάζω το παράθυρο. Τραβάω τις κουρτίνες και το ανοίγω για να βγω στο μπαλκόνι μου. Θόρυβος, θόρυβος και ξανά θόρυβος. Αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται,μικρά παιδιά να φωνάζουν παίζοντας στα πεζοδρόμια, τόσο ενοχλητικό. Αλλα μέσα μου η απόλυτη ησυχία, ηρεμία και είναι κάτι που αγαπώ. Προτιμώ αυτό, απο τον θόρυβο που θα ξεκινήσει μέσα μου απο αύριο. Το μισώ να νιώθω νευρική, μισώ να νιώθω αναστατωμένη και ενοχλημένη απο τη συμπεριφορά της μητέρας μου. Μισώ το να ανησυχώ για το τι θα βρώ όταν γυρίζω σπίτι μετά το σχολείο.

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απο τα χτυπήματα της πόρτας που δημιουργούσε ο πατέρας μου. "Μπες.." του λεω.

Μπαίνει μέσα μου χαρίζει ένα χαμόγελο και εγω ανταποδίδω.

"Θα φύγεις πρωί η θα προλάβουμε να φαμε πρωινό μαζί;"

"Βράδυ θα φύγω μπαμπά. Οσο πιο αργά τόσο το καλύτερο." Του δίνω ένα ειρωνικό χαμόγελο και αυτός με πλησιάζει, βάζει τα χέρια πανω στους ώμους μου και μου λέει.

"Το ξέρω οτι περνάς πολλά. Αλλά κάνε υπομονή ένα χρόνο ακόμα. Είσαι δυνατή θα αντέξεις." Του δίνω ένα αδύναμο χαμόγελο και τον αγκαλιάζω. Δε ξέρω πόση δυνάμη έχει μείνει μέσα μου, δε ξέρω πόσο θα αντέξω το σκοτάδι μέσα μου, το μόνο σίγουρο όμως είναι οτι δε θα λυγίσω εύκολα. Και ο πατέρας μου, δε καταλαβαίνει αν και το προσπαθεί και αυτό με κάνει να νιώθω άνετα μαζί του, αλλά δεν αρκεί για να νιώσω καλύτερα.

Βρίσκομαι αρκετά λεπτά στην αγκαλιά του, μου χαϊδεύει τα μαλλιά και αυτό με χαλαρώνει, ώσπου η κοιλιά μου στέλνει σήμα ότι πεινάει. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά και πάμε στη κουζίνα να φάμε. Ο πατέρας μου έχει ήδη ετοιμάσει το πρωινό τραπέζι με διάφορα που έκαναν την κοιλιά μου να γουργουρίσει πιο πολύ και τη μύτη μου να σπάσει απο τις υπέροχες μυρωδιές. Είναι αυτά τα μικροπράγματα που θα μου λείψουν εδώ, η αγάπη, η φροντίδα και το πιο σημαντικό, η προσοχή. Είχα ανάγκη κάποιος να με προσέχει, να με νοιάζεται αλλά ποτέ δε το ζήτησα. Δεν θέλω κανείς να πιστεύει πως μπορεί να είμαι αδύναμη, γιατί δεν είμαι. Ίσως λίγο ευάλωτη απο την έλλειψη αγάπης. Αλλά όχι αδύναμη.