his issues [h.s]

Chapter 7

Δε μπορώ να πιστέψω πως πλέον ούτε ο προσωπικός μου χώρος δεν είναι εφικτός μέσα σε αυτό το σπίτι.
Πάνω στην ταραχή και τα νεύρα μου άκουσα το κινητό μου να χτυπάει για 2η φορά αλλά όπως και την 1η δε το πρόλαβα.
Το βγάζω από την τσάντα μου και βλέπω πως οι κλήσεις και ενα μύνημα είναι από τον Chris.
Το μήνυμα του λέει.
"Είναι ανάγκη. Σήκωσε το."

Αγνοώντας το ξεντύνομαι γρήγορα και ξαπλώνω μέσα στα δροσερά μου σεντόνια.
Ανοίγω τo I-pod μου, βάζω να παίζει η αγαπημένη μου Play List για να χαλαρώσω και να με πάρει ο ύπνος.

Όταν τα μάτια μου κλείνουν πετάγομαι απότομα από τον ήχο του κουδουνιού της εισόδου μου και για να μη ξυπνήσω την Lydia η τον Harry, έτρεξα γρήγορα να ανοίξω.
Αυτό που αντίκρισα με ξάφνιασε ιδιαίτερα, ο Chris μπροστά μου μεθυσμένος.
Το βλέμμα του για πρώτη φορά όσο τον γνωρίζω με τρόμαζε.

Πάνω στον πανικό μου τον πήρα μέσα, τον έκλεισα στο δωμάτιο μου και τον έβαλα να ξαπλώσει μέχρι εγώ να του φέρω ενα ποτήρι νερό, το οποίο μόλις του το έδωσα το πέταξε με αποτέλεσμα να σπάσει.

Εκείνος με τράβηξε πάνω του όσο ήταν ξαπλωμένος και προσπαθούσε να μου βγαλει τη μπλούζα. Την στιγμή που παω να σηκωθώ ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ο Harry μέσα.
Μας κοιτάζει με ένα ενοχοποιητικό ύφος και μου λέει.
"Κοίτα να δεις, εσύ ήσουν αυτή που το έπαιζε ώριμη εδώ μέσα ενώ δε διαφέρεις και πολύ απο τα λεγόμενα που προβάλεις για την Lydia." Τι πάει λάθος μαζί του; Πως τόλμησε να με προσβάλλει χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει;
Τον τραβάω απο το χέρι και βγαίνω έξω.
"Τι στο διάολο πάει λάθος μαζί σου; Θα είχες το δικαίωμα να με κρίνεις μόνο εαν βρισκόσουν σε σχέση με εμένα.
Απο τη μία προσπαθείς να γίνεις φιλικός μαζί μου και απο την άλλη βγάζεις έναν τόσο παράξενο εαυτό. Απλά μην ασχολήσαι. Φτάνει." Εκείνος με κοιτάει βαθιά στα μάτια.
"Εεε.." Τραυλίζει για λίγο και χωρίς να πει ή να κάνει κάτι άλλο αποχώρησε από τον διάδρομο.

Εγώ μπαίνοντας στο δωμάτιο μου έκλεισα τη πόρτα και ακούμπησα τη πλάτη μου πάνω της. Άρχισα να ξεφυσάω και να αναστενάζω βάζοντας το χέρι μου στο μέτωπο μου. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω τόσο πιεσμένη.
Ο Chris με κοιτούσε με απορία, σηκώνεται απο το κρεβάτι και με πλησιάζει, αφού μου κατέβασε αργά τα χέρια μου ανασηκώνει απαλά το κεφάλι φέρνοντας με πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του.
"Ποιός ειναι αυτός τελικά; Και τι έγινε;"
"Κανένας, δεν είναι τίποτα." Του λέω και πέφτω στην αγκαλιά του παρόλο που βρισκόταν σε μία περίεργη κατάσταση ακόμα.
"Για κανένας όπως λες, αναστατώνει πολύ τα συναισθήματα σου. Τουλάχιστον έτσι αφήνεις να φανεί Alice."
Παραξενεύτηκα με αυτό που είπε, αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία στα λόγια του.
Τον οδήγησα ξανά στο κρεβάτι μου και όσο τον έβαζα να ξαπλώσει εκείνος δε σταμάτησε να με κοιτάει με μία συνεχή απορία στο βλέμμα του.