his issues [h.s]

Chapter 16

Harry's POV
"Τι πάει στραβά μαζί σου Lydia; Τι ήθελες να κάνω, να την άφηνα εδώ επειδή εσύ έλειπες;"
"Θα μπορούσε να τη παει ο κολλητός της, όχι εσύ. Εσύ δεν της είσαι τίποτα."
Έχει ξεπεράσει κάθε όριο τελευταία στις μαλακίες και δεν ορίζει τις πράξεις και τα λόγια της.
"Γίνεσαι παράλογη τώρα το γνωρίζεις έτσι;" Πραγματικά δεν υπάρχει λογική πλέον μέσα στο κεφάλι της.
"Εγώ είμαι η παράλογη; Εσύ όχι που εξαφανίζεσαι χωρίς να μου πεις τίποτα επειδή οι επιπολαιότητες της κόρης μου έχουν αντίκτυπο στη ζωή της; Και τι είσαι το σκυλάκι της;"
Ειρωνία, αυτό μου το είχε πει η Alice για την Lydia και τώρα καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε.
"Εσύ με αντιμετωπίζεις σα σκυλάκι σου όχι αυτή. Και δεν είμαι." Της τονίζω τη τελευταία φράση μου και φεύγω από το δωμάτιο για να μη συνεχιστεί αυτό και δημιουργήσω κιαλο πρόβλημα στην μικρή.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και χτυπάω με το χέρι μου στη ντουλάπα.
Μα ποιά νομίζει πως είναι που θα ελέγχει κάθε κίνηση στη ζωή μου;
Έχει αρχίσει και με κουράζει πολύ όλο αυτό, άλλο λίγο να φορτώσω και θα τη κάνω για να τελειώσει όλο αυτό το βάσανο.
Είχα αρκετή υπομονή μαζί της τόσο καιρό και εγώ φταίω για το θάρρος που έχει πάρει απέναντι μου.

Τη βλέπω να μπαίνει στο δωμάτιο και σηκώνομαι να φύγω μα με σπρώχνει με όση δύναμη έχει από τον ώμο για να με σταματήσει. Την αγριοκοιτάζω και πριν με αφήσει να πω τίποτα αρχίζει να φωνάζει ξανα.

"Όταν μιλάμε δε θα σηκώνεσαι να φεύγεις και θα με αφήνεις πίσω. Θα με ακούς θες δε θες." Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος έχοντας στη σκέψη μου την Alice που ξεκουράζεται.
"Δεν είμαι υποχρεωμένος να ακούσω καμία από τις ασυναρτησίες που θες να μου αραδιάσεις πάλι και μη φωνάζεις γιατί ο γιατρός είπε να της παρέχουμε ηρεμία και ξεκούραση."
"Μη μου λες τι να κάνω και τι όχι, είναι σπίτι μου και θα κάνω ότι θέλω. Ποιος νομίζεις ότι είσαι;" Συνεχίζει να φωνάζει και μου χτυπάει ξανά νεύρο. Τη πλησιάζω και προσπαθώ να της κλείσω το στόμα μα για να με αποφύγει με χτυπάει με μπουνιές στο στήθος.
"Ποιος νομίζεις ότι είσαι πια; Μαλάκα άσε με ήσυχη."
Της έλειπε η δόση της προφανώς και την είχε πιάσει υστερία. Την πέταξα στο κρεβάτι και άνοιξα τη πόρτα μα πριν φύγω τη προειδοποίησα να με αφήσει ήσυχο για να ηρεμήσω.

Βγήκα μία βόλτα με το αμάξι μέχρι να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι και να γυρίσω για να μην υπάρξει πάλι επεισόδιο σαν και αυτό για σήμερα τουλάχιστον.

[...]
Κοίταξα το ρολόι μου και είχε πάει ήδη 23:20. Υπολόγισα πως από το σπίτι του Alan μέχρι να γυρίσω θα μου έπαιρνε τόση ώρα όση χρειαζόμουν για να αποφύγω την Lydia.
Ανέβηκα γρήγορα πάνω και χτύπησα τη πόρτα του δωματίου της Alice δεν απάντησε και μπήκα μέσα.
Κοιμόταν και δεν ήθελα να τη ξυπνήσω, ήταν τόσο όμορφη.
Όμορφη και ήρεμη όπως η θάλασσα όταν δεν την πιάνει η φουρτούνα.