his issues [h.s]

Chapter 4

Μαζί με τον Niall και την οικογένεια του νιώθω πραγματική ευτυχία, αυτοι οι άνθρωποι με έχουν μεγαλώσει ουσιαστικά, γι'αυτό είμαστε τόσο κοντά μεταξύ μας.
Όταν με είδαν μετά απο τόσο καιρό έπεσαν πάνω μου και με αγκάλιασα σαν να είμαι δικο τους παιδί και έτσι ένιωθα. Βέβαια μαζί τους δε καθήσαμε πολύ γιατί ηταν ήδη αργά για εκείνους και αύριο δούλευαν, οπότε με τον Niall κλειστήκαμε στο δωμάτιο του και αρχίσαμε να παιζούμε επιτραπέζια όπως παλιά.

Ενα πράγμα που λατρεύω σε αυτόν είναι πως πάντα βρίσκει χρόνο για 'μένα, όταν τον χρειάζομαι είναι εδώ. Και τελευταία τον χρειάζομαι πολύ.
Μισώ αυτά τα γλυκανάλατα και τις υποσχέσεις που δίνουν τα παιδιά στις ηλικίες μας πως θα είναι δίπλα σου για πάντα, γιατί παντα γίνεται ακριβώς το αντίθετο αλλά με τον Niall δεν είναι έτσι. Δε χρειάζεται να υποσχεθεί η να του υποσχεθώ κάτι, είμαστε μονο πράξεις μεταξύ μας και ποτέ λόγια.
Δεν έχω παράπονο που δε μου λέει πως με αγαπάει συνέχεια, γιατί μου το δείχνει κάθε μέρα και αυτό μου είναι υπέρ αρκετό.

Δεν είχα καταλάβει πως χάθηκα στις σκέψεις μου και σταμάτησα να παίζω, μέχρι που ο Niall άρχισε να γελάει κουνώντας το χέρι του μπροστά απο το πρόσωπο μου με αποτέλεσμα να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου πολύ γρήγορα και να γελάσω μαζί του.

Για αρκετή ωρα συνεχίσαμε να παίζουμε ως που άρχισα να νυστάζω, ήμουν ηδη κουρασμένη ψυχολογικά και όλο αυτό μεταδόθηκε στο σώμα μου.
Ο Niall πήγε να μου φέρει ενα ποτήρι νερό όπως ζήτησα μέχρι να αλλάξω.
Εγώ ψάχνοντας λαστιχάκι για να μαζέψω τα μαλλιά μου, άρχισα να ανοίγω τα ντουλάπια στη τουαλέτα του, ξέρω πως κάπου εδώ θα βρω, του είχα αφήσει αρκετά κάθε φορά που κοιμόμουν σπίτι του, μα αντί γι'αυτό που έψαχνα καταλάθος βρήκα ένα μικρό σακουλάκι και στο περιεχόμενο του βρισκόταν μια άσπρη σκόνη.
"Δε μπορεί να είναι αυτό που πιστεύω.." Λέω στον εαυτό μου.

Όταν ακούω τη πόρτα του δωματίου να ανοίγει, κλείνω της τουαλέτας γρήγορα για να μη καταλάβει τίποτα.
"Alice, είσαι καλά;"
Πετάγομαι και μου πέφτει το σακουλάκι ανάμεσα στα πόδια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω για να του απαντήσω.
"Καλά είμαι, έρχομαι."
Του λέω με όσο πιο σταθερή φωνη μπορώ και ξανά τοποθετώ το σακουλάκι εκεί που το βρήκα.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα ξεκλειδώνω και βγαίνω, του δίνω ένα χαμόγελο και χωρίς να πούμε τίποτα ξαπλώνω στο κρεβάτι ενώ εκείνος στέκεται όρθιος και με κοιτάει με το ποτήρι στο χέρι.
"Ηθελες νερό, δε θα πιεις;" Ρωτάει συνοφρυωμένος.
"Μπα, δεν θέλω τώρα."
Αφήνει το ποτήρι στο τραπεζάκι δίπλα μου και έρχεται να ξαπλώσει, μέσα σε μερικά λεπτα τον έχει πάρει ο ύπνος και εγώ κοιτάζω το ταβάνι.