his issues [h.s]

Chapter 19

Λίγη ώρα τώρα στο κλαμπ που με έφερε ο Niall και νιώθω ήδη καλύτερα.
Πάντα έχει τρόπο να με βοηθάει να ξεχνώ αυτά που με βασανίζουν, για αυτό και είναι το μόνο άτομο που ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ.

Πάνω που χορεύαμε με ειδοποιεί πως θα πάει στο μπάνιο και εγώ πάω προς το μπαρ για να ζητήσω άλλο ένα ποτό.
Αφού παίρνω το Bacardi που ζήτησα στα χέρια μου κάθομαι στα ψηλά σκαμπό για να ξεκουράσω λίγο τα πόδια μου από τις αβόλευτες γόβες μου και απέναντι μου παρατηρώ μία αρκετά γνωστή φυσιογνωμία.
Μία κοπέλα κοιτάει προς εμένα και τη πλησιάζω.
"Nancy..;" Ρωτάω ξαφνιασμένη και την ακουμπάω στον ώμο της.
Μου χαμογελάει και με αγκαλιάζει, το ίδιο κάνω και εγώ.
"Πόσα χρόνια έχουν περάσει, έχεις αλλάξει τόσο πολύ." Μου λέει ενώ με αγκαλιάζει ξανά.
"Και εσύ το ίδιο. Που βρίσκεσαι τώρα, τι κάνεις;"
Μου λέει τι έχει γίνει με τη ζωή της πως μένει μόνη της πλέον στο Λος Αντζελες και κανονίσαμε να βγούμε μέσα στον επόμενο μήνα.

Μετά από κάποια λεπτά άρχισα να διακρίνω από μακριά τα ξανθά μαλλιά του Niall να μας πλησιάζουν.
"Σε έψαχνα.." Μου λέει και τα μάτια του πέφτουν πάνω στη παλιά μου φίλη. Παρατηρώ πως σκανάρει ο ένας τον άλλον και απο το βλέμμα του Niall καταλαβαίνω πως του αρέσει εκείνη.

Τους συστήνω μεταξύ τους λοιπόν και μετά από λίγο χάνομαι μέσα στον όχλο για να τους αφήσω να γνωριστούν καλύτερα.
Εγώ πλησιάζω έναν γνωστό μου ο οποίος είναι μπάρμαν στο μαγαζί και για αρκετή ώρα συζητούσα μαζί του, όσο αυτός ταυτόχρονα παρέδιδε τις παραγγελίες στα τραπέζια.

Όταν ένιωσα κάπως αδύναμη και κουρασμένη άφησα τον φίλο μου και πλησίασα τον κολλητό μου για να του ζητήσω να γυρίσουμε σπίτι και αυτός χωρίς δεύτερη σκέψη έκανε αυτό που του ζήτησα αφού και οι δύο αποχαιρετήσαμε τη Nancy.

Μπαίνοντας στο αμάξι τον κοιτάω πονηρά και χαμογελάω.
"Τι;" Μου λέει εκείνος προσπαθώντας να δείχνει σοβαρός.
"Τίποτα.." Του λέω και τον σκουντάω παιχνιδιάρικα στον ώμο του και εκείνος γελάει και βάζει μπρος το αμάξι για να φύγουμε.

Όση ώρα ήμασταν μαζί, τον ευχαρίστησα ξανά που βγήκαμε και κατάφερε να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Φτάνοντας έξω απο την αυλόπορτα μου, με ρώτησε αν θέλω να με συνοδεύσει και αφού του αρνήθηκα τον αγκαλιάζω και εκείνος με φιλάει στο μέτωπο μου τονίζοντας μου να προσέχω και εγώ του χαμογελάω.

Εγώ λόγο του κρύου που έχει τις τελευταίες μέρες εδώ, έτρεξα προς την κεντρική πόρτα μα πριν προλάβω να ανοίξω, ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο μου και όταν γύρισα να δω βρήκα τον Harry να με κοιτάει με πείσμα στα μάτια.
"Τι κάνεις έξω από το σπίτι;" Του λέω ειρωνικά και τραβιέμαι μα δε καταφέρνω αυτή τη φορά να ξεφύγω.
"Η μάνα σου με έδιωξε.."
Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από αυτόν.
"Τελικά και ο μαλάκας κάποτε ξυπνάει.. Έστω και αργά έκανε τη σωστή επιλογή.."
"Σταμάτα να αντιδράς και να μιλάς σαν αυτή και άκουσε με μία στιγμή. Όπως βλέπεις αυτή η συμπεριφορά δεν έχει ωφελήσει ούτε εμένα ούτε εσένα." Ίδια με τη μάνα μου; Τι λέει;
"Εμένα μιάς και δε με νοιάζει τι έγινε θα μου περάσει. Εσένα σε καίει, εσένα σε νοιάζει, εσύ έχεις το πρόβλημα οπότε κάτσε και λύστο γιατί είμαι πολύ κουρασμένη και ο χρόνος μου πολύτιμος για να ασχολούμαι με κάτι ανθρωπάκια σαν εσένα."
"Τελείωσαν οι καλοσύνες, δε θα συνεχίσω να σε παρακαλάω θα με ακούσεις θες δε θες τώρα." Με τραβάει έξω από την αυλή του σπιτιού και βλέπω να πλησιάζουμε το αυτοκίνητο του. Φωνάζω να με αφήσει μα μου κλείνει το στόμα, ανοίγει τα πίσω καθίσματα και με βάζει μέσα κλειδώνοντας τη πόρτα.