his issues [h.s]

Chapter 14

Τηλεφώνησα κατευθείαν στο άτομο που ξέρω πως ότι και αν συμβεί θα είναι δίπλα μου και για ακόμα μια φορά δεν με διέψευσε. Ένιωθα τον εαυτό μου να πνίγεται στο μικρό χώρο του δωματίου μου. Έπρεπε να φύγω από εκεί μέσα και ο Niall ήταν η σωτηρία μου.
Νιώθω απαίσια που τον έχω αφήσει να προσπαθεί να ανταπεξέλθει μόνος του στα προβλήματα του τελευταία ενώ ξέρω πως περνάει το ίδιο δύσκολα με μένα.

Κάθεται στο αμάξι του με τα χέρια ακουμπησμένα στο τιμόνι κρύβοντας το πρόσωπο του. Χτυπάω το τζάμι του παραθύρου του και ανοίγω την πόρτα.
"Θεέ μου, σε χρειαζόμουν τόσο αυτή τη στιγμή." Tου λέω σχεδόν αναστενάζοντας και τον αγκαλιάζω.
Μου φαίνεται παράξενο που δεν σχολιάζει την αρχή της πρότασης μου, αφού δεν αφήνει τίποτα να περάσει ασχολίαστο και απλά μου χαμογελάει.

Με ρώτησε για τη πληγή στα χείλια και δε του έκρυψα την αλήθεια, απλά δε του την είπα και όλη.
Εκείνος ήταν κάπως περίεργος και μαζεμένος. Κάτι είχε και δε μου έλεγε.
Όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει μαζί του, εκείνος έτριψε τα χέρια του και μου αποκρίθηκε πως όλα είναι καλά, δε τον πίστεψα, δε μπορούσα να τον πιστέψω. Τον ξέρω καλύτερα από τον καθένα.
Τον πίεζα για αρκετή ώρα, ενώ κάναμε βόλτες με το αμάξι στην περιοχή όπως συνηθίζουμε κάθε φορά που ένας από τους δύο δεν είναι καλά, ώσπου μου εξομολογήθηκε αυτό που έγινε με τον Nate.
"Πήρε τη δόση του, αλλά αρκετή από οτι έπρεπε αυτή τη φορά και λιποθύμησε, τον πήγαμε νοσοκομείο από το σπίτι μου και κάλεσαν τους γονείς του." Κακό αυτό εν μέρη.
"Το έμαθαν; Θύμωσε μαζί σου σωστά;" Με κοιτάει και έχει βουρκώσει, παίρνει μία βαθιά ανάσα και γυρνάει το βλέμμα του στο δρόμο ενω συνεχίζει.
"Τον στέλνουν σε κέντρο αποτοξίνωσης Alice, φεύγει Ευρώπη σήμερα το βράδυ." Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, σίγουρα το περίμενα πως θα γινόταν κάτι τέτοιο μόλις το μάθαιναν αλλά, είναι αλλιώς να φαντάζεσαι κάτι και αλλιώς να το ζεις.

Έβλεπα τον κολλητό μου κομμάτια για πρώτη φορά τόσο πολύ και με έσπασε αυτή η θέα μέσα μου.
Ένιωσα κάπως υπεύθυνη που δε του έδινα τόση σημάδια όσο θα έπρεπε, ίσως θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι.
Βέβαια λένε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, έναν λόγο που ίσως δε θα μάθουμε ποτέ.
Για να ήρθαν έτσι τα πράγματα προφανώς είναι το καλύτερο πρώτα για τον Nate και μετά για όλους τους άλλους, όσο για τον κολλητό μου, θα το αντέξουμε. Και αυτό και όλα όσα θα έρθουν.

Μεταφέρω το χέρι μου στην πλάτη του. Μια κίνηση μικρή, αλλά πάντα σε κάνει να νιώθεις πως δεν είσαι μόνος. "Είμαι εδώ." Του ψιθυρίζω και με κοιτάει με ένα λυπημένο χαμόγελο.
"Θες να πάμε να τον αποχαιρετήσεις;" Με κοιτάει, δεν χρειάστηκε να πει η να κάνει κάτι ήξερα πως ήθελε.
Πλέον η διαδρομή μας είχε προορισμό.