his issues [h.s]

Chapter 10

Harry's POV
Με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ του δωματίου της, μέχρι πριν λίγο που ξύπνησα από την έννοια μου για το αν είναι καλά.
Σηκώθηκα για να την δω, εκείνη συνεχίζει να κοιμάται στο κρεβάτι της, τα ξανθά μαλλιά της πέφτουν στο πρόσωπο της και κρύβουν τα όμορφα χαρακτηριστικά της.
Δείχνει τόσο ήρεμη και γαλήνια, κάτι τελείως αντίθετο από αυτό που της προκαλώ εγώ.

Πιάνω τον εαυτό μου να τη σκέφτεται και να χαμογελάει και προσπαθώ να διώξω τις σκέψεις που κάλυψαν το μυαλό μου.
Κουνάω το κεφάλι μου αριστερά και δεξιά και ξαπλώνω πάλι.

Μέσα μου απο τη μία, νιώθω εξοργισμένος που δεν έχει επιστρέψει ακόμα η Lydia και δε ξέρω που βρίσκεται η τι κάνει, από την άλλη όμως ευχαριστώ το Θεό που δεν έχει γυρίσει, αλλά δε ξέρω γιατί.
Για κάποιον λόγο νιώθω καλά εδώ, δε ξέρω τι με κρατάει και δεν έχω φύγει από το δωμάτιο της τώρα που κοιμήθηκε.
Ίσως μου αρέσει να ξέρω πως είμαστε στον ίδιο χώρο χωρίς να υπάρχει ένταση μεταξύ μας και πώς τα λόγια της δε με κρίνουν.

Πάνω στις σκέψεις μου ακούω τον ήχο που κάνει το κρεβάτι της και γυρναω, τη βλέπω να στριφογυρίζει και να βγάζει μικρά βογγητά σαν να πονάει και σηκώνομαι.
Τη πλησιάζω, οι ανάσες της έχουν γίνει αρκετά γρήγορες και βαθιές, όταν την αγγίζω στο μάγουλο για να την ηρεμήσω πετάγεται και φεύγω μακριά.
"Τι έγινε;" Με ρωτάει τρομαγμένη.
"Νομίζω έβλεπες πάλι εφιάλτη." Σηκώνω τους ώμους μου λέγοντας της ήρεμα.
"Ααα, εμ αν κοιμόσουν και σε ξύπνησα συγνώμη."
"Όχι δε κοιμόμουν, έχω ξυπνήσει αρκετή ώρα τωρα. Δε βόλευε και πολύ ο καναπές σου." Της λέω ειρωνικά και γελάμε και οι δύο.
"Ευχαριστώ πάντως, αν θες μπορείς να πας στο δωμάτιο σου να ξεκουραστείς, νομίζω αρκετά έκανες τη νταντά για μένα." Με κοιτάει και τα χείλια της κάνουν μία ίσια γραμμή με ένα μικρό δείγμα του χαμόγελου της.
"Δε θέλω να έχεις μπλεξίματα με την Lydia έτσι και αλλιώς. Θα γίνει πολύ απότομη αν μάθει κάτι τέτοιο."
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και πλησιάζω τη πόρτα για να την ανοίξω, γυρίζω να τη κοιτάξω και να της πω καληνύχτα και αυτή ανταποδίδει.
Δε ξέρω αν τελικά θέλω να φύγω, αλλά το κάνω έτσι και αλλιώς. Βγαίνω από το δωμάτιο της, μπαίνω στο δικό μου που είναι ακριβώς απέναντι και ξαπλώνω στο κρεβάτι.
Δεν αφήνω τον εαυτό μου να σκεφτεί τίποτα παραπάνω και του δίνω εντολή να κοιμηθεί.

Ξαφνικά ακούω τη πόρτα να ανοίγει και μυρίζω το κλασικό άρωμα της Lydia, ανοίγω το πορτατίφ και την κοιτάω. Τα μάτια της είναι κόκκινα και παραξενεμένος την ρωτάω.
"Έκλαιγες;"
"Όχι, απλά το μολύβι των ματιών μου μάλλον τα μόλυνε και πονάνε."
Παράξενο, πρώτη φορά παθαίνει κάτι τέτοιο, στο μεταξύ δε δίνω και πολύ σημασία οπότε ξανά ξαπλώνω και συνεχίζω να προσπαθώ να κοιμηθώ, αλλά μάταια.
Αφού η Lydia άλλαξε και ξάπλωσε, άρχισα να νιώθω το χέρι της μέσα από τη φόρμα να τρίβει το σημείο μου, αλλά εγώ από την έλλειψη όρεξης της το τράβηξα και της είπα πως νυστάζω.
Η αλήθεια ήταν πως απλά δε με τράβαγε αυτή τη στιγμή για κάτι τέτοιο μάζι της και για να μη το πάρει άσχημα τη φίλησα και τη πήρα αγκαλιά για να κοιμηθούμε.