his issues [h.s]

Chapter 6

Τελειώνοντας το σχολείο γύρισα σπίτι.
Μπαίνοντας μέσα βρήκα τον Harry και έναν άγνωστο, πιθανόν φίλο του να μιλάνε στο σαλόνι.
Αμφιβάλλω αν με κατάλαβαν, οπότε τους προσπέρασα και πήγα στο δωμάτιο μου.

Άρχισα να διαβάζω λίγο για την επόμενη εβδομάδα αφού αύριο δε θα πήγαινα σχολείο.
Όχι πως είμαι και από τα άτομα που βγάζουν καλούς βαθμούς, η διαβάζουν κάθε μέρα, αλλά αφού δεν είχα κάτι άλλο να κάνω, έκανα αυτό.

Ένιωσα διψασμένη καθώς διάβαζα και κατέβηκα στη κουζίνα για νερό, όταν άκουσα τον Harry και τον φίλο του να λένε το όνομα της μητέρας μου.
"..φυσικά και την αγαπάω, δηλαδή όχι τόσο όσο στις αρχές αλλά ναι. Δε μπορώ άλλο να σκέφτομαι πως κάθε φορά που φεύγει χωρίς εμένα πηδιέται με τον πρώτο τυχόντα μπάσταρδο που θα της κάτσει."
Τουλάχιστον ξέρει πως είναι αυτή, πόσο βλάκας μπορεί να είναι για να πιστέψει ότι τέτοιου είδους γυναίκες μπορούν να αγαπήσουν κάποιον ενώ την ίδια στιγμή δεν αγαπάνε ούτε τον εαυτό τους ούτε το σώμα τους.
"Φίλε μου όμως, ειδικά αυτή την περίοδο την χρειάζεσαι, σκέψου καλά πριν κάνεις κίνηση να τη χωρίσεις. Μπορεί να σου προσφέρει πολλά λεφτά τώρα που έμεινες ταπί."
"Έχεις δίκιο σε αυτό, χρειάζομαι την τσέπη της μέχρι να βολευτώ πάλι."
Δεν έκατσα να ακούσω άλλο, έφυγα και μπήκα στο δωμάτιο μου ξανά.
Πόσο αρχίδι είναι τελικά για να μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Φυσικά και δεν τον κατηγορώ, όταν πιάνεις κορόιδο έναν ηλίθιο άνθρωπο όπως η μάνα μου αυτά είναι πολύ εύκολο να συμβούν.
Πως αγαπάς έναν άνθρωπο ενώ την ίδια στιγμή θες απλά να τον εκμεταλλευτείς; Πάνω που νόμιζα πως για πρώτη φορά ένας άνθρωπος συμβιβάστηκε με την κατάσταση, ξαφνικά γκρεμίζεται ή γνώμη μου.
Μπορεί να είναι αυτό που είναι, να της αξίζει ότι πάθει αλλά παραμένει μάνα μου και την λυπάμαι.

Harry's POV
"Είναι και αυτη η κόρη της που με προκαλεί συνέχεια και θέλω να την χτυπήσω ώρες - ώρες τόσο άσχημα." Λέω στον Alan κάνοντας τα χέρια μου γροθιές.
"Αλήθεια, θέλω να τη δω αυτή. Είναι καλό κομμάτι;"
Βάζω τα γέλια, είχε πάντα ένα "θέμα" με τις μικρές, τον τράβαγε η αθωότητα τους έλεγε.
"Αρκετά καλό, απλά είναι τόσο ατίθαση. Αυτή χρειάζεται κάτι σκληρό για να ξεκαβαλήσει το καλάμι της."
"Έχω εγώ κάτι σκληρό για να βοηθήσω." Μου λέει και με σκουντάει στο ώμο.
Όταν γίνετε χυδαίος όμως με εκνευρίζει, γιατί ξέρω πως δε θα ωριμάσει ποτέ του και με κάτι τέτοιες μαλακίες μπλέκεται και μπλέκει και εμένα μαζί αφού καθαρίζω για πάρτη του.
"Ξέχασε το αυτό που σκέφτεσαι. Είναι αρκετά μικρή για εσένα.
Αμφιβάλλω αν είχε ποτέ της κάτι παραπάνω από μία πλατωνική σχέση." Του λέω και αρχίσαμε να γελάμε.