his issues [h.s]

Chapter 23

"Alice ηρέμησε.. Δεν πρόλαβε να γίνει τίποτα.
Είχες αργήσει και ήθελα να δω τι συμβαίνει, έφτασα ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Εκείνος ήταν από πάνω σου σε μία στιγμή αρκετά αηδιαστική και άρχισα να φωνάζω μα δεν κατάφερα και πολλά με αυτό, με λίγα λόγια να σου πω πως έπεσα πάνω του..." Σταματάει γελάει και συνεχίζει.
"Σηκώθηκε και με έσπρωξε στον τοίχο, τράβηξα τον μικρό μοχλό που είναι για τις περιπτώσεις φωτιάς. Πήγε να το σκάσει μα ήρθαν οι Secutiry του μαγαζιού και τον μάζεψαν. Βέβαια στο πατέρα σου δεν είπαμε τι έγινε ακριβώς."
Σήκωσα τα φρύδια μου και την κοίταξα επίμονα, εκείνη σηκώνει τους ώμους της και χαμογελάει.
"Ζαλίστηκες, έπεσες και χτύπησες το κεφάλι σου στον νεροχύτη της τουαλέτας. Ήρθα σε βρήκα και σε φέραμε αμέσως εδώ για εξετάσεις σε περίπτωση που έπαθες κάτι εσωτερικό.."
"Σαν να μου περιέγραψες τη ζωή μιας επικίνδυνης πράκτορας, ίσως.." Σκάει στα γέλια με αυτό που είπα, πραγματικά είναι τόσο παράξενα όλα αυτά..
"..ευχαριστώ για ότι έκανες Bella. Εσύ χτύπησες, είσαι καλά;"
"Μη το συζητάμε καν,δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα λιγότερο. Εγώ είμαι μία χαρά, για εσένα ανησυχήσαμε πολύ. Ήσουν αναίσθητη αρκετή ωρα." Τη κοιτάζω μα δεν απαντάω.
"Alice, φοβήθηκα πολύ. Τι συμβαίνει;" Τυλίγει προσεχτικά τα χέρια της γύρω από τη πλάτη μου και με αγκαλιάζει σφιχτά.
"Τίποτα, είναι κάποια πράγματα που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ ακόμα." Της λέω τελικά κατεβάζοντας το κεφάλι μου.
"Δε Θα σε πιέσω σε καμία περίπτωση να μου πεις αν δε το θες πραγματικά, απλά ανησυχώ. Λοιπόν, θα σου κάνουν κάποιες τελευταίες εξετάσεις για τσεκάρισμα και θα μπορέσουμε να φύγουμε σε λίγη ώρα." Μου λέει καθώς με αφήνει και εγώ κουνώντας το κεφάλι μου καταφατικά της χαμογελάω και βγαίνει φωνάζοντας τον γιατρό.

[...]
Όσο γυρνούσα στο σπίτι οι σκέψεις μου είχαν προβληματιστεί. Είναι η δεύτερη φορά που παει να γίνει κάτι τέτοιο και την γλίτωσα ξανά από τύχη.
Θα υπάρξει επόμενη φορά, και αν υπάρξει και δε προλάβει να με βοηθήσει κάποιος;
Μα δε μπορώ να καταλάβω, γιατί να υπάρξει κιάλη φορά; Γιατί έγινε ήδη δύο φορές σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα;
Όσο προσπαθώ να βρω μία πιθανή εξήγηση τόσο βυθίζομαι στην αβεβαιότητα και τις απορίες. Ένα κεφάλι να ξεχειλίζει από πολλά ερωτηματικά και καμιά απάντηση να υπάρχει σε κανένα από αυτά.

Δε συνήθιζα να φοβάμαι, όχι τουλάχιστον εδώ, γύρω από τον πατέρα μου. Είναι τόσο πρωτόγνωρο συναίσθημα αυτό και μπορώ να πω πως δε μου αρέσει καθόλου. Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι.