his issues [h.s]

Chapter 5

Το ξυπνητήρι με πέταξε από το υπέροχο όνειρο που έβλεπα και επανήλθα στη τραγική πραγματικότητα.
Τα νεύρα μου από χθες το βράδυ είχαν περάσει και ή διάθεση μου ήταν πολύ καλύτερη από ότι περίμενα.

Χάζευα στο κρεβάτι για λίγη ώρα, κοιτούσα τα αστέρια που ήταν κολλημένα στο ταβάνι. Δε σκεφτόμουν κάτι για πρώτη φορά, όλος παραδόξως ήμουν αρκετά ήρεμη, το μόνο που με είχε αγχώσει ήταν το θέμα με τον κολλητό μου.

Ή πόρτα χτύπησε και πριν πω λέξη ο Niall μπαίνει μέσα και κλειδώνει.
"Τι κάνεις εδώ πρωί-πρωι;"  Τον κοιτάζω ενώ σηκώνομαι κάθομαι στο κρεβάτι και τυλίγω τα χέρια στο στήθος μου.
"Έπρεπε να μιλήσουμε πριν πάμε σχολείο." Ανασηκώνει τους ώμους του, πλησιάζει το κρεβάτι και κάθεται.
"Alice, δε μπορώ να χάσω εσένα, ότι και αν πεις έχεις δίκιο, δεν έπρεπε να τον βοηθήσω σε κάτι τέτοιο γι'αυτό και χθες το βράδυ το έληξα."
Δεν νομίζω πως είχα λόγια να πω το οτιδήποτε, απλά χάρηκα που με άκουσε όσο δύσκολο και αν του ήταν. Δεν είχα σκοπό φυσικά να τον απομακρύνω από τον φίλο του τη στιγμή που ξέρω πόσο δεμένοι είναι.
"Το σκέφτηκα αρκετά, και έλεγα να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τον Nate, αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Αλλά αν δε τα καταφέρουμε εμείς πρέπει να μιλήσουμε στους δικούς του, και εκεί να μπουν τα μεγάλα μέσα.."
Μου χαμογέλασε.
"Είσαι υπέροχος άνθρωπος το ξέρεις; Αλλά θα είναι δύσκολο, έχει εθιστεί αρκετά, ξέρεις πως είναι αυτά. Προσπάθησα να του μιλήσω αλλά τίποτα."
Συνέχιζα να βλέπω τη θλίψη για τον κολλητό του στα μάτια του και μου διαλύονταν όλα μέσα μου.
Δεν συζητήσαμε παραπάνω για αυτό το θέμα προς το παρόν.

Εγώ άρχισα να ετοιμάζομαι γρήγορα, κατεβήκαμε και πήγαμε στη κουζίνα.
Με τον Harry ανταλλάξαμε κάποια ειρωνικά βλέμματα αλλά μέχρι εκεί, δε θα του δώσω τη χαρά να νομίζει πως μπορεί να μου δημιουργεί προβλήματα, γιατί αυτό δε θα το επιτρέψω.
Τον προσπερνάω αδιαφορόντας πλήρως για τα συνεχή βλέμματα του, αρπάζω το χέρι του Niall κι φεύγουμε.

Ή ευχάριστη μέρα συνεχίστηκε όταν μάθαμε για το 4ωρο, φυσικά δε γλίτωσα τον καφέ με τα παιδιά που γνώρισα χθες.
Ήταν αρκετά ευχάριστη ή παρέα τους και μου άρεσαν.
Ίσως να φταίω εγώ εν μέρη για την αντικοινωνικότητα μου,  ίσως επειδή έχω κλειστεί αρκετά στον εαυτό μου λόγο των απωθημένων μου, αλλά παλεύω να βγω από το αδιέξοδο που κατάφεραν να με οδηγήσουν οι καταστάσεις, με τις συνέπειες να δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ τους γύρω μου και να μη τους αφήνω να με πλησιάσουν.