Are we broken? (Voltooid)

Hoofdstuk 10

Chloe
Allemaal ogen kijken me aan hoeveel zijn het er wel niet honderden? Duizenden?!

Ik ben dus net met hunter de dineer zaal ingelopen en nu kijken vele ogen me aan
Oké ik weet ik ben de mate van de alpha de sterkste alpha van het land om precies te zijn
En oké ik ben een zwakke omega zonder wolf ondanks dat ze dat niet weten
Maar ze hoeven toch niet te staren alsof er net een dolfijn op een driewieler is lang gereden
Dat zou trouwens wel mega cool zijn
Nee Chloe focus je moet nu niks onhandigs of doms doen anders sta je enorm voor
schut

'Kom' zegt hunter en begint vooruit te lopen
Ik probeer hem bij te houden wat trouwens best wel moeilijk gaat op hakken
Maar ja dan gebeurt het
Per ongeluk stap ik op mijn jurk en val ik neer en trek hunter ook gelijk mee
Hunter beland boven op me en grijnst naar me
'Je bent wel onhandig he' zegt hij met een straalende lach dat zelfs de aliens in de ruimte er blind van worden

Hunter gaat van me af en steekt zijn hand uit
Ik neem hem aan en lach beschamend naar de mensen die me aankijken
Hunter legt een arm om me heen en geeft een kus op me voorhoofd
Ik zie dat hij de tintelingen enzo voelt en ik doe alsof ik dat ook voel
Ooit ga ik het vertellen dat ik geen wolf heb maar wanneer?
Vanavond? Morgen? Volgende week?
Life sucks !

hunter pakt me arm en vlecht onze vingers en neemt me mee naar het einde van de tafel
Hunter schuift een stoel naar achter waar ik kan zitten
Ik ga zitten en lach vriendelijk naar het meisje naast me
Voor me zit Andrew die me een met een open mond aanstaart
Hunter gaat aan de kop van de tafel zitten en begint tegen de mensen te praatte
Als hij klaar is begint iedereen met eten

Het meisje naast me draait zich om en kijkt me aan
'Hoi ik ben Sophie de mate van Andrew' zegt ze met een witte lach
Ik bekijk haar van top tot teen
Haar bruine haar valt over haar schouders en in haar blauwe ogen zie je twinkelingen
Je kan zien dat ze nog niet zo oud is ik denk dat ze net 18 is geworden net als ik
'Ik ben Chloe' zeg ik en lach terug naar Sophie
Ze knikt en begint te eten

Tijdens het eten spreken allemaal mensen me aan
Ik vind het wel leuk die aandacht ook al weet ik dat ze gewoon dingen over me willen weten
'Wat zijn je ouders?' Vraagt een onbekende man aan me
Gelijk krijg ik een brok in me keel
'Mijn ouders zijn overleden lang geleden' zeg ik terwijl ik mijn tranen zo goed mogelijk probeer in te houden
Helaas lukt dat niet en rolt er een eenzame traan uit mijn ooghoek
Hunter merkt het en wrijft over me arm
Ik geef hem een zwakke glimlach en hij veegt de traan weg

Nu weten ze het
Ze weten dat ik zwak ben
Dat ik geen Luna kan zijn
Dat ik niet eens voor mezelf kan zorgen moet je na gaan voor een hele pack

Ik sta op en kijk hunter aan
'Ik ga even frisse lucht halen' zonder op antwoord te wachten verlaat ik de kamer