Are we broken? (Voltooid)

Hoofdstuk 17

Chloe
Het bezoek om was om en ik besloot weg te gaan om Carter rust te geven
Ik zei hem gedag en slot de deur
Carter was een aardige jongen en ik heb veel met hem gelachen ook al was ik er maar
Twee uur ?! Ik zou een uur geleden al terug zijn
Snel ren ik het ziekenhuis uit op weg naar het pack huis

Binnen rende ik de trap op en sprintte de alpha verdieping in
'Stuur alle soldaten er op af je moet haar vinden'
Puffend van het geren luide ik tegen de deur opening 'ik ben er' hijgde ik
Hunter draaide zich om en liep naar me toe
Gelijk slot hij me in zijn arme en ik moest lachen
'Ik dacht dat je was ontvoerd Ofzo' mompelde hij tegen mijn huid
'Nee joh ik was nog bij Carter de jongen die in het ziekenhuis ligt'
Een grom verliet hunter's mond en ik liet hem gelijk los
'Hunter serieus' vraag ik en kijk hem aan 'sorry Chloe maar wat hij bij je deed kan ik niet goed keuren'
Ik Rolde met me ogen en keek hem aan 'hij was dronken hunter hij kon er niks aandoen en heb al tachtig keer zijn excuses aangeboden'

Mannen echt waar !
'Dat maakt me geen ene flikker uit hij moest met zijn poten van je afblijven dronken of niet' snauwt hunter
'Echt hunter ik snap dat je me wilt beschermen na wat er met Sarah is gebeurt maar niet iedereen is slecht en mensen maken fouten!' Schreeuw ik hem toe
'Hij moet gewoon van je afblijven vlinder' zegt hunter nu bezorgt en wil me weer knuffelen
'Nee hunter wat ik al zei hij heeft sorry gezegd!'

Ineens word ik tegen de muur gedrukt
Ik sla een kreet en kijk hunter bang aan
Ik kan geen kant op omdat hij me heeft opgesloten tussen zijn armen
Ik kijk hem aan en zie zijn dat zijn ogen pik zwart zijn
Niet alweer..
'Je bent van mij begrepen alleen van mij de enige die je aan mag raken ben ik' sist hij en een druppel spuug beland op me wang
Ik blijf stil staan bang om te bewegen
Andrew komt in beweging en nadert hunter voorzichtig
'Hunter ga bij haar weg' zegt hij luid
'Bemoei je er niet mee' schreeuwt hunter
'Wil je dat er het zelfde gebeurt als bij Sarah of niet' schreeuwt Andrew dan

Hunter's armen laten de muur los en ik zie dat hij zijn normale oog kleur terug krijgt
Gelijk vlieg ik hem in de armen
'Het spijt me Chloe volgens mij ben ik het enige waarvoor ik je moet beschermen'
Ik schud me hoofd tegen zijn schouder 'dat is niet zo'
'Het spijt me zo kan je me vergeven' vraagt hij zacht ik knik
'Mooi' hij drukt een kus op mijn haar en trekt me dichter tegen zich aan
'Het spijt me dat ik zo jaloers ben ik ben bang dat ik je kwijt raak aan een ander en dat wil ik niet'

Ik zeg niks maar blijf in zijn armen liggen ondanks dat dat niet zo veilig is als ik hoopte