ÇARESİZ

6. SON

Merhaba arkadaşlar! İlk olarak herkese hayırlı Ramazanlar! Oruç tutanlara kolaylıklar dilerim :) Bu arada bu bölüm iki kısımdan oluşacak. Bu bölümün kısa olmasını istemedim ama bir bölümü de otuz sayfa kadar uzun yazmak istemedim sıkıcı olur diye. O yüzden birinci kısım, ikinci kısım olarak ayırdım. İkinci kısım da bu kadar olacak. Ayrıca bölüm biraz geç geldi ama yazılılar derken zaman bulamadım. Diğer bölüm daha çabuk gelir. Her neyse! İyi okumalar!

(Arkadaşlar bölüm değiştirildi. Tek kısım oldu. Yukarıdaki eski bir açıklamadır. Diğer bölüm yeni bir bölümdür. Dediğim gibi, bu bölüm tek kısımdan oluşmaktadır. Yukarıdaki açıklamayı ciddiye almayınız.)

Bir insanı kaybetmek, değer verdiğin bir insanı kaybetmek... İnsana çok koyardı. Kıymetini en iyi o zaman anlardınız. Ama iş işten geçmiş olurdu. Ben de bu kısımda yer alıyordum. Çağlar, gitmişti ve yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Anneannemin yasakları sonsuza kadar öyle kalırdı. Neden böyle bir şey yaptığını bilmiyordum. Daha geçen günlerde onu eve almamış mıydı oysa? Anneannemi gerçekten anlamakta zorluk çekmeye başlamıştım ve bu beni korkutuyordu. Semih'in evimizde kalacak olması da ayrı bir dertti. Bayanların yaşadığı bir evde yaşayacaktı ve onunla hiçbir bağım da yoktu. İnsanlar yanlış anlayabilirlerdi. Ya da ben yanlış anlamıştım. Semih belki de buraya çoğunlukla gidip gelecekti ama yine kendi evinde kalacaktı. Çağlar'ı ise otuz üç kere aramıştım ama her seferinde, hiç üşenmeden meşgule atmıştı ve en sonunda dayanamayıp telefonunu kapatmıştı. Anneannem miydi gözünü korkutan, yoksa başka bir şey mi? Bilmiyordum. Ama tek dostumdan olmaksa bana acı vermişti. Eksiktim. Belki de gerçekten dost olarak gördüğüm ilk kişi olduğu için bu kadar üzülmüştüm. İlk aşklar asla unutulmaz derler. Belki daha sonra tekrar âşık olursun ama onun yeri ayrıdır. Ve ya, ilk göz ağırları hep farklı olur. İlk çocuk, ilk arkadaş... Ama Çağlar beni anlayan tek kişiydi. Her gün kavga da etsek günün sonunda birbirimizi buluyorduk. Evet, Nur da benim dostumdu ama ben onu öyle görüyordum. Nur çok fazla arkadaşa sahipti ve arkadaşın ne kadar kıymetli olduğunu bilmiyordu. Yılda bir iki kez aramışımdır sanırım. O da kandillerini, bayramlarını kutlamak için. Çağlar farklıydı yani. Ve ben ne yapacağımı bilmiyordum. Bu kadar kısa bir sürede ona nasıl bu kadar bağlandığımı da...

''Erem, istersen uyu. Kendini çok yorma. Hem değer mi bu kadar ağlamaya?'' Dediğinde Semih, ona ters ters baktım. Biliyordum, iyiliğimi istiyordu ama ne kadar canımın yandığını tahmin bile edemezdi. Her gün yalnızlık çeken onlar değildi sonuçta, bendim.

''Semih. İyi niyetli olduğunu görebiliyorum. Ama benim tek gerçek dostum oydu tamam mı? Ben hep evden okula, okuldan eve giden, durumu çok da iyi olmayan, yalnız, inek bir kızdım. Evde de yalnızdım. Hayat bana gerçek yüzünü çok önceden, erken gösterdi. Annem ve babam en önemli günlerimde yanımda değillerdi. Onların yokluğu hep hissediliyor. Sonra, düzgün bir arkadaşım olmadı mesela. Küçükken hep susmuşum. Çok konuşmazmışım. Aslında şimdi de çok konuşmam ama bazen istisnalar oluyor. Olacak da. Ama ben yalnızım. Ve beni anlayan tek kişi Çağlar'dı. Bırak da yasımı çekeyim.'' Dediğimde gözlerini gözlerime sabitledi ve uzun uzun baktı. Anlam yüklü bakıyordu o mavi gözler. Ama doğruyu söylemek gerekirse, şuan pek de umurumda değildi.

''Ona neden bu kadar güveniyorsun ki? Sadece seni anladığı için mi?'' Dediğinde ona ters bir bakış daha attım. Anlamıyordu... Diğerleri gibi...

''Anlamıyorsun! Anlamıyorsunuz! İnsanlar bana hep soğuk davrandılar! Kendime ördüğüm duvarı kimse çözemedi! Ben hep orada yalnız yaşadım! Ama Çağlar benim kolumdan tuttu ve çekti. Duvarların ardındaki dünyanın ne kadar güzel olduğunu, hayatın güzel yanlarının olduğunu gösterdi! Ama sizler ezberlediğiniz kelimeleri bana söylüyorsunuz. 'Geçti.' 'Seni anlıyorum.' 'Sıkma canını.' 'Boş ver.' Herkes aynı şeyleri söylüyor. Ama bilmiyorum... Çağlar'la yaralarımız aynı bizim. Beni asıl anlayan o!'' Dediğimde bu sefer bana mahcupça baktı.