Now Playing: Sad Song by We The Kings (Paki click kung emo ka :-) )
"Kokey, namiss kita. Sobra" I cried.
Lalo kong hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya. Gusto kong iparamdam kung gaano ko sya namiss.
Kung gaano ako halos mabaliw sa sobrang kakaisip sa kanya.
Kung gaano ko kagustong yakapin sya ng ganito kahigpit sa dalawang taong nawala sya sa tabi ko.
Nakakabaliw. Pero andito na sya.
Feeling ko, bumilis ang tibok ng puso ko. Parang muling nabuhay dahil nandito na sya. Ang rason kung bat ito tumitibok.
He's back.
My alien.
The one who abducted my heart.
"I missed you... L-ike crazy" diko alam kung ilang beses ko ng nabanggit kung gaano ako nabaliw sa sobrang pangungulila sa kanya. Hindi kona mabilang pero totoo. SOBRANG HALOS IKABALIW KO NA.
Ganon. Ganon kalakas ang impact nya sa akin. Ganon ko sya kamahal na halos utak, isip at puso ko, magrambulan at magpatayan dahil sa sobrang pagmamahal sa kanya.
"Kokey. Mahal na m-
Nanlaki ang mata ko ng bigla nya akong itulak palayo.
Sobrang lakas.
Agad syang humawak sa ulo nya. Parang biglang itong sumakit.
Pero mas ikinagulat ko. Nang tumayo sya at mabilis na tumakbo papalayo sa akin.
Sa harap ko,
Sa harap ng anak namin.
Iniwan nya kami
Kitang kita ko kung paano nya kami talikuran. Pilit ko syang sinundan ng tingin. Nagbabakasakaling magbabago ang isip nya. Babalikan nya kami.
Pero wala.
Napapikit ako sa sunod sunod na luha na tumulo sa mga mata ko. Andaming mga salitang pumapasok sa isip ko. Pero isang salita lang ang tanging naaabsorb nito...
Nasasaktan ako.
Nakakailang iyak na ba ako? Kelan ba ako mauubusan? Kasi ako pagod na pagod na.
Nagising ako sa kamalayan nang may isang taong lumuhod sa harap ko at pinunasan ang mga luha ko. Sakay sakay nya sa likod si Ki-Seok.
"N-oona"
Mapait akong ngumiti sa kanya.
Agad nya akong niyakap at hinayaan akong umiiyak.
Alam kong pinagtitinginan kami. Pinagpepyestahan ng mga kamera at pinag uusapan ng mga taong hindi namin kilala.
Wala akong paki alam dahil wala nang mas sasakit pa sa katotohanang inabandona ka ng taong pinakamamahal mo.
Korni mang pakinggan pero masakit talaga pag ikaw na ang nakaramdam
"M-ingyu. Bat ganon" iyak ko na parang bata sa kanya. Andaming tanong na gusto kong tanungin sa mundo. Sa lahat ng tao. Sa mga kaibigan ko. Sa pamilya ko.
Ako lang ba ang nagmukhang tanga all this time? Nakakainis. Pinagmukha nila akong tanga. Kami ng mga anak ko.
Ramdam ko kung paano manginig ang buong katawan ko. Ramdam koring unti unting umiinit ang pakiramdam ko. Para akong lalagnatin sa sobrang sakit ng nararamdaman ko.
Pinaasa, iniwan, pinagmukhang tanga. Sana pinatay nyo nalang ako.
Ang sakit sobra.
"N-oona? Noona okay ka lang?? Noona please sumagot ka!!!"
*******
Unti unti akong dumilat ng maramdaman kong may mabigat sa bandang kamay ko.
Ano to? Nasaan ako?
"Noona! gising ka na!"
Pinagmasdan ko ang buong paligid. Doon ko narealize, nandito nanaman ako sa lugar na pinakakinatatakutan ko.
"Please ilabas nyo ako dito!" ramdam ko parin ang panghihina pero nagawa kong magwala sa harap nila.
Si Mingyu, at sa tatlo kong mga anak.
Nagulat ako ng biglang umiyak ang tatlo.
Kumirot ang puso ko.
Nagawa kong sigawan ang mga anak ko.
Nanlumo ako ng marealize kong nasigawan ko sila. Eto nanaman,umiiyak nanaman ako.
"I-m sorry" hindi ko na mapigilang mapahagulgol. Pati mga anak ko nadadamay kona.
Naaawa na ako sa kanila.
Lumaki silang namuhay sa larawan lang ng tatay nila.
Dapat masaya na kami ngayon. Buo at kumpleto. Pero bakit ganon? Ang unfair nila sa amin?
"Noona" niyakap nya ako. Yakap na kailangang kailangan ko. Bukod sa mga anak ko, hindi ko na alam kung kanino pa ako kukuha ng lakas.
Si Taehyung. Iniwan kami.
"Noona may masakit ba? Please sabihin mo sa akin" pilit nya akong pinapatahan.
Hinawakan ko ang kamay niya. Tinuro ko ang puso ko.
"D-ito. Masakit. Sobrang sakit"
Muli niya akong niyakap. Yung sobrang higpit.
"I know. Iiyak molang"
Awtomatikong lumakas ang iyak ko sa sinabi nya. Hindi ko na talaga kaya. Okay lang sa akin kung nagmukha akong tanga sa harap ng maraming tao noon. Pero yung fact na pati mga anak ko pinagmukha nilang tanga, hindi kona mataganggap.
Ang babata pa nila. Deserve nilang magkaroon ng kalinga ng isang ama. At bilang isang ina. Deserve korin ang pagmamahal at suporta niya nung pinagbubuntis ko palang sila.
9 months. Hindi pa ako halos nakakamove on noon. At halos igive up ko pa ang pagbubuntis ko dahil sa matinding depression. Hindi ako makakain, wala halos tulog, in short...
HALOS MAPATAY KO NA ANG MGA ANAK KO DAHIL SA SOBRANG SAKIT NA DULOT NG PAGKA WALA NYA NOON.
"M-ahal ko sya. Mahal na mahal" hindi na halos ako makahinga. Alam ko nag expect ako. Umasa akong magiging maayos na ang lahat. Niyakap ko sya. Pero wala akong natanggap pabalik. Niyakap ko sya ng mahigpit pero pinagtulakan at iniwan lang rin sa huli.
Masakit...hindi ng mamatayan
Masakit, ang panoorin ang taong mahal mong naglalakad palayo sayo.
Masakit....
Ang minahal mo sya, pero kinalimutan ka na nya.
-THE END-
---------------------------------------------------------
JOKE HAHAHA DI PA TAPOS TO DIKO PA NASASAKAL SI IRENE HAHA.jk. anyways pasensya na kung mejo disappointing itong chapter na to. Gagawin ko pa sanang lalong madrama kaso inaantok na talaga ako. HAHAHA
Sabaw ba? Hihi ✌
Vote and comment :)
BINABASA MO ANG
Distance (IDT4'S BOOK 2)
Fanfic"No matter how many years pass, how much distance exists between us, wherever we are in the world, even if the universe itself tries to keep us separated... I will always find my way to you." ~D I S T A N C E~ IM DATING THIS 4D ALIEN'S BOOK 2 Writ...
